Ο Φρανσουά Οζόν δημιούργησε μια από τις καλύτερες ταινίες της κινηματογραφικής σεζόν 2016, υποψήφια για πολλά σημαντικά βραβεία Σεζάρ 2017, μια ταινία αισθαντική, ένα κινηματογραφικό ποίημα ύμνο στην γαλλογερμανική καταλλαγή και εμμέσως στην ευρωπαϊκή ενότητα.
Η βαθιά ανάγκη για εξιλέωση
Ο νεαρός Γάλλος Αντριάν Ριβουάρ τον οποίο υποδύεται ο Πιερ Νινέ, μια ξερακιανή εύθραυστη φιγούρα που ανταποκρίνεται αφενός στις κακουχίες των στρατιωτών που επέζησαν από τη φρίκη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αφετέρου λόγω της εσωτερικευμένης του απόγνωσης, καταφθάνει σε μια ηττημένη Γερμανία το 1919 προκειμένου να επισκεφθεί την οικεία των Χοφμάϊστερ.
Ο Φραντς Χοφμάϊστερ υπήρξε ένας άγνωστος γι' αυτόν Γερμανός στρατιώτης που τον συνάντησε τυχαία σε μια μάχη χαρακωμάτων στον Μεγάλο Πόλεμο- ήταν μια συνάντηση από την οποία δεν ανταλλάχτηκαν λόγια αλλά μονάχα θάνατος, αυτός που προήλθε από το τουφέκι του Αντριάν και τη σφαίρα που βρήκε τον Φραντς προτού εκείνος προλάβει να πράξει το ίδιο. Αλλά ο Αντριάν δεν ήταν ένας κοινός στρατιώτης. Ο θάνατος αυτός τον συγκλόνισε, ίσως να μην υπήρξε δεύτερος εξαιτίας του.
Ψάχνοντας στις τσέπες του νεκρού στρατιώτη βρίσκει τα στοιχεία του και, κυρίως, μια επιστολή προς την αγαπημένη του αρραβωνιαστικιά Άννα την οποία υποδύεται η πολλά υποσχόμενη Γερμανίδα ηθοποιός Πάολα Μπέερ. Μετά τη λήξη του πολέμου, ο Αντριάν θα αναζητήσει την εξιλέωση και τη συγχώρεση για τον ένα και μοναδικό θάνατο που προκάλεσε. Φθάνει στη Γερμανία και στο άδειο μνήμα του νεκρού Φραντς τοποθετεί κάθε μέρα άνθη, αργότερα θα γνωρίσει την Άννα και την οικογένεια του Φραντς.
Αλληλοσπαραγμός συγγενικών πολιτισμών
Από κει και πέρα παρακολουθούμε ένα δράμα ανάμεσα στις δυνατότητες που προσφέρει η εμμονή στον διχασμό και το μίσος που σηματοδοτείται από την αιώνια διαίρεση Γαλλίας και Γερμανίας και από την εκζήτηση και αποδοχή της συγνώμης ως πράξη που μονάχα με τα χαρακτηριστικά της χριστιανικής μετάνοιας μπορεί να οριστεί. Οι δύο σημαντικότερες ευρωπαϊκές χώρες βύθισαν εαυτούς και την Ευρώπη ολόκληρη σε αιμάτινους ποταμούς από το 1870 ως το 1945, αλλά όπως λέει ο και ο Έντσο Τραβέρσο δεν επρόκειτο παρά για εμφύλια διαμάχη.
Η αδελφική αυτή φιλία που ενώνει τον γαλλογερμανικό πολιτισμό φαίνεται στο έργο του Οζόν από την διαδοχική χρήση των δύο εθνικών γλωσσών από τους βασικούς πρωταγωνιστές- οι Γάλλοι μαθητές μάθαιναν τα γερμανικά στο σχολείο και το αντίστροφο. Η επικοινωνία Αντριάν και Άννας γίνεται στη βάση της κοινής ευρωπαϊκής κουλτούρας, γαλλική ποίηση, γερμανική μουσική. Μόνο, θεωρητικό, εμπόδιο θα μπορούσε να είναι η γλώσσα το οποίο όμως αίρεται από την έξοχη χρήση αμφοτέρων των γλωσσών από τους δύο πρωταγωνιστές.
Η ενότητα είναι ο σκοπός λέει ο Οζόν
Μια υπέροχη ποιητική ταινία, όπου κυριαρχεί ο ασπρόμαυρος φωτισμός, και σε στιγμές έξαρσης το χρώμα, η εξαίσια μουσική υπόκρουση του Φιλίπ Ρομπί, και στο βάθος η αναζήτηση της ενότητας και του κοινού πλαισίου πολιτισμού που είναι η συγχώρεση και η γλώσσα για να εκφραστεί αυτή. Μοιραστείτε την άποψή σας για την εξαιρετική αυτή ταινία στα σχόλια.