Από μικροί τη λέξη αυτή την έχουμε συνδέσει με αρνητικά συναισθήματα. Μοναξιά = θλίψη, κρύο, δάκρυα, σκοτάδι. Και πάντα προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να την αποφύγουμε. Να μην τύχει σε εμάς. Και σε αυτή μας την προσπάθεια πέφτουμε τις περισσότερες φορές σε λάθη. Και καλούμε ανθρώπους να μπουν στη ζωή μας απλά για να μην είμαστε μόνοι μας. Για να είμαστε «σαν τους άλλους». Για να είμαστε «καλά» και «ευτυχισμένοι».
Έλα, όμως, που δεν είμαστε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά είμαστε ακόμη χειρότερα από ότι πριν. Και νομίζουμε πως φταίει αυτός ο άνθρωπος που βάλαμε άκριτα στην καρδιά μας. Και τον διώχνουμε από τη ζωή μας. Και καλούμε κάποιον άλλον. Αλλάζουμε τους ανθρώπους όπως αλλάζουμε τα ρούχα στο δοκιμαστήριο. Και η ιστορία συνεχίζεται. Και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να πληγώνουμε τον εαυτό μας, να τον αδειάζουμε από συναισθήματα και να τον γεμίζουμε με ανασφάλειες και άγχη.
Μάθε λοιπόν πως η μοναξιά δεν είναι κακή. Αντιθέτως, αν την διαχειριστείς σωστά είναι ευεργετική. Δεν μπορείς να πηδήξεις πολύ μακριά αν πρώτα δεν πάρεις φόρα. Πριν την εκπνοή, υπάρχει πάντα η εισπνοή. Κάθε πριν κατέχει τον ρόλο του και είναι υπεύθυνο για το μετά. Έτσι και η μοναξιά είναι ο προθάλαμος πριν από την κύρια αίθουσα που θα σε περιμένουν οι καλεσμένοι. Είναι ο θάλαμος εκείνος που θα σε προετοιμάσει για αυτά που θα ακολουθήσουν. Εκεί που θα ακούσεις τον εαυτό σου, θα μιλήσεις μαζί του, θα γνωρίσεις τα θέλω του, θα παρατηρήσεις τα λάθη του, θα τα συγχωρήσεις, θα τα διορθώσεις και τέλος θα τον αγαπήσεις.
Το μέρος εκείνο λοιπόν, όπου θα αγαπήσεις τον εαυτό σου δεν μπορεί να είναι ένα μέρος κρύο και σκοτεινό αλλά ένα μέρος αγαπημένο. Αγάπησε την μοναξιά σου. Είναι η ευκαιρία σου να αντιληφθείς πως δεν είσαι ένα μισό που η ολοκλήρωση του εξαρτάται από την ανεύρεση του άλλου μισού του. Εκεί μπορείς να αντιληφθείς την ολότητά σου. Και στη συνέχεια να την μοιραστείς με τον κατάλληλο άνθρωπο, τον «έναν» καλεσμένο ανάμεσα στους τόσους. Αφού πλέον θα γνωρίζεις τα θέλω σου και οι επιλογές σου θα είναι σωστές.
«Ό,τι δεν μπορείς να το αλλάξεις αποδέξου το». Στην αρχή αρνούμουν να το δεχτώ. Ένας μικρός επαναστάτης μέσα μου μού φώναζε πως μπορώ να αλλάξω τα πάντα. Τώρα όμως καταλαβαίνω το νόημα της έκφρασης αυτής. Ο αέναος αγώνας μας να αλλάξουμε τη ζωή μας, να μην είμαστε ποτέ ευχαριστημένοι με αυτά που έχουμε, μας κάνει να χάνουμε μέρες από αυτό το πολύτιμο ταξίδι που λέγεται ζωή. Μόνο αν αποδεχτούμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τώρα και βρούμε το καλό μέσα σε αυτήν (γιατί δεν μπορεί κάτι καλό θα υπάρχει) τότε θα ζούμε. Είτε η κατάσταση αυτή λέγεται συμπόρευση με κάποιον άνθρωπο είτε μοναξιά. Από κάθε κατάσταση μπορείς να βγάλεις κάτι θετικό, αρκεί να έχεις αντίστοιχα θετική διάθεση.
Και από την άλλη τώρα, ποιος σου εγγυάται πως το «είμαι σε σχέση» σημαίνει είμαι ευτυχισμένος, δεν μου λείπει η αγκαλιά, έχω συμπαράσταση, έχω αγάπη; Η μοναξιά που μπορεί να νιώσει κάποιος άνθρωπος μέσα σε μία σχέση είναι πολύ χειρότερη από την μοναξιά στην οποία αναφερόμαστε τόση ώρα. Μπορεί να είσαι με έναν άνθρωπο αλλά συγχρόνως και να μην είσαι. Να σε κοιτάζει αλλά να μην σε βλέπει. Να μην συζητάει μαζί σου. Να μην γνωρίζει τι νιώθεις και να μην ενδιαφέρεται κιόλας να μάθει. Να σε αγγίζει και να μην νιώθεις τίποτα. Και εσύ να μένεις εκεί απλά από φόβο. Από τον φόβο του να μην μείνεις μόνος/μόνη. Και έτσι να χάνεις την αυτοεκτίμησή σου, να κατηγορείς τον εαυτό σου, να προσπαθείς και να ρίχνεις το φταίξιμο σε εσένα και συγχρόνως οι πόρτες σου να είναι σφαλισμένες σε κάτι καινούριο. Προτιμάς αυτό λοιπόν;
Κάθε κατάσταση της ζωής δεν είναι πάντα συνδεδεμένη με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Αυτά είναι προκαταλήψεις. Αποδέξου και αγάπησε την μοναξιά που μπορεί τώρα να βρίσκεσαι και να δεις που σίγουρα θα σου βγει σε καλό. Τα δύσκολα είναι για τους δυνατούς. Θυμήσου το αυτό!