Ξυπνήσαμε σήμερα, όπως κάθε μέρα στις 7.15, για να ετοιμαστούμε άλλοι για δουλειά και άλλοι για σχολείο. Μία Πέμπτη, μια όχι συνηθισμένη Πέμπτη, γιατί ήταν Τσικνοπέμπτη! Τα παιδιά θα έβαζαν τις στολές τους και το βράδυ θα τσικνίζαμε, γιατί ως γνωστό μόνο την Τσικνοπέμπτη τρώμε κρέας!
Και τελικά, όντως δεν ήταν συνηθισμένη Πέμπτη, όχι όμως για τους λόγους που πιστεύαμε! Αν και πριν κοιμηθούμε, είχαμε διαβάσει κάποιες έκτακτες ειδήσεις, δεν πίστευα, ότι θα γινόταν αυτό. Και λέω αυτό, γιατί πραγματικά μου είναι τόσο δύσκολο να πω αυτή τη λέξη. Μου φαίνεται απίστευτο.
Χτυπάει το ξυπνητήρι, εγώ χουζουρεύω ακόμα και πριν καλά καλά ανοίξω τα μάτια μου, ο άντρας μου λέει, ότι ο Πούτιν εισέβαλλε στην Ουκρανία! Σαν κάτι που ακούγεται σαν ψέμα συνεχίζω μηχανικά την καθημερινή πρωινή ρουτίνα, για να πάνε τα παιδιά στο σχολείο και ο μικρός μου γιος ανοίγει την τηλεόραση και βλέπουμε πια τι ακριβώς συμβαίνει. Η μισή οθόνη έδειχνε τις ατελείωτες ουρές αυτοκινήτων να προσπαθούν να φύγουν από το Κίεβο και η άλλη μισή έδειχνε την πόλη και ακούγαμε τις σειρήνες πολέμου. Είχα ανατριχιάσει ολόκληρη! Ήταν ήχος που έχω ακούσει πολλές φορές σε ταινίες και τώρα το έβλεπα να γίνεται, εκείνη την στιγμή, εν έτη 2022.
Με ρωτάει ο μικρός, γιατί έχει τόσα αυτοκίνητα και τι είναι αυτός ο ήχος. Ακούω τον εαυτό μου να ξεστομίζει λέξεις που δεν περίμενα να πω “γίνεται πόλεμος, αγάπη μου”. Με ρώτησε, αν γίνεται στην Ελλάδα και βιάστηκα να τον “καθησυχάσω”, ότι είναι "πολύ μακριά από εμάς" και μην ανησυχεί. Κι έτσι πήγα τα παιδιά στο σχολείο.
Γυρνώντας σπίτι, άνοιξα την τηλεόραση, κάτι που κάνω σπάνια, και πέρασα τις επόμενες 2 ώρες ακούγοντας όλα τα κανάλια. Κάποια στιγμή βλέπω στα social media τον θάνατο ενός άμαχου ποδηλάτη στην πόλη Ουμάν, ενώ ποδηλατούσε αμέριμνος. Υπάρχει προειδοποίηση για σκληρό βίντεο, αλλά το βλέπω. Και ήταν. Σκληρό. Ήταν πάλι σαν μία βίαιη σκηνή ταινίας. Από αυτές που θα έκλεινα τα μάτια ή θα άλλαζα κανάλι μέχρι να περάσει. Αλλά δεν ήταν και δεν πέρασε.
Το μεσημέρι δέχομαι νέα ερώτηση από τη μεγαλύτερη μου κόρη. Η ερώτηση είναι τόσο απλή: Γιατί γίνεται πόλεμος; Αρχικά, αισθάνθηκα, ότι δεν μπορούσα να της απαντήσω. Δεν είναι σαν την Ιστορία που διαβάζουμε για τους Περσικούς πολέμους. Δε θα έπρεπε να γίνεται αυτή η ερώτηση, δε θα έπρεπε να προσπαθώ να εξηγήσω στην κόρη μου με κάποια λογική, γιατί γίνεται πόλεμος, γιατί οι Ρώσοι επιτέθηκαν στην Ουκρανία. Θυμήθηκα ένα άλλο βίντεο που είδα το πρωί, το οποίο δείχνει έναν πατέρα να αποχαιρετάει την κόρη του κατά τη διάρκεια εκκένωσης μιας πόλης, μη ξέροντας, αν θα την ξαναδεί. Ο πατέρας και το κορίτσι σχηματίζουν από μια καρδιά στο θολό τζάμι και μπορεί αυτή να είναι η τελευταία τους ανάμνηση. Παίρνω αγκαλιά την κόρη μου και την σφίγγω τόσο σφιχτά!
24/2/2022, μία μαύρη Πέμπτη και μου έρχεται ένας στίχος στο μυαλό μου “Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ”.