Μαλλί σγουρό, που δεν είναι πάντα στις καλές του, ίσως και πάλι ίσιο που δεν δίνει καθόλου όγκο. Με παραπάνω κιλά, ίσως όμως και να χρειάζεσαι κάποια ακόμα, με βάση την υγεία μιλώντας πάντα. Με μύτη γαμψή, μπορεί και αρκετά μικρή. Μάτια μπλε, ίσως και σκέτα καφέ. Ποιος ορίζει το αποδεκτό; Και τι σημαίνει αποδεκτό; Σε ποιόν οφείλω να είμαι αποδεκτή; Στον εαυτό μου και μόνο σ’ αυτόν.
Ο κάθε λαός θεωρεί ομορφιά αυτό που έχει συνηθίσει να βλέπει. Σε κάποιους πολιτισμούς η μεγάλη περιφέρεια υποδηλώνει υγεία, κάποιοι άλλοι θα σκεφτούν ότι κάνεις καθιστική ζωή. Μεγαλώσαμε πια, ωριμάσαμε, σαν οντότητες και σαν κοινωνία. Έχουμε καταλάβει, ή τουλάχιστον βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι οφείλουμε να καταλάβουμε το ότι δεν πρέπει να είμαστε «κάπως» για να συνυπάρξουμε.
Μπορεί να υπάρχουν ακόμα αγγελίες που οι προϋποθέσεις είναι ψηλή, όμορφη και μέχρι 25. Μπορεί ο κάθε σούπερ ντούπερ barista να σου φέρνει από μόνος του brown sugar για τον καφέ σου, μόνο και μόνο γιατί είσαι γυναίκα. Αλλά αυτό που έχει αλλάξει είναι η ίδια η γυναίκα. Σε μια κοινωνία που τις επιβάλλει τόσα πρότυπα και στερεότυπα, εκείνη πετάει πίσω το μαλλί, που έχει και αυτό την δική του προσωπικότητα, σηκώνει τα μανίκια από την ριγέ της την μπλούζα και είναι έτοιμη να πολεμήσει τον κάθε ένα που δεν της επιτρέπει απλά να υπάρχει.
Γιατί, από τόσα πράγματα που έχουμε αγαπήσει, δεν αγαπήσαμε τον εαυτό μας; Τώρα όμως μπορούμε να πάρουμε και εμείς ανάσα. Να διεκδικήσουμε και εμείς αυτό το κομμάτι γης που μας αναλογεί και να το κάνουμε να ανθίσει. Σταματήσαμε να αγωνιζόμαστε σε μάχες που μας επιβάλλουν και γυρνάμε στην φύση μας. Φροντίζουμε την εσωτερική μας εστία, φυτεύουμε τους σπόρους και περιμένουμε μια κοινωνία να ανθίσει.