Είναι αλήθεια πως αυτά που θεωρούμε δεδομένα, τις περισσότερες φορές, δεν τα αντιλαμβανόμαστε καν. Θα μου πεις γι’ αυτό είναι δεδομένα. Είναι πάντα εκεί για εμάς, αμετάβλητα, και σύμφωνα με τα λεξικά είναι εκείνα που η αλήθεια τους απλά δεν αμφισβητείται.
Για κάθε έναν άνθρωπο αυτά τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Για άλλον δεδομένη θεωρείται η αγάπη και η στήριξη από τους γονείς του, για άλλον η αγάπη και η αφοσίωση του συντρόφου του, για άλλον η ύπαρξη μιας ευτυχισμένης και πλήρης οικογένειας, για άλλον η εργασιακή του θέση και για κάποιον άλλον η υγεία του. Θεωρούμε δεδομένα, πράγματα τόσο ρευστά, που συχνά με αυτόν τον τρόπο μηδενίζουμε την αξία τους και τη σημαντικότητά τους.
Αν κάτι μας έμαθαν τα τελευταία χρόνια μέχρι και σήμερα, ενόψει πολέμου, είναι πως αν κάτι πρέπει να θεωρούμε δεδομένο αυτό είναι μόνο το τώρα και τίποτε άλλο. Μία παγκόσμια πανδημία ήρθε και μας ταρακούνησε τόσο πολύ, ώστε να αφήσουμε το κινητό από το χέρι μας, να σταματήσουμε να αγχωνόμαστε λόγω του καθημερινού μας φόρτου εργασίας, να αποζητήσουμε τη σωματική άσκηση και να κατανοήσουμε την αξία της, να κλείσουμε την τηλεόραση, να στραφούμε στα βιβλία, να συστηθούμε ξανά με τον σύντροφό μας, να ενδιαφερθούμε και να ρωτήσουμε (επιτέλους!) για την υγεία των γονιών μας. Αυτό ήταν, και συνεχίζει να είναι, το πρώτο προειδοποιητικό μήνυμα της εποχής μας πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε η εργασία μας, ούτε η συνήθης διασκέδασή μας, ούτε οι γονείς μας αλλά ούτε και η υγεία μας.
Τώρα ένα δεύτερο χτύπημα, ο πόλεμος, με θύματα πρώτης γραμμής Ουκρανούς και Ρώσους πολίτες, έρχεται για να ανατρέψει ξανά τα δεδομένα μας. Ποιοι από εμάς δεν θεωρούμε δεδομένο το σπίτι μας; Ποιοι από εμάς δεν θεωρούμε δεδομένη μια ασφαλή βόλτα με το ποδήλατο στη γειτονιά μας χωρίς να σκάσει πάνω μας κάποια βόμβα; Ποιοι από εμάς δεν θεωρούμε δεδομένο πως θα δούμε τα παιδιά μας και την επόμενη μέρα και κάθε μέρα; Και όμως, δεν είναι δεδομένο. Συμβαίνει δίπλα μας και όχι σε κάποια ταινία. Θα μπορούσε να συμβαίνει και σε εμάς. Μπορεί και να συμβεί. Ποιος ξέρει;
Δε χρειάζεται όμως, να κινδυνολογούμε συνεχώς και να αποκτήσουμε επιπλέον στρες και άγχος. Χρειάζεται απλά να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης και κατ’ επέκταση τον τρόπο ζωής μας. Αυτά τα δύο παραδείγματα, της πανδημίας και του πολέμου, πιστεύω είναι μία ισχυρή αφορμή για αυτήν την αλλαγή. Μην ζεις σχεδιάζοντας το μακρινό σου μέλλον, ζήσε με βάση αυτά που έχεις τώρα. Να χαίρεσαι για αυτά που έχεις τώρα. Μη ξοδεύεις τον χρόνο σου (τα χρόνια σου πολλές φορές!) περιμένοντας τις κατάλληλες συνθήκες.
Οι συνθήκες είναι αυτές που ζούμε τώρα. Προσαρμόσου σε αυτές και προσπάθησε να ζήσεις την «καλύτερη ζωή σου». Φρόντιζε για την υγεία σου. Τόσο τη σωματική όσο και την ψυχική. Μην θεωρείς δεδομένους τους ανθρώπους. Δεν είναι δεδομένη ούτε η αγάπη των γονιών σου, ούτε η αγάπη από τον σύντροφο ή έναν φίλο σου, ούτε η αγάπη των παιδιών σου. Να χαίρεσαι αν τα έχεις και να τα υπενθυμίζεις στον εαυτό σου καθημερινά. Μη θεωρείς δεδομένη την εργασία σου και μη πασχίζεις για συνεχή ανέλιξη ιεραρχική και οικονομική. Δούλευε για να ζεις και μη ζεις για να δουλεύεις.
Η ζωή συνεχώς αλλάζει. Και αλλάζει για όλους, ανεξαρτήτου χρώματος και οικονομικού ή κοινωνικού στρώματος. Δεν κάνει εξαιρέσεις. Μπροστά της είμαστε όλοι ίσοι. Άφησε για λίγο σήμερα αυτά τα μικρά πράγματα που σου απορροφούν τη σκέψη καθημερινά και φέρε στο νου σου αυτά που θεωρείς εσύ δεδομένα στη δική σου ζωή.
Ακόμα καλύτερα κατέγραψε τα στο ημερολόγιό σου ή ακόμη και στο κινητό σου. Γράψε κάθε μέρα από ένα δεδομένο. Γράψε ακόμη το πιο απλό και μικρό που σου έρχεται στο μυαλό. Να νιώθεις ευγνώμων για αυτό και να το ευχαριστείς. Να μην το θεωρείς καθόλου δεδομένο. Γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο εκτός από το τώρα. Και τώρα είσαι εδώ και ζεις.
