Όταν άκουσα για πρώτη φορά, ότι βγαίνει η τηλεοπτική σειρά Cobra Kai, συνέχεια του μοναδικού, αγαπημένου Karate Kid, αρχικά σκέφτηκα ¨πού το θυμήθηκαν”. Τα Karate Kid φυσικά τα έχω δει άπειρες φορές, θα έλεγα, ότι έχω μεγαλώσει μαζί τους και τα έχω δει τόσα και τόσα μεσημέρια Κυριακής σε επανάληψη.
Όταν λέμε Karate Kid, ουσιαστικά μιλάμε για τον νεαρό Ντάνιελ Λαρούσο και τον κύριο Μιγιάκι. για τον «κακό» Τζόνι και τον ακόμα πιο κακό δάσκαλό του, Τζον Κριζ. Για τα μπονζάι και την «Κλωτσιά του Γερανού». Για το γλυκανάλατο λαβ στόρι, τη νίκη του καλού απέναντι στο κακό, για το μπούλινγκ (παρότι δεν υπήρχε η έννοια αυτή τότε) και το πώς πρέπει κάποιος να ορθώσει το ανάστημά του στους «νταήδες».
Όλα αυτά βέβαια ανήκουν στο 1984 που κυκλοφόρησε η πρώτη ταινία. Από τότε πέρασε πολύς καιρός. Ο Λαρούσο και ο Τζόνι είναι στην 6η δεκαετία της ζωής τους και η επάνοδος τους ήταν ένα νέο με περίεργα συναισθήματα. Η σειρά Cobra Kai, όταν ανακοινώθηκε, ήταν το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα νοσταλγίας και το ερώτημα ήταν αν θα είχε ουσία ή όχι;
Από το πρώτο, όμως επεισόδιο το Cobra Kai σε κερδίζει! Σίγουρα, οι αναμνήσεις μιας άλλη εποχής γεμίζουν την οθόνη. Στην αρχή, βλέποντας τους πρωταγωνιστές, μπορεί να περάσεις μια μικρή ηλικιακή κρίση...αναρωτιέσαι, μεγάλωσες κι εσύ όσο αυτοί; Η συνέχεια, όμως, σε εκπλήσσει.
Δεν βλέπεις άλλη μια φορά τα ίδια, είναι μια νέα ιστορία, σαν να σου δίνεται η ευκαιρία να δεις τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά και όλοι εμείς που υποστηρίζαμε φανατικά τον Λαρούσο, τώρα κάπως να ταρακουνηθούμε και να συμπαθήσουμε ή ακόμα και να υποστηρίξουμε τον Τζόνι.
Ο Τζόνι έχει δυσκολευτεί αφάνταστα να προχωρήσει στη ζωή του. Ο Λαρούσο από την άλλη έχει χτίσει μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων και έχει μια υπέροχη ζωή. Δεν κοιτάζει πλέον το παρελθόν. Ο Τζόνι προσπάθησε να το απαρνηθεί και όχι να μάθει απ΄αυτό. Γι΄αυτό το παρελθόν τον τιμώρησε. Τώρα είναι η ευκαιρία του να διορθώσει τη λάθος επιλογή του. Ευχάριστη έκπληξη της σειράς είναι και η σταδιακή εμφάνιση χαρακτήρων από τις ταινίες.
Οπότε, εκεί που περίμενα κάποια νοσταλγία, μια «αρπαχτή» που θα προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί το ένδοξο παρελθόν, καταλήγω να βλέπω χαρακτήρες που επιτέλους ξεδιπλώνονται, γιατί στην ταινία τότε δεν «πρόλαβαν». Παρακολουθούμε μια διαρκή μάχη ανάμεσα στο «καλό» και το «κακό», μόνο που δεν ξέρεις τελικά ποιος είναι ο «καλός» και ποιος ο «κακός».
Και όταν φτάνει η ώρα για το αναπόφευκτο τουρνουά καράτε, έχω την ίδια αγωνία για το τι θα γίνει και πώς αυτό θα επηρεάσει ή θα αλλάξει τους χαρακτήρες της σειράς, όπως όταν έβλεπα την ταινία.
Αγαπημένο, λοιπόν, το Cobra Kai με σύντομα, μισάωρα επεισόδια που βλέπεται πολύ ευχάριστα με ωραίες εικόνες, υπέροχη μουσική και φυσικά στέκεται αντάξια δίπλα στο ένδοξο παρελθόν των ταινιών.