Δεν αναφέρομαι στους καθημερινούς «μικρό-συμβιβασμούς» που κάνουμε με σκοπό την εύρυθμη λειτουργία της οικογένειας μας, της εργασίας μας, της κοινωνίας μας γενικότερα. Αυτοί καλό είναι να υπάρχουν. Αναφέρομαι σε αυτούς τους συμβιβασμούς που κάνουμε και τα όνειρά μας αλλάζουν εντελώς πλεύση. Και μια μέρα ξυπνάμε και αναρωτιόμαστε ποιος εαυτός μας καθόρισε αυτήν την πορεία που δεν είχαμε οραματιστεί ποτέ για εμάς.
Συμβιβαζόμαστε με ένα εργασιακό περιβάλλον που δεν μας καλύπτει, δεν μας ταιριάζει, αλλά αντιθέτως, μας γεμίζει άγχος και στρες. Αλλά η δυσκολία ευρέσεως εργασίας και τα υψηλά επίπεδα ανεργίας μας κόβουν τα φτερά και ως εκ τούτου ριζώνουμε σε ένα «σταθερό» κατά τα άλλα έδαφος που προσωπικά μας βουλιάζει καθημερινά. Ανεχόμαστε αδικίες, υποτίμηση των προσπαθειών μας και συνεχή υποβιβασμό. Υπνώνουμε τη δημιουργικότητά και το όραμά μας συμβιβαζόμενοι στις συνθήκες που επικρατούν.
Από τους πιο συνηθισμένους και επίπονους συμβιβασμούς είναι αυτός που κάνουμε σε μία σχέση. Και είναι εξίσου επίπονος και για τις δύο πλευρές που απαρτίζουν αυτή τη σχέση. Μια απόρριψη του παρελθόντος μπορεί να μας κάνει συναισθηματικά ευάλωτους και προκειμένου να μη τραυματίσουμε ξανά τα συναισθήματά μας αναζητούμε σιγουριά και ασφάλεια.
Αφήνουμε στην άκρη όλα τα υπόλοιπα πιόνια που χρειάζονται στο παιχνίδι του έρωτα και παίζουμε μόνο με αυτά τα δύο προκειμένου να κερδίσουμε πάση θυσία και να μη πληγωθούμε ξανά. Ως αποτέλεσμα όμως, είναι να βαλτώνουμε στη σχέση μας και να υπάρχει συναισθηματικό κενό το οποίο πληγώνει και αυτόν που το προσφέρει αλλά και αυτόν που το λαμβάνει.
Αν το καλοσκεφτείς ασυνείδητα συμβιβαζόμαστε καθημερινά. Συμβιβαζόμαστε σε αδικίες που συμβαίνουν στο μετρό, στο λεωφορείο, στο δρόμο. Κλοπές, παρενοχλήσεις, βίαιες συμπεριφορές και εμείς απλοί θεατές. Δε μιλάμε, δεν επεμβαίνουμε, περιμένουμε να το κάνει κάποιος άλλος για εμάς, «που να μπλέκουμε τώρα», «θα μιλήσω την επόμενη φορά που θα συμβεί κάτι ανάλογο».
Ακόμη, συμβιβαζόμαστε με τα κοινωνικά στερεότυπα. Για παράδειγμα, όταν φτάνουμε σε μία ηλικία που «ενδείκνυται» κατά τα κοινωνικά πρότυπα για γάμο απλά το κάνουμε. Άσχετα αν το επιθυμούμε πραγματικά και αποτελεί προσωπικό μας στόχο. Και αν δεν έχουμε σύντροφο στην εκάστοτε ηλικία μας διακατέχει απίστευτο άγχος και πασχίζουμε να βρούμε παραμερίζοντας τα χαρακτηριστικά που θα έπρεπε να διέπουν την επιλογή συντρόφου.
Όσων αφορά τώρα το ψυχικό κομμάτι, συμβιβαζόμαστε με την ιδέα πως οι άλλοι μπορούν και εμείς όχι για διάφορους λόγους. Αποδίδουμε την επιτυχία των άλλων στην τύχη, σε κάποια κληρονομιά, στη «μοναδική» εξυπνάδα τους. Με αβάσιμες εικασίες λοιπόν, αποποιούμαστε κάθε δικής μας προσπάθειας. Και παραμένουμε εκεί που είμαστε στάσιμοι. Στάσιμοι σε όλα. Και σε αυτήν την στάση εμείς στεκόμαστε πλάτη στην κίνηση των λεωφορείων με επιβάτες τις ευκαιρίες.
Ο φόβος και οι προκαταλήψεις είναι αυτά που τις περισσότερες φορές μας οδηγούν στον συμβιβασμό. Και είναι αρκετά δύσκολο να τα πετάξουμε από πάνω μας και να συνεχίσουμε χωρίς αυτά, ειδικά ζώντας σε μία εποχή και μία κοινωνία που αυτά βασιλεύουν.
Αλλά μήπως ήρθε η στιγμή; Μήπως να αναζητήσουμε αυτό που μας γεμίζει; Αυτό που ευχαριστεί εμάς και μόνο; Την εργασία που δεν θα πηγαίνουμε και θα φεύγουμε από αυτήν με ένα μόνιμο άγχος και σφίξιμο στο στομάχι; Τη σχέση που θα καλύπτει τα δικά μας θέλω και δεν θα επηρεάζεται από τις κοινωνικές νόρμες; Μήπως να πάψουμε να περιμένουμε από τους άλλους την αλλαγή και να γίνουμε οι ίδιοι η αλλαγή που θέλουμε να δούμε;
Η ζωή κάνει κύκλους και πάντα επιστρέφει στην αρχή. Φρόντισε η επόμενη εργασία σου να καλύπτει έστω ένα κομμάτι της δημιουργικότητας σου και να μη φαντάζει σαν καθημερινός καταναγκαστικός άθλος. Η επόμενη σχέση σου να μην είναι για σένα ένα καταφύγιο αλλά μία επιλογή καρδιάς.
Την επόμενη φορά που θα είσαι αυτόπτης μάρτυρας μιας κλοπής ή μιας παρενόχλησης να είσαι ο πρώτος/η που θα επέμβει και θα μιλήσει. Αν τα θέλω σου είναι διαφορετικά από αυτά της στερεοτυπικής πλειοψηφίας μη νιώθεις άσχημα αλλά υποστήριξέ τα. Δε χρειάζεται να λες πάντα αυτά που οι άλλοι θέλουν να ακούν. Είναι προτιμότερο να κάνεις ευτυχισμένο έναν άνθρωπο και όχι πολλούς αν αυτός ο ένας είναι ο εαυτός σου.