Πόσες φορές έχει τύχει να σου πέσει ένα ποτήρι και να κατηγορήσεις τα χέρια σου και την ανικανότητά σου μέχρι και να κρατήσεις ένα ποτήρι με νερό; Πόσες φορές κατηγόρησες τον εαυτό σου όταν έχασες μία δουλειά ή όταν σε απόρριψε ένας/μία σύντροφός σου; Η γρήγορη και πιο συνηθισμένη πρακτική είναι να κατηγορούμε τον εαυτό μας για κάθε «αναποδιά» που συμβαίνει στη ζωή μας, από την πιο μικρή έως την πιο μεγάλη. Μας θεωρούμε ανάξιους, ανίκανους και σπάνια ρίχνουμε κάποια ευθύνη στους άλλους.
Οι ενοχές και η υποτίμηση του εαυτού ξεκινούν από την παιδική ηλικία κυρίως, όπου τότε ανακαλύπτοντας τον κόσμο συχνά κάνουμε ζημιές και τιμωρούμαστε για αυτές προκειμένου την επόμενη φορά να τις αποφύγουμε. Τα περισσότερα παιδιά μεγαλώνοντας αποβάλλουν αυτά τα συναισθήματα. Κάποια άλλα όμως, γίνονται αυτοί οι ίδιοι κατήγοροι και συγχρόνως κατηγορούμενοι σε κάθε επόμενο λάθος που θα κάνουν στη ζωή τους. Είναι ένα είδος «αυτό-τιμωρίας» που έχει ως αντίκτυπο να δημιουργεί αισθήματα κατωτερότητας και ανικανότητας σε αυτόν που τη βιώνει.
Ένα από τα συχνότερα λάθη μας είναι πως ξεχνάμε (σκοπίμως) να ακούμε τον εαυτό μας. Αντιθέτως, λαμβάνουμε τόσο σοβαρά υπόψη τη γνώμη των άλλων, ώστε να μας πείθουν λέγοντάς μας πράγματα για εμάς, τον χαρακτήρα μας, τις δυνατότητές μας. Σύντροφοι, εργοδότες, γνωστοί σκιαγραφούν την προσωπικότητά σου με βάση ένα τμήμα της ζωής σου που ίσως τυγχάνει να βλέπουν. Και η ανάγκη σου για αποτίμηση των προσπαθειών σου καθορίζεται από την άποψή τους που την δέχεσαι άκριτα.
Ένας εξίσου σημαντικός λόγος που υποτιμάμε τον εαυτό μας είναι διότι πιστεύουμε πως μπορούμε να μας διαχειριστούμε και να διορθώσουμε το «λάθος» που προκαλέσαμε με τις πράξεις μας. Προτιμάμε να έρθουμε σε ρήξη με τον εαυτό μας παρά με κάποιον τρίτο. Κουβαλάμε όλο το βάρος στις πλάτες μας για να μην το κουβαλήσει ο άλλος. Αυτό το βάρος όμως, δύσκολα το ξεφορτωνόμαστε και όσο μεγαλώνει τόσο περισσότερο μας λυγίζει.
Φωνάζοντας και κατακρίνοντας τον εαυτό μας γνωρίζουμε πως δε θα λάβουμε απάντηση. Αυτό μας κάνει κύριους του εαυτού μας. Νομίζουμε. Αυτό μας κάνει να πληγώνουμε τα συναισθήματά μας, να αποδυναμωνόμαστε, να σωπαίνουμε τη φωνή μας, να αναλαμβάνουμε το βάρος κάθε ευθύνης και να αποφεύγουμε τη δράση. Σε κάθε περίπτωση δηλαδή το αποτέλεσμα είναι αρνητικό για εμάς .
Κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του το παιδί που ήταν κάποτε. Επικρίνοντας τον εαυτό μας συνεχώς, φοβίζουμε αυτό το παιδί και το κάνουμε να στέκεται σε μια γωνιά μέσα μας με χαμηλωμένο το κεφάλι. Το θεωρούμε υπεύθυνο για όλα τα άσχημα που μας συμβαίνουν καθημερινά και δεν το αφήνουμε να ανθίσει. Κουβαλάμε από μικροί αυτή την νοοτροπία και αντί να το επιβραβεύουμε στις επιτυχίες και να το στηρίζουμε στις αποτυχίες του εμείς στεκόμαστε από πάνω του και του κουνάμε το δάχτυλο επικριτικά.
Οι ενοχές που γεμίζουμε τον εαυτό μας, τις περισσότερες φορές εντελώς αναίτια, αποτελεί μια πραγματικότητα για πολλούς ανθρώπους. Δεχόμαστε πολλά ερεθίσματα καθημερινά, από το σχολείο, από την οικογένεια, από την εργασία, από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα social media που δεν μας αφήνουν χρόνο να τα βρούμε με τον εαυτό μας, να μας επιβραβεύσουμε για μια προσωπική μας νίκη, για ένα βήμα που κάναμε. Αντιθέτως, σωπαίνουμε τον εσωτερικό μας διάλογο και δίνουμε ήχο στην άποψη των άλλων. Το πώς θα νιώσουμε εξαρτάται από τα θετικά ή τα αρνητικά σχόλια που θα λάβουμε από τον περίγυρο.
Κάθε άνθρωπος οφείλει να έχει τη δική του λίστα επιθυμιών στη ζωή. Σε κάθε εκπλήρωση να επιβραβεύει τον εαυτό του και σε κάθε αποτυχία να χαίρεται που βρήκε έναν τρόπο που δεν δουλεύει και τώρα είναι ένα βήμα πιο κοντά στην επιτυχία. Οι εξωτερικοί παράγοντες πάντα θα υπάρχουν και πάντα θα έχουν μία άποψη. Αλλά μην ξεχνάς πως γνωρίζουν μόνο μια σελίδα του εαυτού σου, εσύ είσαι αυτός που γνωρίζεις όλο το βιβλίο. Τραύματα και συνήθειες που τυχόν κουβαλάς ήρθε η στιγμή με απόλυτη ενσυνειδητότητα να τα πετάξεις από μέσα σου. Αγάπησε τον εαυτό σου και πίστεψε στις δυνάμεις σου.