Η νέα δουλειά του Bryan Adams, «So Happy It Hurts» είναι εδώ και μας ζητάει να την αξιολογήσουμε. Στη ζωή υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο και οι άλλοι που το βλέπουν μισοάδειο. Εμείς νομίζουμε ότι η φράση μισογεμάτο είναι αυτή που αντικατοπτρίζει τον τέλειο Καναδό ρόκερ.
Το στοιχείο που ξεχώρισα ακούγοντας την νέα δουλειά του Bryan βρίσκεται στον τίτλο του άλμπουμ και μάλιστα στο βασικό σινγκλ που περιλαμβάνει τους αγαπημένους στίχους "Είμαι τόσο χαρούμενος που πονάει / είμαι τόσο χαρούμενος που είναι εξωφρενικό /Ξέρεις, νομίζω ότι είναι μεταδοτικό..."
Το 15ο άλμπουμ του Bryan έχει την απήχηση που θα έπρεπε για έναν καλλιτέχνη του βεληνεκούς του και είναι γεμάτο από συναρπαστικά κομμάτια που εγγυάται ότι θα αρέσουν ακόμα και σε εκείνους που δεν διανύουν και την καλύτερη ψυχολογική κατάσταση.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι ο Bryan παίζει κάθε όργανο του άλμπουμ (λόγω των περιορισμών ηχογράφησης ελέω πανδημίας φυσικά), επιλέγοντας να παίξει ντραμς για πρώτη φορά. Παίζει τα κρουστά απλά αλλά αποτελεσματικά, όπως αποδεικνύεται σε κομμάτια όπως το «On the Road» και το «Let’s do this», αφήνοντας τους στίχους του να μιλήσουν.
Το «Always Have Always Will» έχει ένα ελαφρύ ρέγκε παλμό που θυμίζει τους κλασικούς "Police" και μοιάζει με τρυφερό γράμμα αγάπης που κάνει τη δουλειά του χωρίς να είναι πολύ μελό. Πώς θα ήταν ο κόσμος αν δεν υπήρχε το ροκ εν ρολ; Δεν θέλουμε ούτε να το σκεφτόμαστε αλλά ο Bryan το αντιμετωπίζει αυτό στο ενθουσιώδες «Kick Ass», το οποίο περιλαμβάνει μια απροσδόκητη χιουμοριστική εισαγωγή από τον τεράστιο John Cleese των Monty Pythons.
Πέραν αυτής, το κιθαριστικό riff που κυριαρχεί στο κομμάτι είναι πολύ δύσκολο να το προσπεράσουμε. Αυτή η συλλογή 12 κομματιών αγκαλιάζει την ελευθερία, τον αυθορμητισμό και την ευτυχία, και σε αυτή τη ζοφερή εποχή, το «So Happy It Hurts» του κυρίου Adams προσφέρει μια ευχάριστη και ευφορική απόδραση που την έχουμε πραγματικά ανάγκη.
Σίγουρα κανείς δεν περίμενε να επανέρθει στο επίπεδο του Reckless με τα Summer of 69, Heaven και Run to You αλλά πιστεύω ότι διατηρείται σε υψηλά επίπεδα σε σχέση με την γενικότερη μουσική ποιότητα της νέας χιλιετίας. Μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε στα 80's πια, με την κάθε δισκογραφική δουλειά να είναι καλύτερη από την άλλη.
