Τις τελευταίες ημέρες είμαστε όλοι θεατές μιας κατάστασης που ξεπερνάει τα όρια της λογικής μας και που δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε. Παρακολουθούμε έντρομοι κάθε νέα λεπτομέρεια που έρχεται στο φως και σοκαριζόμαστε ακόμη πιο πολύ με τη βαναυσότητα και συγχρόνως την απάθεια που μπορεί να φωλιάζει μέσα σε έναν άνθρωπο. Μέσα σε όλη αυτήν την αποτρόπαια κατάσταση θέλω να σταθώ στον «άλλον άνθρωπο», στον θεατή, τον παρατηρητή, τον γείτονα, τον συνάνθρωπο.
Σε όλους τους άλλους που επιλέγουν να σιωπούν και μετά να ορμούν σαν αγέλη λυσσασμένων θηρίων έτοιμοι να κατασπαράξουν. Σε αυτούς που γνωρίζουν ή έχουν υποψίες και δεν μιλάνε γιατί: «Γιατί να βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα;» και «Δεν μπλέκομαι, δε συνέβη στο σπίτι μου». Πρόκειται για μία συνηθισμένη τακτική φόβου και αποσιώπησης. Εθελοτυφλώ γιατί δεν θέλω να μπλέξω, δεν θέλω να ακουστεί το όνομά μου. Και γενομένων των πραγμάτων ορμάω μεταξύ του όχλου και ζητάω δικαιοσύνη, τιμωρία και εκδίκηση.
Ζούμε σε μία περίοδο όπου το συναίσθημα του ανθρώπου βρίσκεται σε καταστολή και μέσα από τον θάνατο προσπαθεί να το ζωντανέψει. Είναι τρομακτικό και θλιβερό να βλέπουμε ανθρώπους μπροστά από ένα σπίτι να γράφουν στα παράθυρα «θάνατος» και οι υπόλοιποι να το βιντεοσκοπούν. Να βλέπουμε σηκωμένα κινητά και κατεβασμένα τα ρολά της λογικής. Ανθρώπους να θέλουν να γίνουν οι ίδιοι οι τιμωροί προκειμένου να εκτονώσουν την οργή και την καταπίεσή τους.
Δεν είναι όμως, αυτή η λύση του προβλήματος. Αντί να γίνεσαι τιμωρός δημιούργησε πρώτα από όλα έναν εαυτό που θα αγαπάς, θα σέβεσαι και δεν θα αυτό-τιμωρείς. Έναν εαυτό που θα είναι περήφανος για εσένα. Και μετά θα είναι και οι υπόλοιποι. Μη σπαταλάς τον χρόνο σου, την ενέργειά σου και την αντίληψή σου στο να "ποστάρεις" συνεχώς και να είσαι απλός θεατής. Η πραγματική ζωή είναι δίπλα σου, μπροστά στα μάτια σου και εσύ ακόμα την βλέπεις μέσα από μια οθόνη. Σπάσε την οθόνη και ύψωσε τη φωνή σου. Ώστε να έχεις τη συνείδησή σου καθαρή.
Αν έχεις παιδί γίνε σωστό πρότυπο για εκείνο. Δείξε του την αξία του σεβασμού και του αλτρουισμού. Την αξία της ζωής και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Μάθε του να μιλάει όταν πρέπει και να μην σιωπά. Να μην εκδικείται αλλά να προλαμβάνει. Όσο μπορεί να βοηθάει. Διεκδίκησε και άλλες δομές ψυχικής υγείας. Μην τις αποτιμάς. Επένδυσε στο μέσα σου όπως επενδύεις στην εξωτερική σου εμφάνιση και στην άποψη της κοινωνίας που όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα μάθεις ποτέ «τι θα πει».
Ανάμεσα στα τόσα υψωμένα κινητά και την αγριότητα που είδα χτες σήμερα παρατήρησα και τρία τριαντάφυλλα να στέκουν εκεί για τη μνήμη καθενός από τα αδικοχαμένα κορίτσια. Μία πράξη απλή που παράλληλα έχει τόσους συμβολισμούς. Μία πράξη που βγήκε από την καρδιά και μέσα της κρυβόταν όλη η ουσία. Ας μην γίνουμε εμείς οι ίδιοι τιμωροί, ας κατεβάσουμε τους σύγχρονους πυρσούς μας και ας ανοίξουμε έναν δρόμο για την ελπίδα. Γιατί η ζωή συνεχώς προχωράει και στο δρόμο της μας αφήνει πολύτιμα μαθήματα. Ας μην τα προσπερνάμε.
