Παρακολουθώντας τα τεράστια άλματα που έχει κάνει η ελληνική gaming σκηνή έχουμε “υποχρεωθεί” όλοι οι Έλληνες gamers να υποδεχόμαστε κάθε νέα προσπάθεια με δάκρυα υπερηφάνειας. Τα games που προέρχονται από την αστείρευτη δημιουργικότητα των συμπατριωτών μας κοντράρουν γερά πλέον πασίγνωστους και προβεβλημένους τίτλους από αλλοεθνείς, αυξάνοντας το γόητρο της χώρας μας. Το The Shore αποτελεί ένα μεγάλο βήμα προς αυτή τη κατεύθυνση, συνδυάζοντας την εξαιρετική παραγωγή με την αειθαλή γοητεία της Μυθολογίας Cthulhu. Παίζοντας το αποκλείεται να με πιστέψετε αν σας πω ότι είναι προϊόν ενός δημιουργού. Ο Άρης Δραγώνης είναι ο άνθρωπος-ορχήστρα που ευθύνεται για τα καταπληκτικά τρισδιάστατα μοντέλα των πλασμάτων, για την κίνησή τους και για το μυστηριώδες σενάριο.
Όλα ξεκίνησαν από την επιθυμία του Άρη να τεστάρει στην πράξη κάποια τρισδιάστατα μοντέλα που φιλοτέχνησε. Η θερμή υποδοχή τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τον έκανε να συνειδητοποιήσει τις προοπτικές ενός project βασισμένου στα δημιουργήματά του και η ανάπτυξη του The Shore ξεκίνησε. Για 24 ολόκληρους μήνες ο Άρης πάλευε νυχθημερόν για την υλοποίηση του οράματός του, μέχρι την στιγμή που κατέφυγε στην βοήθεια ταλαντούχων συνεργατών προκειμένου να συνθέσει τα ηχητικά εφέ αλλά και να χειριστεί την περίπλοκη Unreal Engine. Η μεγαλύτερη βοήθεια για τον Άρη προήλθε από τους “γνωστούς αγνώστους”, εμάς δηλαδή τους gamers.
Διαμέσου της πλατφόρμας ulule.com, 162 παθιασμένοι users άνοιξαν τα πορτοφόλια τους και “μετάγγισαν” κοντά στα πέντε χιλιάδες ευρώ, ένα αξιοπρεπές ποσό που αξιοποιήθηκε, μεταξύ άλλων, στην απόκτηση πολύτιμων assets της Μυθολογίας Κθούλου. Το εντυπωσιακό demo του The Shore λειτούργησε σαν πόλος έλξης για δεκάδες χιλιάδες άτομα που έσπευσαν να το “κατεβάσουν” από την πασίγνωστη πλατφόρμα των ανεξάρτητων developers itch.io. Το τελευταίο άλμα προς την επιτυχία του The Shore είναι η μεταπήδησή του στο Steam. Σαν παθιασμένος αναγνώστης και οπαδός της Μυθολογίας Κθούλου ήταν αδύνατο να προσπεράσω την ευκαιρία να καταδυθώ στο The Shore, προσδοκώντας μια συναρπαστική εμπειρία Survival Horror αλλά και την συνάντησή μου με θρυλικούς χαρακτήρες.
Η τρέλα έχει κυριεύσει το νησί που στάζει θάνατο
Ένας νέος και τρομακτικός κόσμος ανοίγεται για εσάς στο The Shore, κατευθείαν μέσα από τα μάτια του Andrew, ενός χαροκαμένου πατέρα που αναζητά την κόρη του. Μιλάμε λοιπόν για ένα First Person Survival Horror Adventure με έναν “κοινό” θνητό για πρωταγωνιστή. Μια ακτή σκεπασμένη από συντρίμμια ναυαγισμένων σκαφών σας υποδέχεται στα πρώτα σας βήματα και στον ορίζοντα αντικρίζετε έναν φάρο. Το σκηνικό του τρόμου στήθηκε μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα. Νησί που έχει μετατραπεί σε νεκροταφείο πλοίων, φάρος που δεν δείχνει το παραμικρό σημάδι λειτουργικότητας (ειδεμή δεν θα βλέπατε ξεβρασμένα κουφάρια σκαφών), παράξενα σύμβολα δεξιά και αριστερά που θυμίζουν αλλόκοτα τοτέμ. Λεπτό προς λεπτό η ατμόσφαιρα του μυστηριώδους νησιού αρχίζει να σας κυριεύει.
Tο main theme στο soundtrack του The Shore έπρεπε να είναι το Message in a Bottle των Police. Αυθόρμητα θα παριστάνετε τον Sting τραγουδώντας τα λόγια του αξέχαστου κομματιού μαζεύοντας και διαβάζοντας ένα σωρό μηνύματα κλεισμένα σε μπουκάλια. Τα κείμενα των ανθρώπων που πέρασαν από την αφιλόξενη νήσο ξετυλίγουν φρικιαστικές ιστορίες τρέλας, θανάτου και τερατωδών πλασμάτων. Αν παίζατε Call of Cthulhu, κάπου εδώ θα είχατε να βαρέσει το πρώτο sanity check για να τεστάρετε την διανοητική σας υγεία. Η περιπλάνηση στον έρημο φάρο και η ανακάλυψη αντικειμένων που απεικονίζουν φρικτές οντότητες δοκιμάζει ακόμα περισσότερο τα όρια της λογικής σας. Σύντομα ανακαλύπτετε ένα σωρό κουφάρια αλλά αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου της φρίκης που σας περιμένει.
Το σενάριο αφηγείται μια πρωτότυπη ιστορία στα πλαίσια της Μυθολογίας Κθούλου, τυλιγμένη με ένα πέπλο μυστηρίου που υποχωρεί πάρα πολύ αργά. Τα κείμενα και οι φωτογραφίες θα τροφοδοτήσουν την φαντασία σας και θα σας αναγκάσουν να συλλογιστείτε πάνω στο μυστήριο όμως είναι τα λόγια των NPCs που έχουν τον μεγαλύτερο αντίκτυπο. Η πλήρης κατανόησή των όσων σας συμβαίνουν θα επιτελεστεί στα τελευταία λεπτά του The Shore, έως τότε αφήστε την φαντασία σας να συμπληρώσει τα κενά.
Δύο είναι τα σημαντικότερα όπλα του The Shore για να σας ανατριχιάσει. Το πρώτο όπλο αρχίζει να ρίχνει κατά ριπάς πολύ νωρίς και δεν είναι άλλο από τα ηχητικά εφέ. Θα σας εξομολογηθώ ότι η θρηνητική ορχηστρική μουσική που πλαισίωσε την περιπλάνησή μου στο παιχνίδι πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Τι να το κάνεις το soundtrack όταν βομβαρδίζεσαι από ένα σωρό ήχους, καθένας εκ των οποίων σε κάνει αυτόματα να μαρμαρώσεις; Σίγουρα η σιωπή είναι εκκωφαντική όταν πιάνετε τον εαυτό σας σε αδιέξοδες καταστάσεις, ένας καλοζυγιασμένος όμως κρότος την κατάλληλη στιγμή είναι ικανός να σας “τρομοκρατήσει” ευχάριστα. Προτού εξερευνήσω τον φάρο, βρέθηκα σε ένα μονοπάτι που καταλήγει σε μια μαύρη σφαίρα. Το μέγεθος, η εξωγήινη υφή της και το τρομακτικό βουητό που σηκώθηκε σαν ηχητική θύελλα μόλις την προσέγγισα ανέσυραν από το μνημονικό μου μια φοβερή ιστορία του Jack London, γέμισαν το μυαλό μου με οράματα εξωγήινων πολιτισμών και οι τρίχες του σβέρκου άρχισαν να σηκώνονται.
Οι μακάβριοι ήχοι που σας υποδέχονται σε κάθε οθόνη του The Shore είναι αποτελεσματικότατοι, σας κεντρίζουν αδιάκοπα και δεν σας επιτρέπουν να νιώσετε ασφάλεια ούτε για μια στιγμή. Το σημαντικότερο είναι ότι τονίζουν το φόρτωμα του τόπου με αρνητική και εξωκοσμική ενέργεια. Η επόμενη επίθεση στην ψυχική σας ηρεμία γίνεται από την παραμορφωμένη φωνή του πλάσματος με το οποίο θα συνεργαστείτε σύντομα. Ακούγοντάς τον νιώθετε σαν να βρίσκεστε πάνω από ένα πηγάδι και να σας απευθύνεται κάποιος από τον σκοτεινό βυθό του. Βλέπετε λοιπόν το sound design να κάνει θαύματα στην όξυνση της σκοτεινής ατμόσφαιρας.
Στην Ρ΄λυε, ο Κθούλου περιμένει με τα μάτια ορθάνοιχτα
Το επόμενο όπλο στην υπηρεσία κατατρομοκράτησής σας είναι η παρουσία των ανοσιουργημάτων που ξεπήδησαν από την πένα του H.P. Lovecraft. Τα υπέροχα γραφικά συνθέτουν ένα υπερθέαμα, μια ατραξιόν που θα πλημμυρίσει την όρασή σας με φρικτά αλλά και πολύ γνώριμα βδελύγματα από την Μυθολογία Κθούλου. Σας διαβεβαιώνω ότι το πρόσωπο με τα πλοκάμια που καραδοκεί στο σκοτάδι δεν είναι ο Davy Jones του Pirates of the Caribbean ούτε ο Καλαμάρης Πλοκάμιας από τον Μπομπ Σφουγγαράκη. Θα αντιμετωπίσετε εξαμβλώματα, ανοσιουργήματα, τερατώδεις φιγούρες που είναι ότι πιο μακάβριο και διαβολικό έχετε δει τα τελευταία χρόνια. Οι γνώστες της μυθολογίας Κθούλου θα τρώτε αδιάκοπα ευχάριστες “φρίκες”, αναγνωρίζοντας διάσημα όντα από το θηριοτροφείο της.
Μεγάλη ευχαρίστηση θα δοκιμάσετε επίσης διαπιστώνοντας ότι το The Shore πατάει γερά στο Survival Horror και παρεκκλίνει ελάχιστα προς τα Action, αντίθετα απ’ ότι συμβαίνει σε πασίγνωστους τίτλους του είδους. Οι περισσότερες συναντήσεις σας με τους υπηρέτες των Μεγάλων Παλιών ακολουθούν μια πολύ απλή ρουτίνα, τους βλέπετε και αρχίζετε να απομακρύνεστε από αυτούς τρέχοντας. Ακόμα και όταν θα κρατήσετε στα χέρια σας ένα ισχυρό μαγικό όπλο, η εξουδετέρωση των διωκτών σας είναι προσωρινή. Κατά συνέπεια, τα game mechanics της μάχης δεν προσφέρουν την παραμικρή ικανοποίηση.
Οι γροθιές δείχνουν αστείες και αναποτελεσματικές, η χρήση του artifact δεν οδηγεί σε εντυπωσιακή καταστροφή του εχθρού, τουτέστιν σε αισθητική απόλαυση. Η ακινητοποίηση των τεράτων και η τελική αποφυγή τους περνά από trial-and-error πρακτικές κατά τις οποίες, πρώτα καθορίζετε αν τα πλάσματα πεθαίνουν ή ακινητοποιούνται και στην συνέχεια, χαρτογραφείτε στο μυαλό σας την έξοδο από τους εξωγήινους λαβυρίνθους. Όλα αυτά προϋποθέτουν αρκετούς σκοτωμούς για τον κακομοίρη τον Andrew και αρκετό εκνευρισμό για εσάς. Πιθανότατα να μην έπρεπε να υπάρχει καθόλου Action στοιχείο και το The Shore να ισορροπούσε μεταξύ Survival Horror Adventure και Walking Simulator. Η παρουσία της δράσης απογοητεύει τελικά και τους fans του είδους και τους λάτρεις των Adventures.
Ο game designer δεν ασχολείται λοιπόν με φαντεζί battle animations γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, ουδείς μπορεί να αντιμετωπίσει τέτοιες φρικαλεότητες με συμβατικό τρόπο. Εξαντλεί την ισχύ της Unreal Engine 4 στα animations των τεράτων, στην ρευστή κίνηση των πλοκαμοειδών όντων, στις δρασκελιές των κολοσσών που περπατούν εντός και εκτός της διάστασης του παράξενου νησιού. Μου κόπηκε η χολή όταν είδα έναν οβελίσκο που μοιάζει με τον οβελίσκο στην Ουάσινγκτον, να βγάζει ποδαράκια και να προχωρά προς άγνωστη κατεύθυνση. Σας μιλώ για καταπληκτική προοπτική η οποία θα αναπαράγει εντός σας το δέος που σας πλημμύρισε όταν πρωτοπαίξατε το Shadow of the Colossus.
Τα πλάσματα που καραδοκούν στις γωνίες του The Shore θα σας κόψουν την ανάσα και το ίδιο πετυχαίνει και η ατμόσφαιρα σε κάθε περιοχή. Βάζετε το μάτι σας σε ένα τηλεσκόπιο για να μπανίσετε ένα καΐκι στην άλλη άκρη του νησιού και η αστραπιαία κίνηση που πιάνει το μάτι σας προξενεί άμεσο σοκ. Το ταξίδι σε άλλες διαστάσεις και τα πλάσματα που σας παρατηρούν σαν να είστε χρυσόψαρα σε ενυδρείο ασκούν πίεση στην ψυχολογία σας και σας κάνουν να αισθάνεστε ανήμποροι νάνοι. Σε ένα τρομακτικό ντεκόρ με τοίχους από πλοκάμια και χαλί από μουμιοποιημένα κεφάλια, θα νιώσετε σαν τον βιβλικό Ιωνά που τον κατάπιε το θαλάσσιο κύτος. Ακόμα και οι φιγούρες των βράχων στην ακτή που ξεβραστήκατε αποπνέουν απειλή.
Ο αποθηκευτικός χώρος των αντικειμένων που περνούν στην κατοχή του Andrew στην διάρκεια της περιπέτειες είναι αισθητικά θαυμάσιος. Η βάρκα “μυρίζει” θάλασσα και τονίζει το στενό δέσιμο του χαρακτήρα με το υγρό στοιχείο. Τα αντικείμενα είναι διαθέσιμα σε μόνιμη βάση για εξέταση όμως, η αδυναμία να διαβάσετε καθαρά κάποια κείμενα, όσο ρεαλιστική και αν είναι, θα σας εκνευρίσει.
Νύχια, δόντια και πλοκάμια παντού
Το “ψάρεμα” των απαραίτητων πληροφοριών που έχει ανάγκη ο χαρακτήρας σας για να επιβιώσει στο εχθρικό και αλλόκοσμο περιβάλλον γίνεται με τον βέλτιστο τρόπο, δηλαδή δια της παρατήρησης και της ακοής. Το HUD είναι πιο γυμνό και από το κεφάλι του... Τέλι Σαβάλας, επιτρέποντας στα μάτια σας να απορροφήσουν κάθε λεπτομέρεια του περιβάλλοντος δίχως τα γνώριμα εμπόδια μπαρών, εικονιδίων και αριθμών. Η οξυδέρκεια είναι το απόλυτο όπλο που έχετε στην διάθεσή σας για να εντοπίσετε και στην συνέχεια να λύσετε τους γρίφους που σας περιμένουν στην αναζήτησή σας. Οι γρίφοι σχετίζονται με κάτοπτρα που ανακλούν σκοτεινή ενέργεια και με ανεύρεση αντικειμένων και τοποθέτησή τους στις σωστές υποδοχές.
Είναι αναπόφευκτο να φτάσετε σε σημεία όπου, ο γρίφος που αντιμετωπίζετε, μοιάζει άλυτος, ένας γόρδιος δεσμός, ένα bug του συστήματος ίσως. Μην επιτρέψετε στην απογοήτευση να σας κυριεύσει, τουναντίον χρησιμοποιήστε την όραση και την λογική σας. Ιδού ένα παράδειγμα. Βρέθηκα σε μια ευρύτατη παραλία, ανέβηκα σε μια μικρή ανηφόρα και στάθηκα μπροστά σε πέντε υποδοχές πετρωμάτων με ενσωματωμένα απόκρυφα σύμβολα. Οι τέσσερεις πέτρες ήταν τοποθετημένες με λανθασμένη σειρά στις υποδοχές και, η μόνη προσπάθεια που κατέβαλα, ήταν να τις τοποθετήσω στις σωστές υποδοχές διαβάζοντας τα σχετικά σύμβολα. Μια πέτρα έλειπε. Που να την βρεις τώρα την ριμάδα σε μια πετρώδη παραλία δίχως ένα βολικό πλήκτρο που θα εμφάνιζε όλα τα σημεία αλληλεπίδρασης. Η ανεύρεση έμοιαζε από δύσκολη έως απίθανη και το μυαλό άρχισε να αναρωτιέται μήπως ξέχασα κάτι στον ερχομό μου προς τις υποδοχές, μήπως πρέπει να ενεργοποιήσω τις πέτρες πυροβολώντας τες με το artifact που κρατούσα κ.τ.λ.
Την στιγμή της “απελπισίας”, η λογική επενέβη και με οδήγησε σε ένα σημείο της παραλίας γεμάτο κόκαλα ανθρώπινων σκελετών. Ποιος θα μπορούσε να κατέχει την πέτρα, να την μετακινήσει από την βάση της, παρά οι άτυχοι άνθρωποι που προπορεύτηκαν της παρουσίας του Andrew εκεί; Όπως θα καταλάβατε, η πέτρα ήταν εκεί, ένα μοναχικό σημαδεμένο αντικείμενο σε μια θάλασσα από κουφάρια. Θα αντιμετωπίσετε αρκετές ανάλογες περιπτώσεις όπου η αντίληψή σας θα συνδυαστεί με τις αισθήσεις, φέρνοντας το ποθητό αποτέλεσμα. Η λογική λοιπόν συμπορεύεται κάποιες φορές με την παρατηρητικότητα στο The Shore, εντούτοις κανένας γρίφος δεν εξελίσσεται σε πραγματική σπαζοκεφαλιά, το επίπεδο δυσκολίας τους είναι χαμηλό, επιτρέποντας στην ατμόσφαιρα τρόμου να κυριαρχήσει.
Στην σημαντική τοπογραφία του νησιού και των παράλληλων διαστάσεων στις οποίες θα περιπλανάστε για έξι με επτά ώρες μάξιμουμ, συνάντησα μέρη και αντικείμενα που υπόσχονταν πολλά δίχως να τα προσφέρουν. Ένας άγραφος κανόνας στο game design είναι ότι, αντικείμενα, μηχανισμοί και κάθε γνώριμο υλικό πρέπει να χρήζει αλληλεπίδρασης. Σε αντίθετη περίπτωση, ο user νιώθει εξαπατημένος, θεωρεί ότι ο δημιουργός είτε τον εμποδίζει να εκφραστεί, είτε τον κοροϊδεύει παρέχοντας φαινομενικά ευκαιρίες και παρακολουθώντας τον σαδιστικά να τις αναζητά χωρίς ελπίδα. Στο The Shore θα διακρίνετε και θα σηκώσετε ένα υπέροχο ξίφος αλλά δεν θα το χρησιμοποιήσετε ποτέ. Θα βουτήξετε σε μια υπόγα που βρωμάει θάνατο με σαπισμένα κουφάρια, μια λίμνη νερού και τεράστιους σωλήνες. Σε έναν από αυτούς θα παρατηρήσετε ένα μετρητή και ο νους σας θα πάει στους μετρητές των καραβιών και των υποβρυχίων. Αναζητώντας ένα τρόπο να χειραγωγήσετε τον μετρητή, ελπίζοντας να επηρεάσετε την στάθμη του νερού, θα συνειδητοποιήσετε ότι πρόκειται για ντεκόρ. Τα παραπάνω και μερικά ακόμα παραδείγματα είναι μεν χαμένες ευκαιρίες οι οποίες όμως, αν εκπληρώνονταν, θα επηρέαζαν την ποιότητα των εμπειριών που προσφέρει το The Shore. Αν, για παράδειγμα, αρπάξετε ένα καμάκι από το σώμα του νεκρού κύτους και παλουκώσετε τον Αβυσσαίο, δεν θα νιώσετε ποτέ την αγωνία της ακόλουθης καταδίωξης.
Πλούσια τα ελέη της τεχνητής νοημοσύνης στο The Shore, μόνο όμως προς τους τερατώδεις κατοίκους των εξωγήινων διαστάσεων. Ναι, τα όντα της Μυθολογίας Κθούλου ξέρουν να κινούνται και να αντιδρούν ρεαλιστικά στην παρουσία σας. Μοιάζουν με ακατανίκητη δύναμη της φύσης η οποία εξαπολύεται αυτόματα την στιγμή που παρουσιάζεστε σε έναν χώρο και δεν σταματά αν δεν σας εξαλείψει. Με τα πτηνά του ουρανού όμως τι τρέχει; Γιατί οι γλάροι είναι ανεπηρέαστοι από την παρουσία σας σε σημείο να στέκονται σαν κοτρόνες όταν τους πλησιάζετε και επιχειρείτε να τους εκτοπίσετε; Οι γλάροι είναι ένα φαινομενικά έμψυχο αλλά στην ουσία άψυχο ντεκόρ, κινούνται αλλά δεν αντιδρούν καθόλου στην παρουσία σας σαν να είναι βράχοι, αστείο collision detection λέμε. Στο ίδιο ντεκόρ συγκαταλέγονται και τα αυγά στις φωλιές τους πάνω από τα οποία περνάτε σαν να μην υπάρχουν. Μικρολεπτομέρειες μεν οι οποίες όμως διαλύουν την συνολική ψευδαίσθηση σε χρόνο μηδέν.
Πέρα από τις πύλες του αγνώστου
Έχετε δύο ισχυρά κίνητρα για να ασχοληθείτε με το The Shore, την αριστουργηματική ατμόσφαιρα και τους σκοτεινούς θεούς της Μυθολογίας Κθούλου οι οποίοι περπατούν ξανά στη “Γη” υπό μορφή τρισδιάστατων ψηφιακών μοντέλων τα οποία, ενίοτε, χάνουν και μερικά frames. Αν το τρέξετε σε υψηλές αναλύσεις με όλα στο “τέρμα”, χρειάζεστε ισχυρό PC για να μην αντιμετωπίσετε “σπασίματα” στην κίνηση. Προσπαθήστε να απορροφήσετε όση περισσότερη μπορείτε από την μυστηριακή αύρα του The Shore γιατί είναι μια πολύ σύντομη εμπειρία, η οποία ξεπερνά μετά βίας το εξάωρο, δοθέντος του να ψάχνετε τα πάντα με το πάσο σας. Το γεγονός αυτό το καθιστά ακριβό για αγορά στην παρούσα φάση, εφόσον έχει και μηδενικό replayability.
Οι φίλοι των Survival Horror με κυρίαρχα τα Action συστατικά πρέπει να απέχουν από την μεταφυσική του εμπειρία γιατί το μόνο που θα αποκομίσουν είναι ο εκνευρισμός από τα mechanics του. Ένα ακόμα χαρακτηριστικό του The Shore που θα “χαλάσει” κάποιους είναι η ολοκληρωτική έλλειψη καθοδήγησης. Αν εξαιρεθούν οι σπανιότατες προτροπές του στυλ “πίεσε το τάδε πλήκτρο για να κάνεις αυτό”, υποχρεώνεστε να βρείτε τον δρόμο σας ψαχουλεύοντας στα τυφλά, γεγονός που σας ταυτίζει με τον αποπροσανατολισμένο ήρωα αλλά δεν εκτιμάται από όλους. Σε γενικές γραμμές,, παρά τα όποια ελαττώματα του, το The Shore είναι μια εξαιρετική προσπάθεια ενός συμπατριώτη μας και λειτουργεί σαν βάλσαμο για τους λάτρεις της Μυθολογίας Κθούλου όπως ο γράφοντας.
Αρχική δημοσίευση: Gameworld