Είναι γνωστό ότι ένα σωρό video games διαμάντια πηγάζουν από την indie μεριά του φάσματος της βιομηχανίας. Οι ανεξάρτητοι δημιουργοί χαρακτηρίζονται από έντονο πάθος και καλπάζουσα φαντασία και, για τον λόγο αυτό, οι δημιουργίες τους είναι συνήθως αναζωογονητικές. Δυστυχώς, το πάθος και η φαντασία δεν αρκούν για να υλοποιήσουν έναν πραγματικά καλό τίτλο, ένα παιχνίδι που θα σας χαρίσει πολλές ώρες ψυχαγωγίας. Η εταιρεία ανάπτυξης Dynamic Pixels είχε τα φόντα να σας μαγέψει με την πρώτη μεγάλη κυκλοφορία της. Το πολυετές grinding σε παιχνίδια για mobiles είναι αρκετό για να διδάξει σε μια ομάδα όλα τα μυστικά του game design. Σε αυτή την πίστη βασίστηκαν φτιάχνοντας την Alpha έκδοση του Hello Neighbor το 2015.
Δύο παίκτες μία οθόνη: Τα 3 καλύτερα 2-players παιχνίδια στο Playstation
Όλα έδειχναν να τους πηγαίνουν δεξιά στην νέα τους προσπάθεια. Έγκριση για κυκλοφορία στο Steam, πετυχημένο Kickstarter campaign που συσσώρευσε κεφάλαια, συμφωνία με την εξαιρετική εταιρεία διανομής tinyBuild (Punch Club, Pathologic 2). Κάτι όμως συνέβη στον δρόμο προς τον ψηφιακό παράδεισο. Μέχρι την καταληκτική ημερομηνία κυκλοφορίας του, άρχισε να βρέχει εκδόσεις. Alphas, Betas, μόνο Gammas δεν είδατε, οι οποίες ενδέχεται να σας μεταμόρφωναν και σε Hulk.
Η... διάρροια εκδόσεων ήταν ένα εμφανές σημάδι ότι κάτι δεν πάρει καλά με το παιχνίδι. Παίζοντας το θα αναρωτηθείτε αν υπήρξε σοβαρό feedback από τους “δοκιμαστές” του ανολοκλήρωτου προϊόντος και γιατί οι developers δεν το έλαβαν καθόλου υπόψη τους, συμπέρασμα που εξάγεται εύκολα από το κακό αποτέλεσμα.
Μπαίνοντας στο μενου της επιλογής γλώσσας, μια αχτίδα αισιοδοξίας σας φωτίζει. Ποιός ξέρει, ίσως αν επιλέξετε την ελληνική γλώσσα για το παιχνίδι, ο γείτονας να γίνει φιλικότερος και συμπαθέστερος (μπορεί και όχι, προχωράμε). Πατάτε την επιλογή και διαπιστώνετε ότι τρέφατε φρούδες ελπίδες. Εφόσον δεν υπάρχουν διάλογοι και κείμενα, τα ελληνικά εξυπηρετούν για να κάνουν προσβάσιμο το παιχνίδι σε παίκτες μικρής ηλικίας. Τα παιδιά μπορούν με αυτό τον τρόπο να διαβάσουν τις ρυθμίσεις και να ξεκινήσουν το πέρασμά τους δίχως την βοήθεια των μεγάλων. Για ένα μεγάλο ποσοστό χρηστών, ιδιαίτερα των ενηλίκων, η επιλογή της ελληνικής γλώσσας είναι παντελώς άσκοπη όπως αποδίδεται στο παιχνίδι, εκτός και αν δεν γνωρίζετε καλά αγγλικά.
Μπαμπά, ο γείτονας είναι ψυχάκιας
Το σκηνικό το έχετε δει και θαυμάσει σε πολλές χολιγουντιανές ταινίες. Ένα νεαρό αγόρι παίζει ανέμελο με την μπάλα του σε ένα ειδυλλιακό προάστιο. Οι αφίσες που στολίζουν τα δέντρα της γειτονιάς του και πληροφορούν για την εξαφάνιση παιδιών δεν το αγγίζουν, του μοιάζουν αλαμπουρνέζικα, προσλαμβάνει τις λέξεις σαν αναγραμματισμούς, simming αντί missing (έξυπνη πινελιά των δημιουργών του παιχνιδιού). Το αγόρι κλωτσάει την μπάλα σαν τον Μαραντόνα και τρέχει να την βουτήξει. Την στιγμή που την πιάνει ακούει κραυγές από το σπίτι του γείτονα.
Έντρομο το αγόρι πλησιάζει το παράθυρο του γειτονικού σπιτιού και βλέπει τον γείτονα να παλεύει με κάτι, το οποίο στην συνέχεια αμπαρώνει στο υπόγειό του. Ο γείτονας “μυρίζεται” το αγόρι και το διώχνει κλοτσηδόν από την ιδιοκτησία του, πιστεύοντας ο ταλαίπωρος ότι έληξε το συμβάν. Η παιδική περιέργεια όμως και η δική σας συμβολή στον χειρισμό του αγοριού εξασφαλίζουν ότι ο playable χαρακτήρας θα παλέψει με νύχια και δόντια έως ότου εξιχνιάσει το ένοχο μυστικό του γείτονα.
Το πρώτο πράγμα που ανακαλύπτετε παίζοντας το Hello Neighbor είναι το διαζύγιό του με την λογική. Είναι δυνατόν, μετά από τόσες alpha και beta εκδόσεις, οι σχεδιαστές του να μην μπορούν να τελειοποιήσουν την δημιουργία τους; Δυστυχώς, είναι δυνατόν. Μια μεγάλη λίστα από λάθη αρχίζει να σχηματίζεται στο σημειωματάριό σας την ώρα που οδηγείτε τον νεαρό ήρωα στα άδυτα του σπιτιού του γείτονα.
Το Hello Neighbor είχε ανάγκη από ένα tutorial που θα πληροφορεί για τον χειρισμό και θα δίνει κάποιες κατευθύνσεις όσον αφορά την χρησιμότητα των αντικειμένων. Δεν υπάρχει τίποτα. Ξεκινώντας θα νιώσετε σαν μικρό παιδί που το πέταξαν στην θάλασσα για να κολυμπήσει, δίχως να το πληροφορήσουν ότι πρέπει να κουνά χέρια και πόδια για να μείνει στην επιφάνεια. Θα πάτε στο κεντρικό μενού, θα πατήσετε πλήκτρα δεξιά και αριστερά και θα βγάλετε μετά από λίγο την άκρη.
Το inventory του Hello Neighbor και η διαχείρισή του μοιάζει με ζωικό είδος προς εξαφάνιση, στην περίπτωσή του όμως ευχόμαστε να είχε εξαφανιστεί ήδη. Το inventory του χαρακτήρα σας έχει τέσσερεις θέσεις στις οποίες μαζεύεται όλη η σαβούρα που σηκώνει από κάτω. Εφόσον δεν υπάρχει τίποτα που να σας πληροφορεί για την χρησιμότητα ενός αντικειμένου, είστε καταδικασμένοι να αδειάζετε αδιάκοπα το inventory από τον... κατιμά, κρατώντας μόνο τα κλειδιά και αντικείμενα απαραίτητα για την επίλυση γρίφων.
Τα προβλήματα αρχίζουν όταν έχετε στην κατοχή σας περισσότερα από τέσσερα χρήσιμα αντικείμενα. Εκεί θα αντιμετωπίσετε το φαιδρό σκηνικό της επιστροφής στο πατρικό σας, του ξεφορτώματος των πολύτιμων αντικειμένων, της επιστροφής στο γειτονικό σπίτι, της επαναφόρτωσης με νέα αντικείμενα κ.ο.κ. Αυτό το βαρετό πέρα-δώθε που ξεχειλώνει τεχνητά την διάρκεια του παιχνιδιού θα μπορούσε να εκλείψει με την ομαλή διαχείριση του inventory.
Ει, άι στα κομμάτια
Θα αναρωτηθείτε για ποιο λόγο οι δημιουργοί του Hello Neighbor χώρισαν την περιπέτεια σε τρία Acts την στιγμή που το δεύτερο Act έχει ασήμαντη διάρκεια και τελειώνει ταχύτατα, σαν να πρόκειται για ολιγόλεπτο διάλειμμα αντί για ολοκληρωμένη πράξη έργου. Ανάλογη ανισορροπία θα αντιμετωπίσετε και στο επίπεδο δυσκολίας του μοναδικού σας αντιπάλου, του διαβολικού γείτονα. Το A.I. που τον κουμαντάρει δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται και πολύ καλά το περιβάλλον. Θα τύχει να εισβάλλετε στο σπίτι από ένα παράθυρο και ο γείτονας να σας πάρει είδηση από την άλλη άκρη του σπιτιού και να περπατήσετε από πίσω του, σχεδόν έτοιμος να του χτυπήσετε την πλάτη ή να αρχίσετε να χορεύετε σαν κλόουν, χωρίς να καταλάβει τι τρέχει.
Καμία ένδειξη δεν σας ενημερώνει για τα ερεθίσματα που τον κινητοποιούν. Το μόνο σίγουρο είναι πως τον αφιονίζει η εμφάνισή σας, όταν σας βλέπει παίρνει φόρα και εφορμά σαν ταύρος. Ο ήχος τον ερεθίζει μόνο όταν είναι εκκωφαντικός. Ο κρότος ενός σπασμένου παραθύρου για παράδειγμα τον στέλνει βολίδα στο σημείο για να ελέγξει. Το σπάσιμο τζαμιών είναι μια δραστηριότητα στην οποία θα εντρυφήσετε πολύ για να τραβήξετε τον μοναδικό ένοικο του σπιτιού μακριά από τις πόρτες και τις σκάλες που θέλετε να προσεγγίσετε.
Ο γείτονας είναι εμφανισιακά φαιδρός, μια ελεεινή καρικατούρα, και ανίκητος. Ναι, καλά ακούτε, ανίκητος, άτρωτος, είναι αδύνατον να εξοντωθεί. Μπορείτε να τον καθυστερήσετε πετώντας του πράγματα όμως δεν πρόκειται να τον “καθαρίσετε” ποτέ. Η overpowered παρουσία του έχει το εξής κακό. Εντοπίζοντας σας είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα σας πιάσει, ειδικά στο πρώτο Act όπου οι χώροι του σπιτιού είναι λίγοι και μαζεμένοι.
Η σύλληψη από τον κακό έχει ασήμαντες συνέπειες και αυτό είναι εξίσου κακό με τον απεχθή γείτονα. Γυρίζοντας σας στο τελευταίο location του σπιτιού που ήσασταν, με όλα τα αντικείμενα του inventory στην θέση τους και τους γρίφους ολοκληρωμένους έως εκείνη τη στιγμή, αρχίζετε να μην δίνετε δεκάρα για το αν θα σας πιάσει ή όχι.
Ακόμα χειρότερα, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις θα τον αφήσετε να σας πιάσει ώστε να μεταφερθείτε γρηγορότερα σε προηγούμενη περιοχή αντί να κάνετε κύκλους στο λαβυρινθώδες οίκημα. Μέσω της διαδικασίας αυτής επέρχεται μια πλήρης απευαισθητοποίηση σας για τον μοναδικό εχθρό του παιχνιδιού και κάθε έννοια τρόμου εκ μέρους του εξαλείφεται.
Το A.I. έχει λοιπόν πρόβλημα με τα “αισθητήρια όργανα” του αλλά όχι ευφυίας. Αν σας δει να μπουκάρετε στο σπίτι από το ίδιο παράθυρο ή την ίδια πόρτα, ο κολασμένος γείτονας λαμβάνει τα μέτρα του. Τοποθετεί κάμερες για να καταγράψει επόμενη εισβολή. Σκορπίζει αρκουδοπαγίδες στο πάτωμα για να μαγκώσετε το πόδι σας και να σας προλάβει προτού την σκαπουλάρετε τρέχοντας.
Ο γείτονας θα ήταν ένας άχρηστος μπαμπούλας στην ιστορία αν δεν υπήρχαν τα όνειρα του playable χαρακτήρα που εμφανίζονται απρόβλεπτα όταν σας συλλαμβάνει. Οι διαδραστικοί αυτοί εφιάλτες σας πληροφορούν για πιθανές τραγωδίες στην ζωή του γείτονα, εμπλουτίζοντας την αφήγηση και πυκνώνοντας το μυστήριο της προσωπικότητάς του.
Αχνοφαίνεται φως στο σχεδιαστικό χάος
Το σενάριο, μαζί με τα γραφικά και την σουρεαλιστική αισθητική τους, είναι τα μοναδικά καλά “χαρτιά” του Hello Neighbor. Η ιστορία του δεν έχει κείμενα και διαλόγους, αντίθετα είναι αποκλειστικά δοσμένη με εικόνες. Η κατανόηση των γεγονότων και η τοποθέτησή τους σε χρονολογική σειρά είναι επίπονη διαδικασία αλλά θα σας ανταμείψει πλουσιοπάροχα στο φινάλε.
Αν δεν δώσετε σημασία στα οπτικά στοιχεία της υπόθεσης που είναι διασκορπισμένα παντού, θα φτάσετε στην τελική οθόνη και θα αναρωτιέστε “τι μπούρδα ήταν αυτή που έπαιξα”. Μελετήστε τους χώρους καλά, κοιτάξτε τις φωτογραφίες και τα αντικείμενα, σημειώστε κάπου όσα αντικρίσατε και θα αποκτήσετε μια όαση απόλαυσης σε μια έρημο μετριότητας όταν το παρατήσετε.
Στο level design οι δημιουργοί του Hello Neighbor έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά. Το σπίτι του γείτονα, στην αρχική αλλά και την πολυεπίπεδη μορφή του, θα ήταν ιδανική κατοικία για τον αγαπημένο μας Μέγα Κθούλου. Η αρχιτεκτονική του συμβολίζει πολύ πετυχημένα την νοητική κατάσταση του ιδιοκτήτη. Η δυσαρμονία κυριαρχεί παντού, τίποτα δεν είναι ίσιο και ισορροπημένο, τα αντικείμενα είναι σκορπισμένα και τοποθετημένα στις πιο απίθανες θέσεις που μπορείτε να φανταστείτε.
Το χαοτικό εσωτερικό ξεπερνά τα όρια του τρόμου μετά την κάθοδο στο εφιαλτικό υπόγειο. Οι εικόνες που σας περιμένουν εκεί θα αποτυπωθούν ευχάριστα στο υποσυνείδητό σας όσο σκοτεινές και αν δείχνουν. Δωμάτια με ψεύτικα ντεκόρ για να δίνουν την εντύπωση στον έγκλειστο ότι περιβάλλεται από ειδυλλιακά τοπία. Ανδρείκελα που έχουν δική τους ζωή. Κελιά, ατελείωτοι διάδρομοι πνιγμένοι στο σκοτάδι με ελάχιστες φωτιστικές πηγές.
Στην δεύτερη και τρίτη πράξη το σπίτι μεταμορφώνεται σε πραγματικό τερατούργημα με ράγες και βαγόνια να το περιτριγυρίζουν σαν δακτύλιοι, ταράτσες, κρυφά δωμάτια στα οποία έχετε πρόσβαση από φεγγίτες. Τι καλά που θα ήταν αν η επιμέλεια και η φαντασία που χαρακτηρίζει το level design επεκτεινόταν και στα physics. Περίεργα πράγματα συμβαίνουν στην διεπίδρασή σας με τα αντικείμενα. Διαπιστώνετε ότι τα κιβώτια που επιχειρείτε να στήσετε σαν χάρτινη σκάλα για να πηδήξετε στην σκεπή δεν στέκονται στο σημείο που τα βάζετε.
Αντικείμενα χάνονται και εμφανίζονται απροειδοποίητα. Θέλετε να σπρώξετε ένα σωρό χαρτόκουτα για να περάσετε σε μυστικό δωμάτιο όμως ο χαρακτήρας σας δεν έχει την δυνατότητα να το κάνει, πρέπει να μαζεύετε σαβούρα από το πάτωμα και να την χρησιμοποιήσετε σαν βλήματα για να τα ρίξετε. Πετάτε ένα σιδερένιο αντικείμενο σε τζαμαρία και αυτό, αντί να την σπάσει και να περάσει στον χώρο από πίσω της, την σπάει και σας επιστρέφει στην μούρη.
Οι γρίφοι του Hello Neighbor δεν έχουν την αρμονία μιας μουσικής συμφωνίας και δεν υπακούν ιδιαίτερα στην λογική. Είναι εμφανής η πρόθεση του game designer να σας μπερδέψει και να σας κάνει να σκεφτείτε αντισυμβατικά, αποτυγχάνει όμως να σας διασκεδάσει με τους γρίφους του, αντίθετα σας εκνευρίζει. Εφόσον δεν υπάρχει τίποτα που να σας λέει αν ένα αντικείμενο είναι χρήσιμο ή όχι, αναγκάζεστε να συμπεριφερθείτε σαν να παίζετε αρχέγονα point & click Adventures. Αρπάζετε όποιο αντικείμενο βρείτε μπροστά σας και το χρησιμοποιείτε παντού με την ελπίδα να συμβεί κάτι.
Όταν συμβεί αυτό το κάτι, η αντίδρασή σας δεν είναι υγιής, δηλαδή “πως και δεν το σκέφτηκα αφού είναι εμφανές, μπράβο στον game designer που το σκαρφίστηκε και με μπέρδεψε”. Η αντίδρασή σας είναι ένα “πφφφφφφ” συνοδευόμενο από μπόλικη απογοήτευση γιατί αναγκαστήκατε να βρείτε την λύση σε Let’s Play video του You Tube.
Το metagame πάει σύννεφο και φανερώνει την αποτυχία του game designer στο να καταστήσει σαφές το τι χρειάζεται να κάνουμε για να επιλύσουμε τα μυστήρια του σπιτιού. Θα ξεχωρίσετε τρία θετικά σκηνικά από το αλαλούμ των γρίφων που λυμαίνονται την περιπέτεια. Η χρήση μιας ομπρέλας σε ρόλο αλεξίπτωτου. Ένα παλιό γραμμόφωνο που επηρεάζει αποφασιστικά ένα αλλόκοτο κήπο. Ο αγώνας ενάντια σε ένα γίγαντα με όπλα παιδικά παιχνίδια.
Ανεξέλεγκτο μπάχαλο
Το Hello Neighbor πήρε μια εξαιρετική κεντρική ιδέα (πιθανή πηγή έμπνευσης το αξέχαστο The ‘Burbs με τον Tom Hanks) και την έκανε σαλάτα. Η αισθητική και η ιστορία του σας σπρώχνει αρχικά να του δώσετε μια ευκαιρία, το gameplay του όμως ορθώνεται απειλητικό στην συνέχεια και σας φράζει τον δρόμο. Τα controls είναι μέτρια, τα physics χάλια, ο γείτονας για τα πανηγύρια.
Οι γρίφοι δεν προσφέρουν την παραμικρή ικανοποίηση και το μόνο που κρατάτε από το πακέτο είναι η σουρεαλιστική ατμόσφαιρα. Το ερώτημα είναι αν αξίζει να δώσετε τα λεφτά σας για ένα video game που προσφέρει 20% απόλαυση και 80% εκνευρισμό. Το πιο πιθανό είναι να αλλάξετε λίγο τον τίτλο του παιχνιδιού σε κάτι πιο ταιριαστό, ας πούμε Hell (N)o, Nay, Bor(ing)