Το Eastward είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Δεν παρουσιάζει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, καθώς δείχνει σαφέστατα επηρεασμένο από κλασικούς τίτλους όπως το Legend of Zelda ή το Earthbound. Οι βασικοί μηχανισμοί gameplay του είναι απλοί, η ιστορία που διηγείται επίσης, παρ’ όλα αυτά διαθέτει κάτι που υπολείπεται από πολλά σύγχρονα παιχνίδι: ψυχή.
Όσο και αν η «παιδικότητα» που διακατέχει τον τεχνικό τομέα του, είτε αναφερόμαστε στα γραφικά του είτε στην πλειοψηφία των μουσικών θεμάτων του, μπορεί να φαντάζει απωθητική για αρκετό κόσμο, το Eastward είναι ένα παιχνίδι που σε σαγηνεύει από το πρώτο λεπτό και με ορθάνοικτες αγκάλες, σε προκαλεί να το αγαπήσεις. Το αν θα ανταποκριθείς στο κάλεσμα του, επαφίεται εξ’ ολοκλήρου σε σένα τον ίδιο και τα βιώματά σου.
Εξάλλου, η υπόθεση είναι αρκετά ενδιαφέρουσα και κάθε άλλο «παιδική», αν αναλογιστεί κανείς τα θέματα που αγγίζει και τις πιθανές προεκτάσεις του. Σε ένα μελλοντικό κόσμο, όπου αφήνει να εννοηθεί ότι έχει προηγηθεί μια μεγάλη καταστροφή, πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι δύο: η λευκομαλλούσα Sam και ο μουσάτος John, οι οποίοι κατοικούν σε μια υπόγεια πόλη ονόματι Potcrock Isle (oh the irony). Στην πόλη αυτή δεν υπάρχουν παρά ελάχιστες ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή, με τη βασική απασχόληση των κατοίκων να είναι το σκάψιμο, το οποίο αποτελεί ίσως και το μοναδικό βιοποριστικό επάγγελμα που μπορεί να επιλέξει κανείς.
Αξιοσημείωτο είναι ότι ο δήμαρχος της πόλης δεν επιτρέπει σε κανέναν να εγκαταλείψει την πόλη, καλλιεργώντας ένα κλίμα τρομοκρατίας ότι η επιφάνεια της γης είναι ένα πολύ επικίνδυνο μέρος και όποιος τόλμησε να πάει εκεί, δε γύρισε ποτέ. Το θράσος του δε φτάνει στο σημείο να χαρακτηρίζει ως… προνομιακή τη ζωή στο Potcrock Isle.
Ο John είναι και αυτός ένας φτωχός σκαφτιάς, που δεν έχει δεύτερο ζευγάρι κάλτσες να φορέσει, αλλά και με ένα τεράστιο ταλέντο στη μαγειρική, ο οποίος μια μέρα ανακαλύπτει τη μικρή Sam θαμμένη βαθιά στη γη. Το πως βρέθηκε εκεί, παραμένει αδιευκρίνιστο. Έκτοτε οι δυο τους είναι αχώριστοι, με τη Sam να αποδεικνύεται ένα πανέξυπνο και ζωηρό κορίτσι, που όμως δείχνει να διαθέτει κάποιου είδους ιδιαιτερότητες, πέρα από αυτές που ονομάζουμε «φυσιολογικές». Κατόπιν από μια σειρά ατυχών (ή όχι και τόσο) γεγονότων, ο John και η Sam θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν το Potcrock Isle με προορισμό την επιφάνεια, όπου θα διαπιστώσουν ότι όλα… βαίνουν καλώς.
Έτσι τουλάχιστον φαίνεται αρχικά, μέχρι που μια μυστηριώδης μαύρη μάζα κάνει την εμφάνισή της, η οποία κυριολεκτικά καταπίνει τα πάντα στο πέρασμά της. Το τι ακριβώς συμβαίνει και ποια η σχέση του John και της Sam με όλα αυτά, είναι κάτι που θα πρέπει να το μάθετε μόνοι σας. Εξάλλου, το κουβάρι της ιστορίας ξετυλίγεται μέσα από μια περίπου 30ωρη περιπέτεια, η οποία διακρίνεται για το ενδιαφέρον που προκαλεί στον παίκτη για την κατάληξή της, αλλά και για ένα πελώριο καστ αξιομνημόνευτων χαρακτήρων που παίζουν μικρότερο ή μεγαλύτερο ρόλο στη ζωή των πρωταγωνιστών.
Όντας ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως JRPG, δε μας προκαλεί έκπληξη ότι μεγάλο μέρος της περιπέτειας αφιερώνεται στους διαλόγους και στο…πάτημα του κουμπιού για την επόμενη γραμμή διαλόγου. Σε αντίθεση όμως με άλλες παρόμοιες παραγωγές, το Eastward δε φλυαρεί άσκοπα και σπάνια γίνεται κουραστικό, ακόμα και όταν παραστρατεί από το βασικό του στόχο, παρουσιάζοντας μερικές αρκετά πιο «ανάλαφρες» σεκάνς. Σίγουρα σε αυτό συμβάλλει το γεγονός ότι οι διάλογοι είναι καλογραμμένοι, αληθοφανείς, όσο πρέπει αστείοι και αρκετά έξυπνοι ώστε να δίνουμε βάση σε όσα λέγονται και όχι απλώς να τα προσπερνάμε βαριεστημένα για να δούμε τι θα γίνει παρακάτω.
Οι διάλογοι και η εξιστόρηση της υπόθεσης είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη εντοπίζεται στο στοιχείο της δράσης, που ενεργοποιείται όταν βρισκόμαστε σε dungeons ή εχθρικές περιοχές και χωρίς να δημιουργεί τεράστιες εντυπώσεις, είναι απόλυτα λειτουργικό. Έχουμε υπό τον έλεγχό μας ταυτόχρονα και τους δύο χαρακτήρες, οι οποίοι κινούνται μαζί σαν ένας (και δέχονται ζημιά σαν ένας, να συμπληρώσουμε), με το βασικό χαρακτήρα να αλλάζει κατά βούληση, ενώ όταν το απαιτούν οι περιστάσεις, είναι εφικτό να τους χωρίσουμε τελείως και να ακολουθήσει ο καθείς το δικό του μονοπάτι.
Σημειωτέων ότι το τελευταίο επιτρέπεται μόνο για την τρέχουσα οθόνη που κινούμαστε, οπότε αποκλείεται η περίπτωση να ξεχάσουμε τον John στην αρχή ενός dungeon, έχοντας φτάσει με τη Sam στο τέλος του.
Οι μάχες γίνονται σε πραγματικό χρόνο και διαθέτουν αξιοσημείωτη ποικιλία, όσο και αν αυτό δε γίνεται εμφανές αρχικά. Ο John χρησιμοποιεί πιο γήινα όπλα, με το πιστό του τηγάνι (!) να αποτελεί το βασικό του όπλο, καθώς και οι βόμβες που μεταξύ άλλων εξυπηρετούν και στην ανακάλυψη κρυμμένων θησαυρών ανά dungeon. Αργότερα βέβαια θα βρει περισσότερα όπλα (τρία συγκεκριμένα) και δύο νέους τύπους βομβών που λύνουν τα χέρια σε αρκετές περιπτώσεις. Η Sam βασίζεται στις μαγικές δυνάμεις της, η οποίες (αρχικά τουλάχιστον) δεν είναι φονικές, αλλά φυλακίζουν τους εχθρούς σε τεράστιες φούσκες, δίνοντας την ευκαιρία στον John να τους ξεπαστρέψει ευκολότερα.
Συνεπώς, είναι απαραίτητη συνεργασία των δύο πρωταγωνιστών προκειμένου να περάσουμε όλα τα εμπόδια που ξεφυτρώνουν μπροστά μας. Εμπόδια που παρουσιάζονται είτε με τη μορφή puzzle είτε με τη μορφή boss fight. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι τα puzzles διαθέτουν αξιοσημείωτη ποικιλία και ευρηματικότητα, κάτι ιδιαίτερα σπάνιο και εκπληκτικό ταυτόχρονα για παιχνίδι τέτοιας διάρκειας. Ζήτημα είναι να βρήκαμε κάποιο puzzle που να επαναλαμβάνεται αυτούσιο για δεύτερη ή τρίτη φορά.
Το ίδιο ισχύει και για τα ποικίλα boss fights, όπου, όπως συνήθως, η ωμή δύναμη δεν αρκεί για να τα εξοντώσουμε, αλλά επιβάλλεται να προηγηθεί σκέψη και στρατηγική. Επί της ουσίας όμως, δεν απαιτούν κάτι το εξεζητημένο από μεριάς μας, πέρα από στοιχειώδη ανακλαστικά και αποκρυπτογράφηση των μοτίβων που ακολουθούν. Εξαιτίας και του σχετικά χαμηλού επιπέδου δυσκολίας που διακατέχει γενικότερα τον τίτλο, η επικράτηση αποτελεί απλώς θέμα χρόνου.
Εξάλλου, αν ασχοληθούμε στοιχειωδώς με το μαγείρεμα, όλα γίνονται ακόμα πιο εύκολα. Δίπλα σε σχεδόν κάθε save point (με τη μορφή ψυγείου), υπάρχει και ένα μάτι κουζίνας, στο οποίο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε πάνω του το αθάνατο τηγάνι του John. Μαζεύοντας λοιπόν υλικά (λαχανικά, κρέας, ψάρια, φρούτα κλπ), είτε αγοράζοντας τα από καταστήματα είτε συλλέγοντας τα κατά την περιπλάνησή μας, μπορούμε να στήσουμε διαφόρων ειδών πιάτα, τα οποία ανανεώνουν άμεσα μέρος της ενέργειάς μας ή μας δίνουν buffs περιορισμένης χρονικής διάρκειας.
Αν μάλιστα κερδίσουμε στον «κουλοχέρη» που συνοδεύει την προετοιμασία κάθε πιάτου, ενισχύουμε την απόδοση του πιάτου κατά πολύ. Συνεπώς, μπορούμε να γεμίσουμε το (αναβαθμιζόμενο) backpack μας με αρκετά πιάτα, ικανά για να μας βοηθήσουν να αντέξουμε στις κακουχίες, αρκεί βέβαια να είμαστε και λίγο προσεκτικοί, καθώς οι ήρωές μας δεν είναι και από ατσάλι.
Γενικότερα όμως, το παιχνίδι είναι γενναιόδωρο στο να προσφέρει τα κατάλληλα υλικά όταν βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση (π.χ. καρδιές αν έχουμε ξεμείνει από ενέργεια), ενώ το συχνότατο autosave εξασφαλίζει ότι δε θα βρεθούμε σχεδόν ποτέ σε αδιέξοδο. Άλλωστε, το Eastward φροντίζει να μας εκπλήσσει συνεχώς, όχι μόνο με τα διάφορα εμβόλιμα mini games, αλλά συμπεριλαμβάνοντας και ένα ολόκληρο παιχνίδι-μέσα-στο-παιχνίδι, το περίφημο Earth Born, το οποίο οπτικά θυμίζει τίτλο του Game boy και αποτελεί μια μείξη JRPG με… Pokemon.
Από μόνο του, το Earth Born είναι αρκετό για να μας απασχολήσει για πολλές επιπλέον ώρες, πλέον των 25-30 που χρειάζονται για τους τίτλους τέλους. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι της Pixpil έχουν περίσσευμα από μεράκι και διέθεσαν όλη τους την ψυχή πάνω στο Eastward.
Σίγουρα, το Eastward δεν είναι τέλειο. Θα μπορούσε να είχε λίγο πιο εξελιγμένο σύστημα μάχης, ίσως μια χούφτα παραπάνω side quests (η εμπειρία είναι αρκετά γραμμική), ενώ υφίστανται «ερωτηματικά» που μένουν αναπάντητα κατά την πτώση της αυλαίας, όπως και για την κατάληξη ορισμένων χαρακτήρων της ιστορίας. Εντούτοις, μικρή σημασία έχουν όλα αυτά, όταν πρόκειται για ένα παιχνίδι με «ψυχή» όπως είναι το Eastward. Ένα παιχνίδι που εφόσον είστε λάτρεις του είδους, θα το αγαπήσετε, ενώ και οι υπόλοιποι δύσκολα θα σας αφήσει ανικανοποίητους. Αρκεί να του δώσετε την ευκαιρία.
Αρχική δημοσίευση: Ragequit