Ως λάτρης των beat’ em up, το Mayhem Brawler ήταν από τα παιχνίδια που περίμενα με αρκετή ανυπομονησία, αμέσως μόλις έγινε γνωστή η παρουσία του. Άλλωστε, το Streets of Rage 4 άνοιξε για τα καλά την όρεξη για την ανάπτυξη περισσότερων παρόμοιων παιχνιδιών, με την πρόταση της Hero Concept που παρουσιάζουμε στο παρόν review, να αποτελεί μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.
Εξάλλου, οι επιρροές από την ξακουστή σειρά της Sega είναι εμφανέστατες, όπως επίσης και οι διάφοροι συνειρμοί που προκαλεί με τα ακόμα κλασικότερα Final Fight και Cadillacs & Dinosaurs της Capcom, σε σημείο που θα εικάζαμε ότι πρωταρχικό του μέλημα είναι να τους αποτίσει φόρο τιμής. Βέβαια, διάφορες κακές γλώσσες αναφέρουν ότι το Mayhem Brawler είναι στεγνή «αντιγραφή» των προαναφερθέντων παιχνιδιών, μια άποψη που επί της ουσίας δεν ισχύει.
Ο λόγος είναι ότι ναι μεν οι developers της Hero Concept τα είχαν ως εικόνισμα κατά τη διάρκεια της ανάπτυξής του παιχνιδιού, παρ’ όλα αυτά κατόρθωσαν να ενσωματώσουν τα δικά τους στοιχεία, αποκτώντας με αυτόν τον τρόπο τη δική του ταυτότητα. Μια ταυτότητα που δε μας ξετινάζει το μυαλό, αλλά εξυπηρετεί το σκοπό της με το παραπάνω.
Το Mayhem Brawler μας συστήνει σε ένα fantasy σύμπαν που θυμίζει πολύ αντίστοιχες παραγωγές που έχουμε δει σε κόμικς της Marvel και της DC. Εξάλλου, τόσο η υλοποίηση των γραφικών όσο και η προσέγγιση στην εξιστόρηση των γεγονότων (comic strips αντί για cutscenes, τα levels αντιπροσωπεύονται από τεύχη και ούτω καθ’ εξής), «φωνάζουν» περήφανα ότι πρόκειται για ένα κόμικ που ζωντανεύει μπροστά στις οθόνες μας. Η ιστορία βέβαια δεν αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο, απεναντίας είναι cheesy και υπερβολική όσο δεν πάει, αλλά προφανώς αυτό έγινε επίτηδες, ως ένας ακόμα φόρος τιμής στα ‘90s.
Άλλωστε, πώς μπορείς να πάρεις στα σοβαρά μια ομάδα από σούπερ μεταλλαγμένους «εκπροσώπους του νόμου», που αποκαλούνται Dolphin, Trouble και Star; Βέβαια, όσο γελοία και αν ακούγονται τα ονόματά τους, οι εν λόγω τύποι δεν αστειεύονται καθόλου και, αν μη τι άλλο, σκοπεύουν να καθαρίσουν την πόλη από κάθε λογής κακοποιό στοιχείο, μεταλλαγμένο και μη. Όταν λέμε «κάθε λογής», το εννοούμε: σε μια τεράστια και με πληθώρα διαθέσεων πόλη, όπου σε κάθε γωνιά της κυριαρχεί και από ένα μοναδικό είδος, είτε αυτό ονομάζεται werewolf είτε vampire είτε genie, δεν πρέπει να μείνει κανένας όρθιος.
Ανεξάρτητα λοιπόν της φυλής που αντιμετωπίζουμε, ο στόχος παραμένει ο ίδιος: χτυπάμε αλύπητα ό,τι κινείται. Συνεπώς, ο συμμετοχή μας ξεκινά με την επιλογή ενός από τους τρεις χαρακτήρες, με τον καθένα φυσικά να έχει τα δικά του προτερήματα/μειονεκτήματα. Ο μυστακοφόρος Trouble είναι ο τυπικός jack-of-all trade χαρακτήρας, ο οποίος όμως αποδεικνύεται αρκετά δεινός μαχητής εξαιτίας των wolflike νυχιών που διαθέτει. Η εθισμένη στα social media Star, μυϊκά είναι η πιο αδύναμη από τους τρεις, αλλά το μειονέκτημά της υπερκαλύπτεται από την υψηλή ταχύτητα της και τις τηλεπαθητικές δυνάμεις της που της επιτρέπουν να επιτίθεται από πιο μακρινή απόσταση συγκριτικά με τους υπόλοιπους.
Τέλος ο Dolphin είναι το tank με μυς που φτάνουν μέχρι το… μυαλό, αλλά διαθέτει μια αξιοζήλευτη σειρά από συντριπτικά χτυπήματα και ανθεκτικότητα στο ξύλο, ενώ υστερεί σε ευκινησία και ταχύτητα. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή, από αυτά που τικάρονται σε κάποιο νοητό κουτάκι δημιουργίας ενός καλού beat’ em up.
Εντούτοις, ακόμα και αν οι χαρακτήρες δε ξεφεύγουν από την πεπατημένη, είναι αξιοσημείωτη η δουλειά που έχει γίνει στην αμεσότητα του χειρισμού και στην αίσθηση των χτυπημάτων που «περνάει» στον παίκτη. Αφότου πιάσουμε στα χέρια μας το παιχνίδι, δε χρειάζονται παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα για να νοιώσουμε οικεία μαζί του, ιδιαίτερα αν έχουμε παίξει έστω και ένα beat’ em up στο παρελθόν. Αρωγός σε αυτό αποτελεί σίγουρα και ο μικρός αριθμός κουμπιών που χρησιμοποιούνται (επίθεση, άλμα, dash – ναι, όλοι οι χαρακτήρες διαθέτουν dash), ενώ αυτά που ξεχωρίζουν είναι η άμυνα και η special επίθεση.
Σε αντίθεση με ό,τι έχουμε συνηθίσει, η άμυνα δεν περιορίζεται στο ρόλο του κομπάρσου. Σε πολλές περιπτώσεις αποτελεί βασικό παράγοντα επιβίωσης ενάντια στις επιθέσεις των εχθρών, κυρίως σε αυτούς που είναι αρκετά δειλοί για να βαστούν πυροβόλα όπλα. Συνεπώς, το να προσπαθήσει κανείς να προχωρήσει στο παιχνίδι απλώς πατώντας τυχαία τα κουμπιά και όποιον πάρει ο Χάρος, δε θα πάει μακριά. Μην πούμε ότι θα εκνευριστεί κιόλας και θα το παρατήσει. Εξάλλου, υφίστανται και αρκετές βοήθειες έτσι ώστε ο παίκτης να αποκρυπτογραφήσει ευκολότερα τις εκάστοτε διαθέσεις των εχθρών, χάρη στο condition system που ενσωματώνει.
Το εν λόγω σύστημα, υιοθετεί ανά περίπτωση ένα μικρό εικονίδιο πάνω από τα κεφάλια των χαρακτήρων, τα οποία αντικατοπτρίζουν τις συνέπειες των χτυπημάτων μας ή τις προθέσεις των εχθρικών mobs. Ενδεικτικά, όταν μια σφιγμένη γροθιά κάνει την εμφάνισή της, τότε ο συγκεκριμένος τύπος θα εκτελέσει άμεσα μια επίθεση που η ορμή της δε διακόπτεται με συμβατικές γροθιές. Άρα, είναι προτιμότερο να αμυνθούμε ή να φύγουμε μακριά. Η σταγόνα αίματος, που συχνά εμφανίζεται όταν χρησιμοποιούμε κοφτερά αντικείμενα, σημαίνει ότι ο εν λόγω φουκαράς αιμορραγεί και δε μπορεί να ανακτήσει την ενέργειά του, κάτι πολύ σημαντικό στους wereκάτι εχθρούς, που έχουν τη δυνατότητα auto-heal. Και πάει λέγοντας.
Από την άλλη, οι special επιθέσεις εκτελούνται με βάση μια ξεχωριστή power μπάρα και όχι αφαιρώντας ένα κομμάτι υγείας, η οποία γεμίζει (αρκετά γρήγορα θα λέγαμε) όσο δίνουμε και δεχόμαστε χτυπήματα ή παίρνοντας το ανάλογο power-up. Βέβαια, ο κύριος λόγος της ύπαρξής τους παραμένει όταν ευρισκόμεθα σε «στριμωγμένες» καταστάσεις, όμως με την εφαρμογή της ξεχωριστής μπάρας, το παιχνίδι μας υποκινεί να μη φοβόμαστε να τις χρησιμοποιήσουμε συχνότερα, όντας ένα ακόμα γερό βέλος στη φαρέτρα μας.
Όμως για να αποφευχθούν τυχόν λανθασμένες εντυπώσεις για το ποιον του, το Mayhem Brawler παραμένει πιστό στην αγαπημένη συνταγή του «ορθόδοξου» beat’ em up. Η δράση κινείται σε ταχείς και έντονους ρυθμούς, το ξύλο είναι υψηλών προδιαγραφών, με την οθόνη συχνά να πλημμυρίζει από εχθρούς, πόσο μάλλον αν επιλέξουμε να παίξουμε σε υψηλό επίπεδο δυσκολίας.
Η ποικιλία δε των συγκρούσεων είναι εξίσου απολαυστική, με τα διάσπαρτα όπλα και αντικείμενα να ρίχνουν λίγο παραπάνω «αλάτι», ενώ κάθε αντίπαλος, από τα πολλά διαφορετικά είδη που συμπεριλαμβάνονται, έχει το δικό του μοτίβο κινήσεων, συνεπώς και το ανάλογο τρόπο αντιμετώπισης. Επίσης υφίστανται δώδεκα bosses, με το καθένα να είναι πραγματικά μοναδικό σε σχεδίαση και κινησιολογία, προσφέροντας παράλληλα ικανοποιητικό επίπεδο πρόκλησης.
Ενδιαφέρουσα ιδέα αποτελεί το γεγονός ότι μετά το πέρας κάθε level, έχουμε τη δυνατότητα επιλογής της επόμενης πίστας, γεγονός που έχει επίδραση τόσο στη ροή της ιστορίας όσο και στο φινάλε του παιχνιδιού. Υπάρχουν τρία διαφορετικά φινάλε στο Mayhem Brawler για να παρακολουθήσουμε, ενώ η ολοκλήρωση της campaign επιτυγχάνεται μετά από επτά πίστες, συνεπώς για να μπορέσουμε να δούμε όλα όσα έχει να προσφέρει το παιχνίδι, θα χρειαστεί να το τερματίσουμε τουλάχιστον τρεις φορές. Κάτι διόλου ενοχλητικό, καθώς οι πίστες διαφέρουν δραματικά μεταξύ τους και σε συνδυασμό με τη δυνατότητα επιλογής, η εμπειρία κάθε φορά διαφέρει.
Μια εμπειρία που ενισχύεται σημαντικά μέσω του co–op mode, που επιτρέπει τρεις παίκτες ταυτόχρονα να… δέρνουν και να δέρνονται, προς το παρόν όμως μόνο σε hotseat. Πιθανότατα η εν λόγω έλλειψη να είναι dealbreaker για αρκετό κόσμο, εντούτοις δε σημαίνει ότι μελλοντικά δεν είναι εφικτό να ενσωματωθεί. Και είναι κάτι που σίγουρα θα χρειαστεί για την αντοχή του στο χρόνο, όπως και η προσθήκη περισσότερων modes, καθώς εδώ το Mayhem Brawler αποδεικνύεται πολύ φτωχό: υπάρχει το campaign mode που επιτρέπει αποθήκευση μετά από κάθε level, το arcade mode, όπου θα πρέπει να τερματίσουμε το παιχνίδι με ένα «κατοστάρικο» και… αυτά.
Για τους achievement hunters δε, η επίτευξη του 100% είναι εύκολη υπόθεση, αφήνοντας έτσι ακόμα λιγότερα κίνητρα για να κρατήσει κάποιος το παιχνίδι εγκατεστημένο στον υπολογιστή του.
Θα ήμασταν όμως πολύ άδικοι να μην τονίσουμε την πολύ καλή δουλειά που έχει πραγματοποιηθεί από πλευράς developers, οι οποίοι παρεμπιπτόντως δείχνουν διάθεση και όρεξη να βελτιώσουν το παιχνίδι τους (είτε με τη μορφή DLC είτε με δωρεάν updates). Το Mayhem Brawler είναι εθιστικό και πραγματικά, πολύ διασκεδαστικό. Το καρτουνίστικο στυλ του είναι χάρμα οφθαλμών, το rock soundtrack, χωρίς να βάζει… φωτιά στα ηχεία, συνοδεύει όμορφα τη δράση και η ποικιλομορφία που το διακατέχει σε κάθε πτυχή του σπανίζει σε παιχνίδι του είδους.
Απλώς αν είχε πλουσιότερο περιεχόμενο και δυνατότητα για διαδικτυακό παιχνίδι, τότε θα μιλούσαμε για ένα παιχνίδι που μπορεί να κοντράρει στα ίσια το Streets of Rage 4. Δεν αποκλείεται αυτό να συμβεί σε δεύτερο χρόνο, αλλά ακόμα και στην παρούσα μορφή του, το Mayhem Brawler είναι ένα παιχνίδι που οι θιασώτες των beat ‘em up οφείλουν να προσθέσουν στη συλλογή τους.
Αρχική δημοσίευση: Ragequit
Αφήστε μια απάντηση