Το Greak: Memories of Azur δεν ήταν από τα παιχνίδια που βρίσκονταν στο ραντάρ μου. Συγκεκριμένα, δεν είχα ακούσει λέξη γι’ αυτό και θεώρησα απαράδεκτη την άγνοιά μου, καθώς γενικότερα αυτού του είδους τα παιχνίδια έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, καθώς θυμίζουν άλλες εποχές, όπου το gaming ήταν πιο ευθύ, άμεσο και «αθώο» (έλα στην αγκαλιά μου, Οβελίξ).
Η πρώτη αναγνωριστική επαφή πραγματοποιήθηκε τον Ιούνιο με το demo του στο Summer Game Fest, το οποίο ήταν αρκετό για να με προτρέψει να το προσθέσω (τουλάχιστον) στη wishlist. Εν τέλει, η επίσημη κυκλοφορία του δεν άργησε πολύ, καθώς περίπου δύο μήνες αργότερα, το Greak: Memories of Azur είναι έτοιμο. Ανταποκρίνεται όμως στις προσδοκίες που δημιούργησε το demo; Και ναι και όχι.
Κατά κύριο λόγο, το παιχνίδι είναι ένα action/platform με αρκετά αυξημένο το στοιχείο του puzzle. Αν και δανείζεται αρκετά στοιχεία από τα Metroidvania, δε θα το τοποθετούσα στην ίδια κατηγορία όπως, λόγου χάρη, το πρόσφατο Ender Lilies. Ο λόγος είναι ότι το Greak: Memories of Azur διαθέτει μια αρκετά γραμμική δομή και, ενώ είναι εφικτό να επισκεφθούμε περιοχές στις οποίες δεν μπορούσαμε να αποκτήσουμε προηγουμένως πρόσβαση, πρόκειται για μια τελείως προαιρετική επιλογή που περισσότερο τείνει στην “completionist” φιλοσοφία.
Εξάλλου, το παιχνίδι δίνει αρκετή έμφαση στην υπόθεση, χτίζοντας έναν κόσμο και χαρακτήρες που σίγουρα δεν κερδίζουν βραβείο πρωτοτυπίας, αλλά είναι ικανά να στοιχειοθετήσουν μια σειρά από sequels και spin-offs. Όλα αυτά σε θεωρητικό επίπεδο βέβαια, καθώς ο τερματισμός του παιχνιδιού δίνει την εντύπωση ότι η ιστορία δε θα σταματήσει εδώ.
Μια ιστορία που είναι αρκετά απλή: μεταφερόμαστε στον παραμυθένιο και φανταστικό κόσμο του Azur, όπου μεταξύ άλλων κατοικεί η ξακουστή φυλή των Courine. Οι Courine, που εμφανισιακά θυμίζουν κάπως τα elves αλλά σε μικρότερη και πιο… γαλάζια έκδοση, ευημερούν και αναπτύσσονται ραγδαία, παρά τις συχνές μα άτακτες επισκέψεις των μοχθηρών Urlags, οι οποίες αποκρούονται με ευκολία. Όμως, μια μέρα οι επιθέσεις των Urlags άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο σφοδρές, με αποτέλεσμα να καμφθούν τελικά οι άμυνες των Courine, οι οποίοι πλέον βλέπουν την καταστροφή να έρχεται με γοργούς ρυθμούς.
Εμείς παίρνουμε το ρόλο του Greak: Memories of Azur, ενός μικρού πολεμιστή, ο οποίος αποτελεί το νεαρότερο από τα τρία αδέλφια του, Adara και Raydel. Κατά την προσπάθεια διαφυγής τους από τη μανία των Urlags, ο Greak αποτυγχάνει να ακολουθήσει, πέφτει σε έναν γκρεμό και απομονώνεται. Αφού μένει αναίσθητος, στη συνέχεια βρίσκει τις αισθήσεις του σε ένα από τα τελευταία οχυρά των Courines, όπου οι εναπομείναντες κάτοικοι προσπαθούν να φτιάξουν ένα αερόπλοιο, προκειμένου να φύγουν από την περιοχή και να γλυτώσουν τον αφανισμό. Κατά συνέπεια, το βασικό μας μέλημα είναι να βρούμε τα αδέλφια μας και έπειτα να βοηθήσουμε στην κατασκευή του αερόπλοιου, συλλέγοντας τα απαραίτητα υλικά.
Η αναζήτηση για τα αδέλφια μας δεν έχει διόλου διακοσμητικό χαρακτήρα. Κάθε ένα από τα αδέλφια έχει τις δικές του ξεχωριστές δυνάμεις, οι οποίες είναι απαραίτητο να συνεργαστούν ώστε να μπορέσουμε να τα βγάλουμε πέρα με τις προκλήσεις που μας θέτει το παιχνίδι. Ο Greak, ο οποίος είναι και ο ήρωας που θα αφιερώσουμε τον περισσότερο χρόνο μαζί του, πέρα από τις βασικές ικανότητές του στο χειρισμό του σπαθιού, μπορεί να εκτελέσει διπλό άλμα και να χωθεί σε στενά λαγούμια.
Σχετικά σύντομα θα βρούμε την Adara, η οποία ως μάγισσα, μπορεί να αιωρηθεί για περιορισμένο χρονικό διάστημα και να κρατήσει την αναπνοή της κάτω από το νερό για περισσότερη ώρα από τον Greak. Τέλος ο Raydel, είναι ο δυνατότερος σε θέματα μάχης, βαστώντας ένα τεράστιο σπαθί, ασπίδα και grappling hook, αλλά δεν μπορεί να κολυμπήσει και κάθε επαφή του με το νερό οδηγεί σε πνιγμό.
Όπως γίνεται αντιληπτό, ο ένας αδελφός συμπληρώνει τον άλλο και η λογική αυτή αποτελεί αφορμή για τη δημιουργία αρκετών ευφάνταστων περιβαλλοντικών γρίφων. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που επανασυνδέσουμε και τους τρεις, τότε το παιχνίδι ξεδιπλώνει όλες τις αρετές του, με γρίφους που ναι μεν δεν είναι δύσκολοι, αλλά σίγουρα θα βάλουν το μυαλό μας να δουλέψει, καθώς συνδυάζουν Φυσική, παρατηρητικότητα και αποκρυπτογράφηση μοτίβων.
Άλλωστε, στο Greak διαχειριζόμαστε και τους τρεις χαρακτήρες την ίδια στιγμή, με μια λογική που θυμίζει το κλασικό Lost Vikings της Blizzard και ουχί την αντίστοιχη που υιοθετεί π.χ. το Trine. Ελέγχουμε έναν χαρακτήρα τη φορά, ενώ πατώντας το σχετικό κουμπί, μπορούμε να καλέσουμε τους υπόλοιπους να έρθουν στο σημείο που βρισκόμαστε ή να μας ακολουθήσουν.
Φυσικά, όταν η περίσταση το απαιτήσει, θα χρειαστεί να απομακρυνθούμε μόνο με έναν χαρακτήρα, είτε για να περάσουμε κάποιο ανήλιαγο λαγούμι είτε για να τραβήξουμε κάποιο μοχλό κάτω από το νερό. Στην περίπτωση αυτή, οι υπόλοιποι χαρακτήρες παραμένουν στη θέση τους ακούνητοι, γεγονός που αποτελεί μεν έναν από τα βασικούς παράγοντες επίλυσης των γρίφων του, αλλά δίκοπο μαχαίρι δε.
Αν και έχουν τη δυνατότητα να αμυνθούν μόνοι τους στην περίπτωση που δεχθούν επίθεση, δεν είναι λίγες οι φορές που χρειάζονται «ντάντεμα», με συχνή εναλλαγή των χαρακτήρων από μεριάς μας, ώσπου να περάσουμε ένα απλό εμπόδιο ή μια υπερυψωμένη πλατφόρμα. Η έλλειψη ενός στοιχειώδους ΑΙ είναι λίγο εκνευριστική και σίγουρα θα ήταν ιδανικό να μπορούσαν να ακολουθήσουν τα χνάρια του χαρακτήρα που ελέγχουμε εκείνη τη στιγμή, χωρίς να αγχωνόμαστε συνεχώς για το τι κάνουν. Εξάλλου, αν ένας αδελφός πεθάνει, κάτι διόλου δύσκολο μιας και 4-5 χτυπήματα είναι αρκετά για να συμβεί, τότε χάνουμε αυτομάτως και επιστρέφουμε στο τελευταίο save point.
Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στις μάχες, οι οποίες γενικά έχουν συμπληρωματικό χαρακτήρα, γεγονός που φαίνεται και από την πολύ μικρή ποικιλία των εχθρών (ζήτημα να υπάρχουν πέντε με έξι είδη). Μπορεί τα απλά mobs να αποδεικνύονται εύκολα αντιμετωπίσιμα εξαιτίας των προβλέψιμων επιθέσεων τους, (αρκεί να δείξουμε μια στοιχειώδη προσοχή – μην ξεχνάμε ότι τα Courines είναι αρκετά «εύθραυστα»), σίγουρα όμως τα πράγματα δυσκολεύουν στα (αρκετά καλοφτιαγμένα) bosses με τα «αγαλματένια» αδέλφια μας.
Βέβαια, προς τιμήν των δημιουργών του, δεν είναι πολλά τα boss fights που μας αναγκάζουν να έχουμε δύο ή τρεις ήρωες ταυτόχρονα στην αρένα, αλλά σε όσα απαιτείται, η κατάσταση μπορεί να γίνει ανυπόφορη. Ο λόγος είναι ότι θα πρέπει να έχουμε ταυτόχρονα στο νου μας αφενός την τοποθέτηση των άλλων χαρακτήρων, αφετέρου το μοτίβο των boss επιθέσεων. Μπορεί οι τελευταίες να είναι εξίσου προβλέψιμες, αλλά όταν προσπαθείς να αποφύγεις κάποιο χτύπημα και την ίδια στιγμή αγωνίζεσαι το boss να μην σημαδέψει το ακίνητο αδελφάκι σου (το οποίο μπορεί να χρειαστεί να κουνήσεις), όσο να’ ναι, δύο χέρια και ένα μυαλό δε φτάνουν.
Σίγουρα, μια επιλογή co-op θα έλυνε αυτό το πρόβλημα, η οποία όμως λάμπει δια της απουσίας της και ομολογώ ότι δεν αντιλαμβάνομαι το γιατί. Οι ίδιοι οι δημιουργοί εξηγούν ότι το παιχνίδι έχει σχεδιαστεί για αυστηρά single-player εμπειρία, εντούτοις δύσκολα εντόπισα σημεία που δεν θα επωφελούνταν από συνεργατικό mode. Εκτός και αν πρόκειται για κάποιο τέχνασμα για αύξηση της δυσκολίας του παιχνιδιού, οπότε πάω πάσο.
Εξάλλου, τέτοιου είδους τεχνάσματα, αν μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε έτσι, υπάρχουν αρκετά. Το inventory των χαρακτήρων μας είναι απελπιστικά περιορισμένο, οπότε οφείλουμε να κάνουμε αυστηρή επιλογή των αντικειμένων που θα κουβαλάμε μαζί μας. Σαν ιδέα δεν είναι κακή και προσδίδει έναν τόνο «ρεαλισμού» στο παιχνίδι, αλλά προσωπικά θα προτιμούσα τα key items να μπαίνουν σε ξεχωριστό slot και όχι να αφήνουμε στην άκρη πολύτιμα healing αντικείμενα για κάτι που θα χρησιμοποιήσουμε εφάπαξ.
Επίσης, η έλλειψη mini–map είναι κάτι που μπορεί να προβληματίσει αρκετό κόσμο, αλλά το θετικό είναι ότι κάθε περιοχή που επισκεπτόμαστε δεν είναι αυτό που λέμε «αχανής», οπότε αργά ή γρήγορα τη βρίσκουμε την άκρη. Άλλωστε, το Greak: Memories of Azur προσφέρει απλόχερα μια σειρά από πανέμορφες εικόνες, καθώς η κάθε περιοχή έχει τη δική της προσωπικότητα που σε προκαλεί να την εξερευνήσεις, ακόμα και αν δεν πρόκειται εν τέλει να ανακαλύψεις πολλά πράγματα.
Αυτό δε σημαίνει φυσικά ότι δεν αξίζει να παραστρατήσουμε από το βασικό μονοπάτι, άλλωστε υπάρχουν αρκετά relics που αν τα βρούμε, βελτιώνουν μόνιμα τις δυνατότητες των χαρακτήρων μας και κάνουν τη ζωή μας λίγο πιο εύκολη (όπως π.χ. να μη χρειάζεται η Adara να πάρει ανάσα στις υποβρύχιες εξορμήσεις της). Απλά σε σχέση με άλλα παιχνίδια του είδους, που διαθέτουν το metroidvania στοιχείο, το Greak: Memories of Azur μοιάζει σχετικά φτωχό σε περιεχόμενο (side quests, κρυφά περάσματα, upgrades κλπ). Σε αυτό δε βοηθάει και η μάλλον μικρή διάρκεια, καθώς δε χρειάστηκα παραπάνω από επτά ώρες για να δω τους τίτλους τέλους, έχοντας ολοκληρώσει το μεγαλύτερο μέρος των προαιρετικών αποστολών.
Υπάρχει ένα ρητό όμως που λέει ότι τα «ακριβά αρώματα μπαίνουν σε μικρά μπουκάλια» και το Greak: Memories of Azur μπορεί να μην είναι το ακριβότερο, αλλά αναμφίβολα κοστίζει κάτι παραπάνω. Σε αυτό οφείλεται η εκπληκτική ατμόσφαιρα που διαθέτει το παιχνίδι, η οποία σε συνδυασμό με τον καταπληκτικό οπτικοακουστικό τομέα, είτε μιλάμε για την πανδαισία του περιβάλλοντος, είτε για τους ζωγραφιστούς χαρακτήρες που θυμίζουν Ori είτε για το μαγευτικό soundtrack, καταφέρνουν να «εγκλωβίσουν» τον παίκτη στο κόσμο του. Ακόμα και αν ο μηχανισμός με τους τρεις χαρακτήρες παρουσιάζει ελλείψεις, υπάρχουν εξίσου πολλές στιγμές που το Greak λάμπει και τον αξιοποιεί εξαιρετικά.
Και είναι αρκετές για να αξιολογήσουμε με θετικό πρόσημο το Greak: Memories of Azur, έχοντας όμως αρκετά περιθώρια βελτίωσης των καλών ιδεών του, οι οποίες αν υλοποιηθούν σε κάποιο μελλοντικό sequel, θα μιλάμε για ένα υψηλού επιπέδου, αριστουργηματικό παιχνίδι. Δε βλέπουμε την ώρα να συμβεί αυτό.
Αρχική δημοσίευση: Ragequit