Μερικές φορές, η καινοτομία δε χρειάζεται να είναι αυτοσκοπός. Υπάρχουν στιγμές που θέλεις να παίξεις κάτι δοκιμασμένο, αλλά ταυτόχρονα ποιοτικό και προσεγμένο. Ιδίως στο υπο-είδος των Metroidvania, η προσφορά είναι ιδιαίτερα αυξημένη βασισμένη πάνω στη γνώριμη συνταγή, ενώ αρκετά παιχνίδια του είδους να ξεχωρίζουν ως κορυφαία, όπως το Hollow Knight, το πρόσφατο Ori ή το Bloodstained. Το Ender Lilies: Quietus of the Knights είναι από τα παιχνίδια που δεν έχουν γίνει ιδιαίτερα γνωστά, αλλά απέκτησαν ένα δυνατό status μέσω του “word of mouth” από την άκρως επιτυχημένη (και σπανίως σωστή) εφαρμογή του Early Access μοντέλου.
Εξάλλου πρόκειται για το παρθενικό τίτλο της ομάδας ανάπτυξης Live Wire και αναλογιζόμενοι το τελικό αποτέλεσμα, δε βλέπουμε την ώρα να πέσει στα χέρια μας η επόμενη προσπάθειά της.
Το Ender Lilies: Quietus of the Knights μας μεταφέρει σε ένα γοτθικό περιβάλλον, όπου γινόμαστε μάρτυρες μιας κατάλευκης θηλυκής παρουσίας να ξυπνά σε ένα κελάρι, μετά από ένα βαθύ λήθαργο. Το κορίτσι, που εμφανώς δείχνει μικρής ηλικίας και θυμίζει περισσότερο πνεύμα παρά πλάσμα με σάρκα και οστά, αποτελεί τη μοναδική αχτίδα φωτός μέσα σε ένα απόλυτα ζοφερό και κατεστραμμένο κόσμο.
Δεν παρουσιάζει καμία γνώση των συμβάντων του παρελθόντος, παρ’ όλα αυτά σύντομα εμφανίζεται μπροστά της ένα σπαθοφόρο αερικό ονόματι Umbral Knight, το οποίο ορκίζεται να προστατεύει τη Lily (όπως τελικά ονομάζεται) απέναντι από κάθε λογής εχθρική παρουσία. Κάτι που ακούγεται απόλυτα λογικό, μιας και η Lily δεν έχει τη δυνατότητα να πολεμήσει και να αμυνθεί.
Όντας φειδωλό στην παρουσίαση των γεγονότων το Ender Lilies: Quietus of the Knights, κατά τη διάρκεια της περιπέτειας μαθαίνουμε ότι η γη μετατράπηκε σε ερείπια εξαιτίας μιας μυστηριώδους βροχής, που σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά της και όχι μόνον αυτό, αλλά μετέτρεψε και όλους τους κατοίκους (υπηκόους, στρατιώτες και βασιλιάδες) σε αποκρουστικά απέθαντα πλάσματα. Για άγνωστους προς το παρόν λόγους, η Lily είναι το μοναδικό ον που έχει τη δύναμη να θεραπεύσει την περιοχή από την κατάρα, οπότε παρέα με τον Umbral Knight ξεκινά το μακρύ ταξίδι της προς τον εξαγνισμό. Μια διόλου εύκολη αποστολή, ακόμα και με την ύπαρξη του αθάνατου αερικού, καθώς οι δυνάμεις του δεν αρκούν για να ξεπεράσει όλους τους κινδύνους που παραμονεύουν.
Συνεπώς, αυτό που η Lily οφείλει να κάνει είναι να λύσει την κατάρα σε μια πληθώρα από βασανισμένες ψυχές (aka bosses), τις οποίες αν εξουδετερώσει πρώτα στη μάχη, μπορεί να τις απορροφήσει ως guardian spirit (όπως ο Knight) και να οικειοποιηθεί τις δυνάμεις τους. Οι έξτρα δυνάμεις αυτές είναι υψίστης σημασίας τόσο για να αποκτήσουμε πρόσβαση σε μέχρι πρότινος δύσβατες περιοχές όσο και για να ισχυροποιήσουμε την ίδια τη Lily. Το άλφα και το ωμέγα ενός καλού Metroidvania κοινώς. Οι δυνάμεις αυτές ξεκινούν από τα τυπικά, όπως προσθήκη διπλού άλματος και κανονικό dash (και όχι το αστείο… πέσιμο που διαθέτουμε στην αρχή) μέχρι wall grab, grappling hook και πανίσχυρα guardian spirits που καταστρέφουν συγκεκριμένου τύπου κλειστές πύλες και περάσματα.
Υπάρχουν γύρω στα εννιά μεγάλα bosses στο Ender Lilies: Quietus of the Knights, όπου το καθένα μας περιμένει στο τέλος του εκάστοτε lair και είναι απαραίτητο να τα νικήσουμε, προκειμένου να μπορέσουμε να προχωρήσουμε παρακάτω. Το παιχνίδι όμως δεν περιορίζεται εδώ, καθώς ενδιάμεσα υπάρχουν πολλά προαιρετικά mini–bosses, που συνήθως είναι μεγαλύτερες εκδοχές των συμβατικών εχθρών, όπου εξαγνίζοντας τα, μπαίνουν με τη σειρά τους στο πάνθεον των guardian spirits, με κάποιες επιπλέον (μα διόλου ευκαταφρόνητες) δυνάμεις, περιορισμένης χρήσης.
Μπορούμε να έχουμε ταυτόχρονα δύο σετ από τρία διαφορετικά guardian spirits στο Ender Lilies: Quietus of the Knights, με την ποικιλία να είναι πράγματι εντυπωσιακή και να προσφέρει πολλές και διαφορετικές επιλογές στις μάχες. Μάχες που, χωρίς να είναι απελπιστικά δύσκολες, βρίσκονται αρκετά πάνω από το μέσο όρο των σύγχρονων παιχνιδιών, γεγονός που έχει αποδώσει στο παιχνίδι και το χαρακτηρισμό “souls-like”.
Όμως δε συμφωνούμε πλήρως με αυτόν. Πράγματι, το παιχνίδι είναι δύσκολο και απαιτεί συχνά καλά ανακλαστικά και γρήγορη αποκωδικοποίηση των οπτικών ερεθισμάτων από τις εχθρικές επιθέσεις, ενώ τα bosses, ιδιαίτερα από τη μέση του παιχνιδιού και μετά, είναι μεγάλος μπελάς και μπορεί να χρειαστούν περισσότερες από δεκαπέντε προσπάθειες για να τα καταφέρουμε (με συγχωρείτε για τη διακοπή, αλλά Ulv, ψόφα).
Από την άλλη, το παιχνίδι Ender Lilies: Quietus of the Knights δε διαθέτει καμία ποινή όταν χάνουμε (απλώς επιστρέφουμε στο τελευταίο checkpoint και αναγεννιούνται οι εχθροί) και σε συνδυασμό με το δωρεάν fast travel μηχανισμό, ο θάνατος αποτελεί μια εναλλακτική τακτική για να βρεθούμε γρηγορότερα στο σημείο που επιθυμούμε, καθώς οι μέχρι τώρα ενέργειές μας δε γίνονται reset (αν ενεργοποιήσουμε π.χ. κάποιο σημαντικό μοχλό, αυτός θα παραμείνει ενεργός).
Άλλωστε το παιχνίδι όχι απλώς συνιστά, αλλά επιβάλλει την εξερεύνηση, όντας γεμάτο μυστικά και με έναν χάρτη που μπορεί να μπερδεύει λίγο στην αρχή, αλλά είναι αρκετά διαφωτιστικός τόσο για το που υπάρχουν έξοδοι όσο και για το αν έχουμε συλλέξει όλα τα αντικείμενα (blights για upgrades, relics, notes κλπ) στην τρέχουσα οθόνη. Αν θέλουμε να ξεζουμίσουμε και την τελευταία σπιθαμή δύναμης των guardian spirits μας (όχι όλων όμως, δε φτάνουν τα blights μάνα μου), θα πρέπει να «κιτρινίσουμε» σχεδόν όλο το χάρτη.
Εξάλλου, αν θέλουμε να έχουμε ελπίδες να παρακολουθήσουμε το «καλό» τέλος του παιχνιδιού (υπάρχουν τρία συνολικά), θα πρέπει να ψάξουμε εξονυχιστικά κάθε σπιθαμή του πελώριου χάρτη του, καθώς εκτός των guardian spirits, σημαντική βοήθεια μας παρέχουν τα relics. Κάθε relic καταλαμβάνει έναν συγκεκριμένο αριθμό από slots στο inventory μας (μπορούμε να τα αυξήσουμε, αλλά, μαντέψτε, θα πρέπει να κουραστούμε λίγο παραπάνω για να τα βρούμε) και προσφέρει μόνιμα buffs στη Lily, όπως παραδείγματος χάρη μεγαλύτερη ζημιά, αυξημένη αντοχή στα χτυπήματα, healing μετά από κάθε kill ή χτύπημα και ούτω καθ’ εξής.
Αξίζει να αναφερθεί ότι τα relics με κοινά πλεονεκτήματα (όπως μεγαλύτερο damage), γίνονται stacked, οπότε ανάλογα με την πρόκληση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε στη συνέχεια, μπορούμε να προσαρμόσουμε σχετικά τα relics για να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη.
Αν είναι κάτι που αποδεικνύεται λίγο ασυνήθιστο είναι το levelling. Αν και δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη της συλλογής xp πόντων από την εξόντωση των εχθρών και bosses, η αύξηση των στατιστικών της Lily (attack, hit points κλπ) μετά από κάθε level up, δεν ωφελεί τόσο δραματικά όσο θα υπέθετε κανείς. Η Lily, ακόμα και να φτάσει στο 100ο level, παραμένει ιδιαίτερα εύθραυστη και αρκούν ελάχιστα χτυπήματα ακόμα και από τους πιο αδύναμους εχθρούς για να σπάσει σαν γυαλί.
Κατά συνέπεια, η επιβίωσή μας εξαρτάται κατά κύριο λόγο από την αποφυγή των χτυπημάτων (melee ή ranged), αν και υπάρχει ένας όχι ιδιαίτερα πρακτικός μηχανισμός parry και κατά δεύτερον από τις επιλογές μας στα guardian spirits και στα relics. Με αυτόν τον τρόπο, η πρόκληση παραμένει υψηλή καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και το Ender Lilies δε συγχωρεί τυχόν κωλυσιεργίες και βιασύνες.
Βέβαια, κανένα παιχνίδι δεν είναι τέλειο και το Ender Lilies: Quietus of the Knights διαθέτει μερικούς μηχανισμούς που μάλλον λειτουργούν αρνητικά στη γενική εντύπωση που αφήνει. Κατ’ αρχήν, μας φάνηκε αρκετά περιοριστικό το γεγονός ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα guardian spirits μας μόνο όταν βρισκόμαστε σε checkpoint. Αν τυχόν έχουμε κάνει λάθος στις επιλογές μας, δύναται τα πράγματα να γίνουν πολύ πιο δύσκολα απ’ ότι πραγματικά είναι, με ύστατη λύση να επιστρέψουμε πίσω, «ανασταίνοντας» ταυτόχρονα και όλους τους εχθρούς που είχαμε εξοντώσει μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Επίσης το σύστημα μάχης, αν και σε γενικές γραμμές είναι προσεγμένο και απολαυστικό, μπορεί να οδηγήσει σε αρκετά κουραστικές και επαναλαμβανόμενες μάχες, ιδίως προς τα τελευταία στάδια του παιχνιδιού. Οι εχθροί σπανίως έχουν αντίδραση στην ισχύ των χτυπημάτων μας, δεν διακόπτεται το momentum της κίνησής τους, με συνέπεια να χρειάζεται να σπαμάρουμε συνεχώς το dash για να αποφύγουμε χτυπήματα που προκαλούν συντριπτική ζημιά. Σε συνδυασμό με το contact damage που δεχόμαστε απέναντι σε κάθε είδους εχθρό, δεν είναι λίγες οι φορές που θα χάσουμε επειδή το πολυπόθητο dash κατέληξε πάνω του.
Στο κομμάτι δυσκολία προστίθεται και η αναπλήρωση της υγείας μας, η οποία πραγματοποιείται μόνο μέσω προσευχών (ξεκινάμε με τρεις). Όμως χρειάζονται ένα με δύο δευτερόλεπτα για να ολοκληρωθούν, καθιστώντας μας έτσι έρμαιο των ορέξεων των εχθρών μας. Σίγουρα, αυτό έγινε σκοπίμως για να ανέβει περαιτέρω η πρόκληση, αλλά κάποιες φορές, ιδίως στις περιοχές του Ruined Castle και του εφιαλτικού Verboten Domain, αποπνέεται η αίσθηση του «άδικα δύσκολου» και όχι του «προκλητικά δύσκολου».
Με λίγο κόπο, επιμονή και προσπάθεια όμως, όλα τα εμπόδια ξεπερνιούνται και αυτό είναι ένα από τα στοιχήματα που κερδίζει το Ender Lilies: Quietus of the Knights. Παρ’ όλα τα θέματα που αντιμετωπίζει, το παιχνίδι είναι άκρως διασκεδαστικό και πολύ εθιστικό. Ακόμα και αν χρειαστεί να περάσουμε για νιοστή φορά από το ίδιο σημείο ή να πολεμήσουμε το boss από την αρχή ακόμα και αν ήθελε μόνο ένα χτύπημα ακόμα (been there twice), διαθέτει μια αδιευκρίνιστη μαγεία που σε κάνει να θέλεις να δοκιμάζεις ξανά και ξανά. Είναι το τυπικό Metroidvania στοιχείο που δύσκολα σε αφήνει να ξεκολλήσεις και το Ender Lilies είναι «διαβασμένο» και το εφαρμόζει πολύ καλά.
Αρωγός βέβαια αποτελεί και το art style του παιχνιδιού Ender Lilies: Quietus of the Knights, με τα σκοτεινά χρώματα, τα καλοφτιαγμένα, πλούσια σε διαθέσεις και αρχιτεκτονική, περιβάλλοντα και τους ευφάνταστους εχθρούς να κερδίζουν εύκολα τις εντυπώσεις από το πρώτο λεπτό. Το soundtrack δε είναι αριστουργηματικό, με την κάθε περιοχή και boss να έχουν το δικό τους theme, το οποία είναι ιδιαίτερα μελωδικά, συχνά μελαγχολικά και σίγουρα κάποια θα σας μένουν στο μυαλό για ώρες μετά το πέρας του παιχνιδιού.
Πάντως, voice over δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, γεγονός που δείχνει ότι μάλλον το budget δεν ήταν τόσο μεγάλο όσο θα υπέθετε κανείς, αλλά δεν αφαιρεί πόντους από την θλιβερή ατμόσφαιρα που θέλει να παρουσιάσει. Ίσως να συμβαίνει το αντίθετο.
Εν ολίγοις, το Ender Lilies: Quietus of the Knights είναι ένας ολοκληρωμένος Metroidvania τίτλος, που δεσπόζει στο πάνω ράφι. Δεν ανακαλύπτει εκ νέου τον τροχό, αλλά αυτό που παρουσιάζει είναι μια υψηλού επιπέδου παραγωγή, άρτια και υλοποιημένη με μεράκι που σίγουρα θα ικανοποιήσει τους λάτρεις του είδους (και όχι μόνο) για περισσότερες από δεκαπέντε ώρες.
Αρχική δημοσίευση: Ragequit
Αφήστε μια απάντηση