Η θέση μας απέναντι στα adventure games είναι γνωστή και μας χαροποιεί ιδιαίτερα όταν εμφανίζονται (τελευταία, αρκετά τακτικά θα λέγαμε) παραγωγές υψηλού επιπέδου. Δεν πέρασαν παρά ελάχιστες ημέρες από την κυκλοφορία του πολύ καλού Strangeland της Wajdet Eye Games και ιδού ένα ακόμα adventure το Not Another Weekend φτιαγμένο σε pixel-art ύφος. Και μάλιστα εξ’ ολοκλήρου από ελληνικά χέρια, καθώς όλες οι ομάδες που ενεπλάκησαν στη δημιουργία του (Dionous Games, Animatic Vision, Deep Blue Friends) διαθέτουν ελληνικό χρώμα.
Ομολογουμένως, πριν ξεκινήσουμε την ενασχόλησή μας με το Not Another Weekend, δεν είχαμε ιδιαίτερα μεγάλες προσδοκίες. Φυσικά, δεν τίθεται κάποιο θέμα προκατάληψης ενάντια στις εγχώριες προσπάθειες, όμως οι πρώτες εντυπώσεις έδειχναν ότι επρόκειτο για ένα απλοϊκό AGS adventure, διάρκειας μια-δυο ωρών που θα τελείωνε κανείς σε ένα απόγευμα. Ευτυχώς, πέσαμε έξω σε όλα. Από τη μηχανή γραφικών που χρησιμοποιήθηκε (η εξαιρετική Visionaire Studio) μέχρι την υπόθεση και τη διάρκεια του παιχνιδιού.
Πρωτίστως, είναι πασιφανές ότι το Not Another Weekend αποτίει φόρο τιμής στα adventures των ‘80s, κυρίως σ’ εκείνα που κυκλοφόρησαν προς το τέλος της δεκαετίας και στις αρχές της επόμενης. Εξάλλου, μόνο από την εισαγωγή αντιλαμβάνεται κανείς τα έντονα Leisure Suit Larry vibes (του πρώτου, του ορθόδοξου, με τον text parser), καθώς το παιχνίδι διαδραματίζεται στην πολύχρωμη (και κιτς για κάποιους) δεκαετία του 80, ενώ έξτρα kudos απονέμονται για την α-λα Maniac Mansion τοποθέτηση της κάμερας.
Η ιστορία μας τοποθετεί στο Hotel 404, ένα άθλιο ξενοδοχείο, το οποίο όμως παραδόξως έχει ανακηρυχθεί έξι αστέρων – το ότι η διαβάθμιση φτάνει μέχρι τα πέντε δεν έχει καμία σημασία. Εκεί εργάζεται ως καμαρότος (bellboy) ο πρωταγωνιστής μας Mike Melkout, ένας λίγο μυστήριος τύπος, όχι ιδιαίτερα συμπαθητικός και αγαπητός από τους συναδέλφους του. Η μέρα είναι Παρασκευή και το Σαββατοκύριακο πλησιάζει με γοργούς ρυθμούς, κάτι που σημαίνει ότι αρκετοί νέοι πελάτες θα κληθούν να επισκεφτούν το ξενοδοχείο. Όμως ο Mike δείχνει αποφασισμένος να σαμποτάρει τη λειτουργία του. Συγκεκριμένα, μέχρι την Κυριακή το βράδυ, σκοπεύει να διώξει όλους τους ενοίκους, αλλά και τους υπαλλήλους του ξενοδοχείου. Με όποιον αθέμιτο ή θεμιτό τρόπο μπορεί.
Πιθανόν, ο λόγος που θέλει να το κάνει αυτό είναι το απαίσιο αφεντικό του. Ένας θλιβερός τύπος, που δε δείχνει καμία συμπάθεια στον Mike, ενώ ταυτόχρονα είναι ο κλασικός 60άρης που δίνει μόνο διαταγές και ταυτόχρονα την «πέφτει» σε νεαρά κοριτσόπουλα (όπως στην καμαριέρα, καλή ώρα). Παρ’ όλα αυτά, πίσω από το σχέδιο του Mike κρύβονται προσωπικοί λόγοι, πολύ σοβαρότεροι από το σύνηθες bullying του αφεντικού και των συναδέλφων του. Το ποιοι είναι αυτοί, είναι κάτι που θα χρειαστεί να μάθετε μόνοι σας, σε μία πλοκή που ξεκινά σε γήινα μονοπάτια και φτάνει πραγματικά πολύ μακριά, έχοντας πάντα ως κοινό παρονομαστή το χιούμορ ή καλύτερα το «υποχθόνιο» χιούμορ.
Φυσικά, δε θα θέλαμε να αποκαλύψουμε τίποτε άλλο, γιατί αξίζει να ανακαλύψετε τι κρύβει το νοσηρό μυαλό του Mike και να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι τις δεκάδες αναφορές του παιχνιδιού στην pop-culture της εποχής (ηθοποιοί, τραγουδιστές, ταινίες κλπ), οι οποίες έχουν ενσωματωθεί αριστοτεχνικά στην πλοκή του παιχνιδιού. Ιδιαίτερα αν είχατε την τύχη να ζήσετε εκείνη τη δεκαετία, σίγουρα θα χαμογελάσετε όταν γίνετε μάρτυρες αυτών και είναι αξιοσημείωτο ότι το παιχνίδι δεν προσπαθεί να εκβιάσει τη νοσταλγία με βεβιασμένες αναφορές και easter eggs. Αν εξαιρέσουμε κάποια σύγχρονα quality of life χαρακτηριστικά, δίνει όντως την αίσθηση ότι αποτελεί προϊόν εκείνης της εποχής και αυτό είναι σημαντικό κατόρθωμα από πλευράς δημιουργών.
Η δομή της δράσης έχει σχεδιαστεί όμορφα και ο ρόλος του διαβολικού bellboy αποδεικνύεται αρκετά διασκεδαστικός. Για αρχή, λαμβάνουμε μία λίστα των ενοίκων του ξενοδοχείου και ταυτόχρονα ποιες είναι οι επιθυμίες/ανάγκες που έχει ο καθένας τους. Σκοπός μας λοιπόν είναι να εγγυηθούμε ότι αυτές οι επιθυμίες δε θα ικανοποιηθούν. Παραδείγματος χάρη, υπάρχει μια γνωστή pop τραγουδίστρια που σιχαίνεται τα ζωύφια, ιδιαίτερα αν σέρνονται πάνω στις πετσέτες της. Μαντέψτε τι πρέπει να κάνετε.
Εξυπακούεται ότι δεν είναι όλες οι επιθυμίες των ενοίκων εξ’ αρχής γνωστές, καθώς όσο προοδεύουμε στο παιχνίδι, θα χρειαστεί να μάθουμε περισσότερα πράγματα γι’ αυτούς, αλλά και για τους συναδέλφους μας, οι οποίοι οφείλουν να έχουν την ίδια μοίρα. Κοινώς, να τους σπάσουμε τα νεύρα. Οι πληροφορίες που θα συλλέξουμε είναι πολύ σημαντικές για την εξέλιξη της υπόθεσης και καταγράφονται στο notepad μας, έτσι ώστε ανά πάσα στιγμή να μπορούμε να ανατρέξουμε σε αυτό και να αποκτήσουμε μια εικόνα ως προς το τι πρέπει να κάνουμε.
Το παιχνίδι είναι σχετικά ανοικτό και με αρκετές τοποθεσίες να επισκεφθούμε, παρ’ όλο που διαδραματίζεται αποκλειστικά στους χώρους του ξενοδοχείου, καθώς είναι εφικτό να έχουμε αναλάβει ταυτόχρονα περισσότερα από δύο και τρία objectives. Εντούτοις, με τον τρόπο του το παιχνίδι φροντίζει να μην πελαγώνει ο παίκτης, δίνοντας τακτικά hints είτε με αποκρίσεις του ίδιου του Mike (τύπου «μάλλον θα χρειαστεί αργότερα αυτό») είτε με προσωρινό περιορισμό των μετακινήσεων (όταν π.χ. μας καλέσουν μέσω του beeper να πάμε σε ένα συγκεκριμένο δωμάτιο). Επίσης ορισμένοι γρίφοι δεν μπορούν να επιλυθούν αν προηγουμένως δεν έχουμε βρει τη λύση σε κάποιους άλλους, οπότε λίγο-πολύ τα πράγματα κάθε φορά συμπυκνώνονται και γίνονται πιο ξεκάθαρα.
Στον τομέα των γρίφων, το Not Another Weekend είναι βατό, ιδιαίτερα αν έχετε μια σχετική εμπειρία στο είδος. Βασίζονται στο κλασικό δίπτυχο των dialogue-based και inventory-based προβλημάτων, και χωρίς να παρουσιάζουν κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, διαθέτουν αρκετή ποικιλία. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (όπως το πως ξεπαγώνουμε το ρολό κρέας), δεν υφίστανται εξωφρενικές λύσεις και οι δημιουργοί έχουν πραγματοποιήσει άρτια δουλειά, δείγμα ότι έχουν στην «πλάτη» τους πολλά χρόνια βαριάς…«adventure-ικής» και κατέχουν το αντικείμενο. Εννοείται ότι δεν υπάρχουν dead-ends, χρονικοί περιορισμοί ή action mini-games, οπότε η ενασχόληση με το παιχνίδι δεν πρόκειται να αγχώσει κανέναν παίκτη.
Εξάλλου, ολόκληρο το παιχνίδι έχει στηθεί με βάση αυτό που θα ήθελε κάθε λάτρης των point ‘n’ click adventures: απλός χειρισμός δύο κουμπιών (αριστερό κλικ για use/talk/pickup, δεξί για examine), σημειωματάριο που ταυτόχρονα λειτουργεί και ως fast travel μηχανισμός, δυνατότητα για απεικόνιση των hotspots πάνω στην οθόνη κλπ. Ακόμα και αναλυτικό tutorial υπάρχει για τους νεοφερμένους.
Όμως, και στους υπόλοιπους τομείς, το Not Another Weekend τα καταφέρνει εξίσου καλά. Οι χαρακτήρες που συναντάμε είναι απολαυστικοί, οι περισσότεροι έξυπνα βασισμένοι στα πραγματικά πρόσωπα που αναπαριστούν, ενώ συνοδεύονται και από σπαρταριστούς διαλόγους που ναι μεν δε θα μας κάνουν να κρατάμε την κοιλιά μας από τα γέλια, αλλά κατορθώνουν να ζωγραφίσουν ένα συνεχές μειδίαμα στο πρόσωπό μας. Σε προσωπικό επίπεδο, θεωρώ ότι είναι από τα πιο ευχάριστα adventures που έχω παίξει και μου ήταν δύσκολο να το σταματήσω, καθώς η περιέργειά μου είχε χτυπήσει «κόκκινο» στο που θα καταλήξει αυτή η ιστορία. Ιδιαίτερα μετά τις λίγο…ανατριχιαστικές αποκαλύψεις γύρω από τους λόγους της εκδίωξης όλων των ενοίκων του ξενοδοχείου.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι η διάρκεια του παιχνιδιού ξεφεύγει από τα συνηθισμένα τρίωρα-τετράωρα που βλέπουμε συχνά και χρειάστηκα γύρω στις αρκετά ικανοποιητικές οκτώ ώρες για να φτάσω στο φινάλε, το οποίο αφήνει σαφείς υποσχέσεις για μια συνέχεια. Κάτι το οποίο αναμφισβήτητα ευχόμαστε να υλοποιηθεί.
Περνώντας στο τεχνικό κομμάτι της παρουσίασης, το Not Another Weekend επιλέγει μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση του pixel-art, που θυμίζει αρκετά τα πρώτα παιχνίδια της LucasArts, τόσο σε στυλ γραφικών και παλέτα χρωμάτων όσο και σε animation. Δεν θα αφήσουν κάποιον με ανοικτό το στόμα, αλλά είναι απόλυτα λειτουργικά και πετυχημένα στο ρόλο της old-school εμπειρίας. Ο ήχος από την άλλη, δεν περιλαμβάνει καθόλου voice-over (πέρα από κάτι… γυναικείες κραυγές), μόνο κάποια όμορφα συνοδευτικά μουσικά κομμάτια, τα οποία δεν αποσπούν την προσοχή από τη δράση – είναι μάλλον χαλαρωτικά.
Συνοψίζοντας, το Not Another Weekend είναι από τις ευχάριστες εκπλήξεις της φετινής χρονιάς. Σίγουρα απευθύνεται περισσότερο στους άνω των -άντα παίκτες, που «ωρίμασαν» παίζοντας παρόμοια παιχνίδια στα νιάτα τους, οι οποίοι φυσικά θα το εκτιμήσουν περισσότερο από το νεαρότερο κοινό. Παρ’ όλα αυτά έχει τη δική του γοητεία και αναμφισβήτητα πρόκειται για μια παραγωγή που αξίζει την προσοχή μας. Όχι επειδή είναι ελληνική, αλλά διότι είναι ένα πραγματικά αξιόλογο παιχνίδι.
Αρχική δημοσίευση: Ragequit