Εκτιμώ ότι δεν πρέπει να υπάρχει λάτρης των κλασικών adventures και να μη γνωρίζει τη Wadjet Eye Games. Η εταιρία του Dave Gilbert μας έχει προσφέρει ουκ ολίγα διαμάντια τα τελευταία χρόνια, είτε ως δημιουργός είτε ως publisher. Μεταξύ άλλων, στον κατάλογό της συμπεριλαμβάνονται το Unavowed, το Shardlight και το Primordia, το οποίο αποτελεί δημιουργία της ολιγομελούς ομάδας ανάπτυξης Wormwood Studios. Στο παρόν άρθρο θα ασχοληθούμε με το Strangeland.
Για όσους είχαν την τύχη να παίξουν το Primordia, θα θυμούνται ότι επρόκειτο για ένα ιδιαιτέρως ατμοσφαιρικό adventure, το οποίο είχε το προνόμιο να διαθέτει εναλλακτικά φινάλε, πολλαπλούς τρόπους επίλυσης των γρίφων και ένα σενάριο γεμάτο με αλληγορίες. Δε μας έκανε καθόλου εντύπωση λοιπόν που το νέο πόνημα της ομάδας, ονόματι Strangeland εκπέμπει στις ίδιες συχνότητες.
Το παιχνίδι ξεκινά κατευθείαν στα «βαθιά», τοποθετώντας τον ανώνυμο (;) πρωταγωνιστή μας σε έναν αλλόκοτο και εφιαλτικό κόσμο, που διαθέτει μια μικρή εσάνς από την παράνοια των έργων του H.R. Giger. Ο ήρωας δεν έχει καθόλου μνήμη του παρελθόντος, ούτε γνωρίζει πως βρέθηκε εκεί. Παρ’ όλα αυτά, ο κόσμος γύρω του έχει μια μάλλον αφηρημένη υφή, που μοιάζει με έναν διεστραμμένο συνδυασμό καρναβαλιού, τσίρκου και λούνα-παρκ. Ακόμα και το πρώτο νοήμον (;) ον που θα απευθυνθεί προς το πρόσωπό μας είναι ο «κλόουν»/είσοδος του καρναβαλιού, ο οποίος μάλιστα δε θα χάσει την ευκαιρία να μας φλομώσει με μια σειρά από κακόγουστα ανέκδοτα.
Αφότου δεν υπάρχει άλλος δρόμος ανοικτός, περνάμε μέσα από το στόμα του πελώριου κλόουν μόνο και μόνο για να γίνουμε μάρτυρες μια ξανθιάς, πανέμορφης γυναίκας να αυτοκτονεί πέφτοντας μέσα σε ένα πηγάδι. Όμως, το πηγάδι μοιάζει να μην έχει πυθμένα και πιθανή προσπάθεια μας να την ακολουθήσουμε, έχει ως συνέπεια το θάνατο. Μόνο που εδώ ο θάνατος δεν έχει την έννοια του τέλους. Όσες φορές και αν δοκιμάσουμε να σκοτώσουμε τον ήρωά μας, αυτός θα αναγεννηθεί έξω από την πινακίδα «Strangeland», σε κατάσταση αρτιμέλειας. Όσον αφορά τη φυσική του υπόσταση τουλάχιστον, γιατί για την πνευματική, δεν παίρνουμε και όρκο.
Από εκεί και πέρα, εξερευνώντας τη Strangeland, θα συναντήσει ακόμα περισσότερες αλλόκοτες καταστάσεις και πρόσωπα. Κοράκια που δείχνουν να γνωρίζουν πολλά περισσότερα απ’ όσα λένε. Ένας αινιγματικός ανατριχιαστικός γέροντας, χωρίς βολβούς ματιών, που… μιλάει με γρίφους. Ακόμα και ένας ομιλών φούρνος θα βρεθεί στο δρόμο του ήρωα, που αν δοκιμάσει να τον τσαντίσει, θα τον μετατρέψει σε στάχτη. Τίποτα δε μοιάζει να βγάζει νόημα, μέχρι που σιγά σιγά, με τη βοήθεια (;) μιας μυστηριώδους φωνής που μας καλεί κάθε τόσο στο τηλέφωνο (!) που βρίσκεται μετά την είσοδο του καρναβαλιού, αρχίζουν να αποκαλύπτονται οι αλήθειες.
Αλήθειες που δεν είναι σίγουρο ότι ο ήρωας θα μπορέσει να τις αντέξει. Όμως, δεν υπάρχει γυρισμός. Άλλωστε, μην ξεχνάμε ότι είμαστε αθάνατοι. Ευχή και κατάρα, που όμως μας βοηθάει τα μάλα στην επίλυση αρκετών από των γρίφων του παιχνιδιού. Γρίφοι που είναι απόλυτα συνυφασμένοι με το παρανοϊκό περιβάλλον που κινούμαστε, με αρκετούς από αυτούς να έχουν παραπάνω από έναν τρόπο λύσης. Όμως, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, που αποδεικνύει και τη μαεστρία που διαθέτουν τα παιδιά της Wormwood Studios, δεν απαιτούν κάποιου είδους moon logic για να επιλυθούν.
Αντίθετα, θα λέγαμε ότι το Strangeland διαθέτει μάλλον χαμηλό δείκτη δυσκολίας, απόρροια και των σχετικά λίγων τοποθεσιών που επισκεπτόμαστε. Βέβαια, όσο προοδεύουμε στο παιχνίδι και οι σκληρές αλήθειες βγαίνουν στη φόρα, αρχίζει και το ίδιο το περιβάλλον να αλλάζει και να δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Παρ’ όλο λοιπόν που το παιχνίδι δεν αλλάζει ιδιαίτερα συχνά παραστάσεις, η ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, οι αρρωστημένες εικόνες που απεικονίζονται, καθώς και οι εξίσου «ενοχλητικά» παρανοϊκές φωνές, αφήνουν το στίγμα τους σε όποιον αποπειραθεί να παίξει το παιχνίδι. Προσωπικά είχα πολλά χρόνια να νοιώσω έτσι παίζοντας ένα adventure game. Μην πω από την εποχή του Darkseed και ακουστώ υπερβολικός.
Πάντως, αν για κάποιο λόγο κολλήσουμε σε κάποιο γρίφο, ο τύπος που μας καλεί στο τηλέφωνο λειτουργεί και ως hint system, που όμως δεν είναι τόσο… ευγενικός απέναντί μας. Δηλαδή μεταξύ άλλων θα αντιμετωπίσουμε αντιδράσεις του τύπου «μα καλά, ακόμα δεν έχεις καταλάβει τι πρέπει να κάνεις;», πράγμα που σε κάνει να ξανασκεφτείς αν όντως είσαι τόσο καλός στα adventures όσο νομίζεις.
Εκτός των άλλων, το Strangeland διαθέτει και διαφορετικά φινάλε, ανάλογα με κάποιες από τις επιλογές μας (κυρίως προς το τέλος του παιχνιδιού), γεγονός που μας οδηγεί στο να προχωρήσουμε σε δεύτερο ή και σε τρίτο playthrough. Άλλωστε, η μικρή διάρκεια του παιχνιδιού δεν αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα για κάτι τέτοιο. Δυστυχώς, η διάρκεια του Strangeland είναι από αυτές που θα χαρακτηρίζαμε ως «σφηνάκι», καθώς είναι εφικτό να το ολοκληρώσει κανείς μέσα σε ένα απόγευμα. Χονδρικά, χρειάζονται γύρω στις τέσσερις ώρες για να δει κανείς τα end credits και το παιχνίδι παίζεται άνετα «μονορούφι», καθώς η απόκοσμη ατμόσφαιρα του είναι τόσο εθιστική που δεν σε αφήνει να το παρατήσεις.
Βέβαια, τίθεται ένα ερώτημα αν επέρχεται η πολυπόθητη «κάθαρσις» με τον τερματισμό του παιχνιδιού. Το Strangeland αφήνει μερικά ερωτήματα αναπάντητα, ανοικτά για διαφορετικές ερμηνείες, κάτι που αρκετός κόσμος δε θα δει με «καλό» μάτι. Πιθανότατα αυτό να έγινε εσκεμμένα, καθώς το παιχνίδι εμφανώς δεν επιθυμεί να δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις, αλλά να διηγηθεί μια αλληγορική ιστορία που θα βάλει τον υποψήφιο παίκτη σε σκέψεις για το ποιον της. Είναι «άποψη», που προσωπικά εμένα μου άρεσε, εξ’ ου και η σχετική αξιολόγηση που βλέπετε παρακάτω.
Μία αξιολόγηση που λαμβάνει υπόψη της την εξαιρετική pixel art (ανάλυσης 640*360 παρακαλώ, τρέμε 3080 Ti) προσέγγιση των γραφικών, που κατορθώνει και δημιουργεί κάποια πολύ δυνατά πλάνα. Η υλοποίηση του κόσμου είναι καταπληκτική, με τις σκοτεινές αποχρώσεις και την προσοχή στη λεπτομέρεια να κερδίζουν εύκολα τις εντυπώσεις, ενώ ο σχεδιασμός των χαρακτήρων είναι απόλυτα λειτουργικός, καθώς πείθουν ότι πρόκειται για θλιβερά όντα, εγκλωβισμένα σε ένα αέναο μοτίβο ζωής και θανάτου.
Σύμμαχος στην εν λόγω «άβολη» κατάσταση είναι ο ήχος, είτε αναφερόμαστε στα μουσικά θέματα είτε στο voice over, όπως προαναφέραμε – πραγματικά άψογη δουλειά. Περί του χειρισμού, αρκεί να έχετε παίξει ένα οποιοδήποτε point ‘n’ click adventure και θα νοιώσετε αμέσως σαν το σπίτι σας. Απλώς να θυμάστε ότι δεν υπάρχει hotspot indicator (δε χρειάζεται εδώ που τα λέμε), ενώ πολύ όμορφη είναι η προσθήκη ενός shortcut του inventory πάνω στον κέρσορα, κάτι που επιταχύνει σημαντικά τη γνωστή συνταγή της δοκιμής αντικειμένων πάνω σε ένα hotspot.
Συνοψίζοντας, το Strangeland είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση για τους φίλους των κλασικών adventures. Αναμφισβήτητα, η μικρή του διάρκεια, σε συνδυασμό με τη σχετικά χαμηλή δυσκολία των γρίφων, πιθανόν να σας δημιουργήσουν ενδοιασμούς για το αν αξίζει να ενδώσετε ή όχι. Αν όμως αποφασίσετε θετικά, άσχετα με το αν μείνετε ικανοποιημένοι από την κατάληξη του, να είστε σίγουροι ότι το εφιαλτικό αυτό ταξίδι θα σας μείνει αξέχαστο.
Αρχική δημοσίευση: Ragequit