Μπορεί στην «καριέρα» μου να έχω παίξει αρκετά choice & consequence παιχνίδια, μερικά μάλιστα έχουν αφήσει το στίγμα τους, αλλά περίπτωση σαν του Lacuna είναι από τις πλέον σπάνιες. Όχι επειδή προσφέρει κάτι πρωτόγνωρο. Αλλά διότι αυτό που επιλέγει να κάνει, δηλαδή να διηγηθεί μια καλογραμμένη και ενδιαφέρουσα ιστορία που βρίσκεται στο «έλεος» του παίκτη για το που θα καταλήξει, το υλοποιεί πραγματικά καλά. Ίσως καλύτερα και από ΑΑΑ παραγωγές, παρά την 2D pixel-art προσέγγιση που αποτελεί «κόκκινο πανί» για αρκετό κόσμο.
Όμως, όσοι τίθεστε ενάντια σε αυτού του είδους την τεχνοτροπία, αφήστε στην άκρη τους ενδοιασμούς σας και ελάτε στον κόσμο του Lacuna. Εκεί, όπου ο πράκτορας της CDI (Central Department of Intelligence) Neil Conrad θα βρεθεί μπλεγμένος στην υπόθεση της ζωής του. Σε ένα εναλλακτικό σύμπαν, όπου τα διαπλανητικά ταξίδια είναι γεγονός, αλλά η πίεση της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι μεγαλύτερη παρά ποτέ, ο Neil αναλαμβάνει να εξιχνιάσει την υπόθεση δολοφονίας του διπλωμάτη Joseph Banny από έναν ελεύθερο σκοπευτή. Ο Banny εκπροσωπούσε την κυβέρνηση του πλανήτη Drovia, όπου πριν από σαράντα χρόνια συνέβη εκεί ένα τρομερό ατύχημα στο δίκτυο εξόρυξης ορυκτών, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο δεκάδων ανθρώπων.
Έκτοτε και εξαιτίας αυτού του γεγονότος, η Drovia βρίσκεται υπό την επιτήρηση (κυρίως οικονομική) της ισχυρής κυβέρνησης του πλανήτη Ghara, της οποίας ανήκει και η CDI. Εξ’ ου και ο λόγος της επίσκεψης του Banny με τους εκπροσώπους του Ghara, ώστε να συζητήσει την πιθανή ανεξαρτησία του πλανήτη του, γεγονός που πολλοί δημοσιογράφοι δεν έτρεφαν παρά ελάχιστες ελπίδες για να επιτευχθεί.
Όμως, σαν να μην έφτανε το σκάνδαλο της δολοφονίας ενός διπλωμάτη σε ξένο έδαφος, το πράγμα αρχίζει να περιπλέκεται περισσότερο, όταν αποδεικνύεται ότι ο Joseph Banny είχε διασυνδέσεις και με κάποιες αυτόνομες ομάδες, όχι τόσο φιλικά προσκείμενες προς την κυβέρνηση της Ghara. Βρισκόμενοι λοιπόν στα πρόθυρα ενός καταστροφικού πολέμου, η CDI βρίσκεται στην πιο δυσμενή θέση της ιστορίας της, καθώς θα πρέπει να βρει ένα τρόπο να εντοπίσει τον ένοχο, ποιος κρύβεται πίσω από αυτήν την παράτολμη κίνηση και ποια είναι τα κίνητρά του.
Ομολογουμένως, μια εξαιρετικά κρίσιμη αποστολή, που γίνεται ακόμα πιο δύσκολη εξαιτίας των προσωπικών προβλημάτων του Neil. Όντας χωρισμένος με παιδί, προσπαθεί ταυτόχρονα να ισορροπήσει μεταξύ του χρόνου που μπορεί να αφιερώσει στην πρώην γυναίκα του και στην κόρη του και τις αυξημένες απαιτήσεις που συνιστά η περίσταση. Είναι καθαρά στο χέρι μας ποια θα είναι η κατάληξη της υπόθεσης, η οποία όπως συμβαίνει σε παρόμοια παιχνίδια του είδους, μπορεί να έχει διαφορετική έκβαση, με αίσια ή οδυνηρή απόχρωση. Είτε για τον ίδιο τον Neil είτε για τις τύχες εκατομμυρίων ανθρώπων.
Ο τρόπος που θα εξελιχθεί η υπόθεση κατά κύριο λόγο βασίζεται στις αποκρίσεις μας στους διαλόγους που πραγματοποιούμε με τους διάφορους χαρακτήρες και την έρευνα. Ο μηχανισμός των διαλόγων είναι απλός, μεστός και άρτιος στην εκτέλεσή του. Δε φλυαρούν άσκοπα, είναι καλογραμμένοι και διαθέτουν αρκετή αληθοφάνεια, ενώ η συμμετοχή μας σε αυτούς, πέρα από το να πατάμε το κουμπί για να προχωρήσουμε στην επόμενη πρόταση, βασίζεται στο να επιλέγουμε ανάμεσα σε δύο με τρεις απαντήσεις κάθε φορά, έχοντας περιορισμό χρόνου.
Ανάλογα με την επιλογή μας, συνήθως μπορεί να λάβουμε ή να χάσουμε κάποια πληροφορία για την έρευνά μας, η οποία μπορεί να φανεί άμεσα χρήσιμη ή σε δεύτερο χρόνο. Σε ορισμένα σημεία δε, τα οποία δεν είναι πάντα τόσο σαφή όσο ίσως θα περίμενε κανείς, η απάντηση που θα δώσουμε σε κάποιο ερώτημα είναι τόσο μεγάλης σημασίας, που επηρεάζει ολόκληρη την εξέλιξη της πλοκής: από τα μέρη που θα επισκεφτούμε και θα δράσουμε μέχρι τα άτομα που θα επιβιώσουν τελικά.
Στο ίδιο μήκος κύματος, όσον αφορά τη συλλογή πληροφοριών, βρίσκεται και η έρευνα. Αν και ουσιαστικά έχει χρήση μόνο σε συγκεκριμένα σημεία, πατώντας το σχετικό κουμπί, ο Neil μπαίνει σε investigation mode και μπορεί να εξετάσει ενδελεχώς τα αντικείμενα του περιβάλλοντος και να καταγράψει τα συμπεράσματά του (πρακτικά inventory δεν υπάρχει). Αν και, ομολογουμένως, είναι λίγο δύσκολο να μας διαφύγει κάποιο αντικείμενο προς εξέταση, καθώς ο τρόπος απεικόνισης των hotspots είναι φτιαγμένος για… μύωπες.
Μέχρι τώρα, με την προσβασιμότητα που εκ πρώτης όψεως δείχνει το Lacuna, μοιάζει με ένα ακόμα παιχνίδι τύπου «walking simulator» (έστω και σε 2D), που ορίζει ο ίδιος ο παίκτης, εύκολα και γρήγορα, τον επιθυμητό τερματισμό και στη συνέχεια προχωρά στην απεγκατάσταση του τίτλου. Σωστά; Λάθος. Το αλατοπίπερο της συνταγής κρύβεται στα Sheets που πρέπει να συμπληρώσουμε για κάθε objective ξεχωριστά. Τα Sheets είναι στην ουσία multiple choice ερωτήματα, τα οποία εμφανίζονται στη σχετική καταχώρηση του κινητού μας και μόλις μας επιτραπεί να υποβάλλουμε τις απαντήσεις μας, ολοκληρώνεται το εκάστοτε objective που μας έχει ανατεθεί.
Όμως, η «σωστή» απάντηση δεν είναι πάντα και τόσο προφανής. Αυτό συμβαίνει διότι πολλές πληροφορίες προέρχονται είτε από κάποια κουβέντα που μας είπε ένας συνομιλητής μας είτε από κάποιο στοιχείο σε e-mail είτε ακόμα και από την εφημερίδα που κάνουμε download. Όλες οι πληροφορίες καταγράφονται αναλυτικά στο κινητό μας, όπου μπορούμε να ανατρέχουμε ανά πάσα στιγμή, αλλά αν είναι κάτι που οφείλουμε να κάνουμε, ώστε να παρακολουθήσουμε ένα «καλό» τέλος στην ιστορία, είναι να δώσουμε τη δέουσα προσοχή.
Σε αυτό το κομμάτι λοιπόν, το Lacuna μας αφήνει να κολυμπήσουμε μόνοι μας στα βαθιά και απαιτεί να ελέγξουμε διεξοδικά και προσεκτικά τα στοιχεία που έχουμε συλλέξει, πριν πάρουμε μια απόφαση. Εννοείται ότι όσο κλιμακώνεται η πλοκή και ο ρυθμός της γίνεται καταιγιστικός, αυξάνεται και η δυσκολία των απαντήσεων που καλούμαστε να δώσουμε. Συνεπώς, μπορούμε εύκολα να οδηγηθούμε σε τελείως λανθασμένα συμπεράσματα, αν για παράδειγμα μας διαφύγει να ανακρίνουμε έναν μάρτυρα ή δε δώσουμε σημασία σε μια λεπτομέρεια μιας είδησης.
Εφόσον συμβεί κάτι τέτοιο, τότε το παιχνίδι δε συγχωρεί, καθώς κάθε απόφαση μας είναι τελεσίδικη. Δεν υπάρχει δυνατότητα επιστροφής σε προηγούμενο save, το οποίο γίνεται αυτόματα, οπότε αν αλλάξαμε γνώμη για κάτι που επιλέξαμε… ατυχήσαμε. Θα πρέπει να ζήσουμε με αυτό μέχρι το τέλος της περιπέτειας. Άλλωστε, δεν υφίσταται «σωστό» και «λάθος»: υπάρχουν μόνο δράση και συνέπειες. Και εκεί το Lacuna παίρνει υψηλό βαθμό.
Ένας υψηλός βαθμός που διατηρείται και στην εξαιρετική cyberpunk/noir ατμόσφαιρα που το διακατέχει. Είναι από εκείνες τις φορές που το pixel-art είναι πραγματικά…τέχνη, καθώς το Lacuna διαθέτει ένα από τα αρτιότερα γραφικά του είδους, σε συνδυασμό με μία άψογη κινησιολογία. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στο πρωτότυπο και πανέμορφο soundtrack του Julian Colbus, το οποίο μας βάζει για τα καλά στο κλίμα ενός δυστοπικού σύμπαντος με τις ατμοσφαιρικές μελωδίες του. Δεν είναι τυχαίο ότι μπορεί το να αγοράσει κανείς ξεχωριστά. Όσον αφορά το voice-over, αυτό περιορίζεται στους μονολόγους του Neil Conrad, ευτυχώς όμως ο ηθοποιός που ανέλαβε να το κάνει, είναι εξαιρετικός.
Εν κατακλείδι, το Lacuna αναμφισβήτητα διεκδικεί μια θέση σε ένα από τα καλύτερα indie της χρονιάς. Με ένα πολύ δουλεμένο και έξυπνο σενάριο, αξιομνημόνευτους χαρακτήρες, αρκετές πολιτικές προεκτάσεις, δολοπλοκίες και πολλά ηθικά ερωτήματα, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μείνει για καιρό χαραγμένο στη μνήμη σας. Όποια απόφαση και αν πάρετε, εξάλλου θα το δοκιμάσετε ξανά.
Αρχική δημοσίευση: Ragequit