Πιθανότατα αρκετοί από εσάς να είχατε προλάβει το Captain Tsubasa να προβάλλεται τακτικά από το κρατικό κανάλι της χώρας μας, σε Ιταλική μεταγλώττιση παρακαλώ. Για όσους δεν είχαν την τύχη να το πράξουν ή δεν το έχουν ακουστά, η εν λόγω σειρά είναι μία από τις μακροβιότερες manga σειρές, συγκεκριμένα το πρώτο τεύχος μετράει ήδη 39 χρόνια (!) που έχει ως θέμα (τι άλλο;) το ποδόσφαιρο, κάτω από μια γιαπωνέζικη ματιά – ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται.
Η επιτυχία του manga Captain Tsubasa ήταν άνευ προηγούμενου και φυσικά ακολούθησε μερικά χρόνια αργότερα το γνωστό anime, το οποίο είναι και ο λόγος που διαβάζετε το συγκεκριμένο review. Βλέπετε, αν και δεν ήμουν ποτέ τεράστιος φαν της σειράς, όσες φορές τύχαινε να την παρακολουθήσω στην τηλεόραση, απλά με καθήλωνε, άσχετα που πολλές φορές δυσκολευόμουν να συμβαδίσω με την πλοκή. Το γεγονός όμως ότι έβλεπα «ποδόσφαιρο σε παιδικό» ήταν υπέρ του δέοντος αρκετό για να τοποθετήσω τη σειρά μέσα στις ευχάριστες παιδικές μου αναμνήσεις.
Fast forward πολλά χρόνια μετά και η Bandai Namco ανακοινώνει την επερχόμενη κυκλοφορία ενός νέου Captain Tsubasa παιχνιδιού (καθώς κατά καιρούς έχουν εμφανιστεί διάφορες εκδόσεις, κυρίως σε κονσόλες), το οποίο υπόσχεται να ζωντανέψει τις ποδοσφαιρικές περιπέτειες του Ozora Tsubasa (του πρωταγωνιστή ντε) στις οθόνες μας, βασισμένο μάλιστα στην πιο πρόσφατη anime παραγωγή του 2018. Βέβαια, στην πράξη το παιχνίδι επ’ ουδενί δεν αποτελεί κάποια απόπειρα προσομοίωσης του αθλήματος, αντίθετα αναλαμβάνει να ικανοποιήσει πρωτίστως τους fans του anime, δημιουργώντας ένα παρόμοιο κλίμα με εκείνο και στη συνέχεια να πλάσει ένα arcade τύπου «ποδοσφαιράκι», σαν και αυτά που παίζαμε παλαιότερα στα coin-ops, απλώς με λίγο μεγαλύτερο βάθος.
Αρχικά, το Captain Tsubasa: Rise of the New Champions χρησιμοποιεί ένα απλό και δοκιμασμένο σύστημα χειρισμού τύπου PES και FIFA, με τους παίκτες να διαθέτουν τη δυνατότητα κοντινής πάσας, σουτ, «προωθημένης» πάσας και σέντρας. Όμως, οι ομοιότητες με τους προαναφερθέντες τίτλους σταματούν κάπου εδώ. Κινητήριος μοχλός στο παιχνίδι είναι η μπάρα Spirit, που είναι ξεχωριστή για κάθε παίκτη και σχετίζεται άμεσα με τη συνολική παρουσία του στο γήπεδο.
Όσο η μπάρα διατηρείται σε υψηλά επίπεδα, τότε μπορούμε να εκτελέσουμε «ειδικές» κινήσεις που ξεκινούν από σπρινταρίσματα, σφοδρά τάκλιν και εντυπωσιακές ντρίμπλες μέχρι πανίσχυρα συνδυαστικά σουτ που δεν αφήνουν σχεδόν κανένα περιθώριο αντίδρασης στον αντίπαλο τερματοφύλακα. Σε αντίθετη περίπτωση, ένας παίκτης με άδεια μπάρα ισοδυναμεί με μια πολύ εύκολη λεία για την αντίπαλη άμυνα, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι δεν υφίστανται φάουλ και γενικότερα ποινές. Κοινώς, ο ευκολότερος τρόπος για να κλέψουμε (ή να μας κλέψουν) τη μπάλα είναι να… «γκρεμίσουμε» τον αντίπαλο παίκτη με ένα γερό τάκλιν ή με ένα δυνατό τζαρτζάρισμα. Δε συντρέχει κανένας λόγος ανησυχίας μήπως τιμωρηθούμε γι’ αυτό.
Ο ρυθμός του παιχνιδιού είναι σχεδόν ιλιγγιώδης και, ειδικά στα πρώτα σας βήματα στο παιχνίδι, θα δυσκολευτείτε πολύ να κρατήσετε τη μπάλα, καθώς οι αντίπαλοι αμυντικοί πέφτουν μαζικά κατά πάνω σας, χωρίς οίκτο. Σταδιακά, με λίγη εξάσκηση και με τη βοήθεια του tutorial, θα είστε σε θέση να αντιληφθείτε τον τρόπο προσέγγισης του παιχνιδιού, ο οποίος απαιτεί αρκετές πάσες, έγκαιρη χρήση του ξεχωριστού πλήκτρου της ντρίμπλας και φυσικά διάθεση για πολλά, πάρα πολλά σουτ προς το τέρμα.
Τι εννοώ με αυτό; Όντας ένα παιχνίδι που βασίζεται στους κανόνες του anime, θα παρατηρήσετε ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να παραβιάσετε την αντίπαλη εστία, καθώς δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να κατευθύνετε το σουτ στη γωνία που θέλετε. Οι τερματοφύλακες δείχνουν ανίκητοι για όσο διατηρούν τη προσωπική μπάρα Spirit ψηλά. Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε λοιπόν είναι να την ελαττώσουμε, με συνεχή σουτ και κυρίως super–shots (κάθε ποδοσφαιριστής έχει το δικό του σουτ σήμα κατατεθέν, όπως π.χ. ο Tsubasa το Drive-Shot και ο Hyuga το Tiger-Shot) μέχρι να λυγίσει και τελικά η μπάλα να καταλήξει στα δίχτυα.
Κατά κάποιον τρόπο, είναι ωσάν να πολεμάμε ενάντια σε κάποιο boss και να προσπαθούμε, χτυπώντας το, να μηδενίσουμε τη μπάρα υγείας του. Βέβαια, όσο περισσότερο αφιερώνουμε χρόνο στο παιχνίδι, ξεκλειδώνουμε ισχυρότερα super-shots που μπορούν να εξουδετερώσουν πολύ δυνατούς τερματοφύλακες χωρίς να είναι απαραίτητο να μηδενίσουμε το Spirit τους. Αν και παρατηρούνται ελάχιστες περιπτώσεις που η μπάλα μπορεί να καταλήξει γκολ ύστερα από κάποια σπόντα, σε γενικές γραμμές θα λέγαμε ότι ο τρόπος σκοραρίσματος είναι συγκεκριμένος και αρκετά περιορισμένος.
Όπως περιορισμένο είναι και το τακτικό κομμάτι του παιχνιδιού, το οποίο πρακτικά δεν υφίσταται, αν θέλουμε να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικές κανόνες. Αλλαγές δεν γίνονται κατά τη διάρκεια του αγώνα και υπάρχουν μόνο τέσσερις fixed τακτικές/οδηγίες, αντιστοιχισμένες στα τέσσερα d-pad του gamepad, που καθορίζουν αυτόματα τη θέση των παικτών στο γήπεδο (αν π.χ. θέλουμε να αμυνθούμε ή να επιτεθούμε μαζικά).
Για να καταλάβετε πόσο αυτοματοποιημένα είναι τα πράγματα, ακόμα και μια απλή σέντρα προς έναν συμπαίκτη συχνά καταλήγει σε ένα ανελέητο button–mashing με τον αντίπαλο αμυντικό για το ποιος διεκδικητής θα κερδίσει τη μπάλα. Κατά συνέπεια, θα πρέπει γρήγορα να ξεχάσετε ότι παίζετε ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου, αλλά ένα arcade-υβρίδιο που απλώς δανείζεται κάποιους κανόνες από το δημοφιλέστερο άθλημα του κόσμου.
Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα κακό. Η ελεύθερη arcade φύση του παιχνιδιού επιτρέπει στο Captain Tsubasa να φτιάχνει τους δικούς του κανόνες, με τους οποίους παίζει αρκετά καλά. Στην ουσία, παρακινεί το παίκτη να παίζει συνεχώς με σκληρά τάκλιν και ασταμάτητες ντρίμπλες, καθώς όταν αυτά υλοποιούνται επιτυχημένα, τότε γεμίζει μια ακόμα μπάρα ονόματι V–Zone. Αφού ενεργοποιηθεί, τότε για πεπερασμένο χρονικό διάστημα, όλη η ομάδα ισχυροποιεί τo Spirit της, ενώ ταυτόχρονα μειώνεται πολύ αργά, με συνέπεια να είναι ευκολότερο να σκοράρουμε, αλλά και να δεχτούμε γκολ, καθώς ο τερματοφύλακας μας «αντέχει» παραπάνω στα αντίπαλα super-shots.
Σαν σύνολο λοιπόν, ομολογουμένως το παιχνίδι δεν τα καταφέρνει άσχημα. Το γρήγορο και άμεσο gameplay του είναι εθιστικό και μόλις μάθετε τα τερτίπια του (κυρίως πως να σκοράρετε), μπορεί να γίνει αρκετά διασκεδαστικό και ιδανικό για μικρά gaming «σφηνάκια». Εξάλλου δεν υπολείπεται σε περιεχόμενο, καθώς το παιχνίδι προσφέρει δύο modes για το solo gaming που μπορούν να απασχολήσουν για πολλές ώρες.
Το πρώτο (και πιο σύντομο) αφορά τον Tsubasa και έξι αγώνες που διαδραματίζονται κατά τη διάρκεια της φοίτησης του στο γυμνάσιο, το οποίο μεταξύ άλλων περιλαμβάνει μπόλικα cut–scenes και τη γνωστή Γιαπωνέζικη «φλυαρία». Το εν λόγω mode είναι ιδανικό για να σας βάλει στο κλίμα του παιχνιδιού, καθώς παρέχονται εμβόλιμα μαθήματα πάνω στους βασικούς μηχανισμούς του παιχνιδιού, αν και προσωπικά οι συχνές παρεμβάσεις με cut-scenes κατά τη διάρκεια των αγώνων με ενόχλησαν αρκετά και με έβγαζαν εκτός ρυθμού.
Το δεύτερο mode είναι σαφώς το πιο ενδιαφέρον από τα δύο, καθώς χτίζουμε από το μηδέν έναν καινούριο ποδοσφαιριστή και αναλαμβάνουμε να φτάσουμε την εθνική ομάδα της Ιαπωνίας (και τον ίδιο) στην κορυφή του κόσμου. Σε αυτό το σημείο εισάγεται και το στοιχείο του visual novel, καθώς μπορούμε να επιλέξουμε το σχολείο με το οποίο θα συμμετάσχουμε (από τα τρία διαθέσιμα), να συναναστραφούμε με τους υπόλοιπους παίκτες και αναλόγως της συμπεριφοράς μας να γίνουμε φίλοι ή όχι. Αποκτώντας καινούριες φιλίες, ξεκλειδώνουμε περισσότερες κινήσεις ή πιο σωστά «δανειζόμαστε» τις ειδικές κινήσεις των φίλων μας και μπορούμε να τις εφαρμόσουμε μετά στο παιχνίδι μας (επιτρέπεται να έχουμε ταυτόχρονα έως έξι).
Υπάρχει μάλιστα και ένα περίεργο σύστημα με κάρτες τύπου panini, με το οποίο ενισχύουμε τα χαρακτηριστικά του ποδοσφαιριστή μας ανάλογα με τον αριθμό των καρτών που έχουμε και ποιους έχουμε επιλέξει να προσεγγίσουμε ως φίλους. Δεν υπάρχουν καθόλου microtranscations, αν αυτό είχατε στο μυαλό σας, καθώς μπορούμε να αγοράσουμε κάρτες μόνο εξαργυρώνοντας τους ανάλογους πόντους που αποκτάμε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Η μέθοδος μοιάζει λίγο μπερδεμένη, όμως στην πράξη δουλεύει, αλλά δυστυχώς βασίζεται υπερβολικά στο RNG για να παρουσιάσει ουσιαστικά αποτελέσματα, όπως και διάφορα άλλα πράγματα στο παιχνίδι σχετίζονται ιδιαίτερα με το RNG, σαν τη φρικτή διαδικασία των penalties, όταν ένα ματς λήγει ισόπαλο.
Εκτός των δύο story modes, υπάρχει επιλογή για online που μπορείτε να παίξετε διαδικτυακά ενάντια σε άλλους παίκτες, σε ranked ή casual (room) matches, και μπορείτε μάλιστα να χρησιμοποιήσετε τους παίκτες που φτιάξατε στο story mode. Κατά τη δοκιμή μας, ευτυχώς ο online κώδικας δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερα προβλήματα στο να διατηρήσει την εμπειρία ομαλή, αλλά οφείλουμε να ενημερώσουμε ότι εντοπίσαμε και αρκετούς cheaters που κατέστρεφαν το παιχνίδι. Εναλλακτικά, μπορείτε να επιλέξετε να παίξετε σε hot-seat ενάντια σε άλλους τρεις παίκτες, με την προϋπόθεση βέβαια ότι έχετε τον κατάλληλο εξοπλισμό και χώρο.
Σίγουρα, το Captain Tsubasa δεν είναι ένα παιχνίδι θα κάνει κλικ σε όλους, πόσο μάλλον αν είστε απλώς φίλοι του ποδοσφαίρου και όχι του anime. Αν αγαπήσατε το anime, τότε πιθανότατα θα βρείτε ενδιαφέρουσα την υλοποίηση της ομάδας ανάπτυξης, τόσο στον τρόπο παρουσίασης των μοναδικών «ενσταντανέ» που χαρακτηρίζουν τη σειρά όσο και στο συμπαθέστατο gameplay που περιλαμβάνει. Από την άλλη, ακριβώς επειδή απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό, δύσκολα θα το προτείναμε σε κάποιον εξωτερικό παράγοντα, χωρίς να το δοκιμάσει πρώτα ο ίδιος. Οι πιθανότητες να το λατρέψει ή να το μισήσει είναι μοιρασμένες.
Αρχική δημοσίευση: Ragequit