Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι και τόσο ευχάριστο να κατακρίνω προσπάθειες μικρών indie προγραμματιστικών ομάδων, όταν αυτές κατορθώνουν να κυκλοφορήσουν ένα παιχνίδι. Ο μόχθος που απαιτείται έτσι ώστε ένα παιχνίδι να δει το φως της ημέρας είναι πραγματικά τεράστιος και δυστυχώς είναι λυπηρό οι κόποι αυτοί να πηγαίνουν στράφι, όταν καταλήγουμε σε ένα αποτέλεσμα όπως το Liberated.
Από την άλλη οφείλω να ενημερώσω για ένα παιχνίδι που επ’ ουδενί δεν είναι αυτό που διατείνεται ή ίσως αυτό που δείχνει. Μπορεί η σελίδα του στο Steam να τονίζει φαρδιά-πλατιά το 90% positive rating του demo του στο Steam Game Festival, μπορεί το κομιξάδικο εικαστικό του να τραβάει την προσοχή προκειμένου να σε κάνει να το εντάξεις στη wishlist σου, στην πράξη όμως το Liberated είναι από τα πιο ανούσια παιχνίδια που έχω παίξει τα τελευταία χρόνια.
Ας πάρουμε όμως το πράγματα από την αρχή. Η υπόθεση του Liberated εξελίσσεται μέσα σε τέσσερα τεύχη (levels δηλαδή) και περιγράφει έναν (όχι και τόσο) μελλοντικό κόσμο, όπου οι κυβερνήσεις, στο όνομα της «ασφάλειας» των πολιτών, έχουν θέσει υπό το καθεστώς επιτήρησης όλους τους πολίτες. Είτε αυτές λέγονται κάμερες είτε παρακολούθηση της διαδικτυακής ζωής, όπου μέσω του συστήματος CCS, κάθε πολίτης είναι φακελωμένος από την κορυφή ως τα νύχια. Ποια δουλειά κάνει, τι είδους αγορές επιλέγει, ποιες είναι οι προτιμήσεις του (από γαστρονομικές μέχρι σεξουαλικές), ακόμα και αν έχει κάποτε παρανομήσει, έστω και στον πιο «ανώδυνο» βαθμό – π.χ. να μπει στο μετρό χωρίς εισιτήριο.
Έχοντας ένα τέτοιο εργαλείο στα χέρια τους, οι κυβερνήσεις κάνουν πραγματικά ό,τι τραβά η όρεξή τους, χαρακτηρίζοντας ως τρομοκράτη οποιονδήποτε παρουσιάζει αποκλίνουσα συμπεριφορά. Παραδείγματος χάρη, όποιος ποστάρει σε κοινωνικά δίκτυα απόψεις που εναντιώνονται στο καθεστώς, δεν ψωνίζει συχνά, ακόμα και όποιος δεν κοινοποιεί συχνά φωτογραφίες στα social media, θεωρείται ύποπτος γιατί πιθανότατα έχει κάτι να κρύψει. Σε μια τέτοια θλιβερή κατάσταση, έχει συσταθεί μια ομάδα ανθρώπων που προσπαθεί να πολεμήσει το τέρας που έχουν δημιουργήσει οι κυβερνήσεις και να αφυπνίσουν τον κόσμο από το λήθαργο που έχει υποπέσει. Οι λεγόμενοι Liberated.
Παρ’ όλο που δε συζητάμε για κάτι εξαιρετικά πρωτότυπο, η ιστορία ακούγεται υποσχόμενη και σε συνδυασμό με την noir αισθητική και τον τρόπο παρουσίασης της πλοκής, με τα comic-strips να ζωντανεύουν αρκετά όμορφα μπορώ να πω, δίνουν την εντύπωση ότι το παιχνίδι μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι ενδιαφέρον. Φευ! Τα πράγματα αρχίζουν να στραβώνουν αμέσως μόλις ολοκληρωθεί το πρώτο τεύχος, το οποίο εν ολίγοις ρίχνει στάχτη στα μάτια για το τι πρόκειται να επακολουθήσει.
Σε κάθε τεύχος ελέγχουμε διαφορετικό πρωταγωνιστή, σε μια απόπειρα των δημιουργών να παρουσιάσει όλες τις πτυχές της ιστορίας, τόσο από την πλευρά των Liberated όσο και από την πλευρά της κυβέρνησης. Μια ιστορία που διαθέτει έντονη βία, κυνισμό και ταυτόχρονα αποφεύγει, μάλλον βολικά, να πάρει κάποιου είδους θέση (πολιτική ή ηθική) στα τεκταινόμενα.
Κάθε σελίδα ξεκινά με μια σειρά από strips που ορίζουν την τοποθεσία και το στόχο μας και αφού τελεστούν αυτά, ξεκινά το κυρίως gameplay, που πρακτικά είναι ένα τυπικό shooter με κάποιες πινελιές από stealth. Μετακινούμαστε μέσα στο εκάστοτε strip με ένα όπλο ανά χείρας, σκοτώνοντας όποιον βρούμε μπροστά μας, ενώ η υπόθεση stealth περιορίζεται μονάχα σε προκαθορισμένα σημεία και είναι περιττό να την εφαρμόσουμε οπουδήποτε αλλού. Ενίοτε εντοπίζονται κάποιοι περιβαλλοντικοί γρίφοι, οι οποίοι είναι ανέμπνευστοι, τύπου «σπρώξε το κασόνι για να φτάσεις στην ψηλή πλατφόρμα», ενώ υπάρχουν και μερικά σχετικά απλά puzzles (π.χ. mastermind) που αντιπροσωπεύουν το χακάρισμα υπολογιστών και μηχανών.
Το πρόβλημα δεν είναι το γεγονός ότι πρόκειται για ένα απλό shooter, αλλά ότι το σύστημα μάχης είναι κακοφτιαγμένο και καθόλου διασκεδαστικό. Οι κινήσεις των πρωταγωνιστών μας είναι αργές και μη ακριβείς, πολλές φορές η σκόπευση δε λειτουργεί σωστά και αδυνατεί να πετύχει ελέφαντα σε διάδρομο, ενώ η επανάληψη στο shooting μηχανισμό είναι εκνευριστική, καθώς δεν εξελίσσεται καθόλου. Μα καθόλου όμως. Είτε έχουμε στα χέρια μας απλό πιστόλι είτε shotgun, είναι το ίδιο και το αυτό (μόνο τα headshots είναι πραγματικά αποτελεσματικά), ενώ η ποικιλία στους εχθρούς είναι ελάχιστη, καθώς είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού.
Επίσης στην αρχή του παιχνιδιού και στο πρώτο τεύχος, παρουσιάζονται μηχανισμοί που απλώς ξεχνιούνται να εφαρμοστούν στη συνέχεια. Για παράδειγμα, μας δίνεται η ενημέρωση ότι υπάρχει η δυνατότητα να κάνουμε dodge τους προπορευόμενους εχθρούς, αλλά αυτό δε λειτουργεί έναντι σε οπλισμένους. Έλα όμως που όλοι οι εχθροί που συναντάμε είναι οπλισμένοι… Επίσης, πάλι στο πρώτο τεύχος, υπάρχει η δυνατότητα να επιλέξουμε απαντήσεις που επηρεάζουν (ελαφρώς) τη ροή της ιστορίας. Μαντέψτε τι γίνεται παρακάτω. Σωστά, δεν μας επιτρέπεται ξανά να επιλέξουμε απαντήσεις.
Γενικότερα, δίνεται η εντύπωση ότι η ομάδα έβαλε τα δυνατά της για να εντυπωσιάσει τον παίκτη στην εκκίνηση του παιχνιδιού και να τον προσγειώσει απότομα στο έδαφος, ύστερα από μισή ώρα περίπου. Είναι τόσο κουραστικό και ανιαρό το gameplay του παιχνιδιού, που απλά κάνεις υπομονή μέχρι να δεις το επόμενο καρέ και την κατάληξη της ιστορίας, που με τον τρόπο που ολοκληρώνεται, αφήνει μια πολύ πικρή και απαισιόδοξη γεύση, η οποία είναι biased και χωρίς ιδιαίτερη επεξήγηση. Απλώς… συμβαίνει, όπως «απλώς συμβαίνουν» και πολλά άλλα πράγματα, σαν το δεδομένο ότι οι Liberated θεωρούνται οι …«the good guys», παρ’ όλα αυτά δεν έχουν κανένα ηθικό φραγμό να σκοτώσουν εν ψυχρώ δεκάδες αστυνομικούς και φρουρούς.
Αξίζει να σημειωθεί ότι στην PC έκδοση (η αρχική κυκλοφορία έγινε στο Nintendo Switch) υπάρχουν δύο ακόμα τεύχη με τη μορφή DLC που αποτελούν συνέχεια της «κανονικής» ιστορίας. Επί τους ουσίας όμως δεν προσφέρουν κάτι το αξιόλογο, με το πρώτο να περιλαμβάνει μόνο μια σειρά από comic-strips (καλύτερα εδώ που τα λέμε) και με το δεύτερο να προσθέτει ακόμα ένα 5λεπτο gameplay, με την ιστορία να ολοκληρώνεται ακόμα πιο τραγελαφικά. Είναι ν’ απορεί κανείς.
Δε νομίζω να χρειάζεται να επεκταθώ περισσότερο σχετικά με το Liberated. Μην ξεγελιέστε από το όμορφο παρουσιαστικό του. Πρόκειται για ένα άκρως απογοητευτικό παιχνίδι που μέσα στις τρεις ώρες που διαρκεί, το μόνο που θα κατορθώσει είναι να σας κάνει να πλήξετε, ακόμα και να εκνευριστείτε τόσο με τους μηχανισμούς του όσο και με τη διαχείριση του θέματος του. Προσωπική μου εκτίμηση: μείνετε μακριά.
Αρχική δημοσίευση: Ragequit
Αφήστε μια απάντηση