Τι θα λέγατε για λίγη old-school δράση, στα πρότυπα των coin-ops των τελών της δεκαετίας του ’80, αλλά και των αντίστοιχων “coin-op conversions” (όπως είχε επικρατήσει ο όρος εκείνη την περίοδο) στους home computers; Το Huntdown της Easy Trigger Games είναι η απάντηση στο εν λόγω ερώτημα, καθώς αποπειράται να αναβιώσει τα arcades εκείνης της εποχής και ομολογουμένως τα καταφέρνει εξαιρετικά καλά.
Όλη η αίσθηση του παιχνιδιού, από τα λιτά menus, τη pixel-art αισθητική έως τη μπιτάτη μουσική και το “to-the-point” gameplay, θυμίζουν κάποιο ξεχασμένο παιχνίδι της Amiga 500, το οποίο για διάφορους λόγους δεν κατόρθωσε να κυκλοφορήσει ποτέ επίσημα.
Ακολουθώντας τη συγκεκριμένη γραμμή, η υπόθεση του παιχνιδιού δε χρειάζεται περισσότερες από τρεις-τέσσερις προτάσεις για να την περιγράψει κανείς. Σε ένα μελλοντικό, δυστοπικό κόσμο, που έχει σαφείς επιρροές από ταινίες όπως το Robocop και το Escape from New York, η Shimamoto Corporation, μέσω της μυστηριώδους φιγούρας Wolfmother, προσλαμβάνει τρεις κυνηγούς επικηρυγμένων με σκοπό να «καθαρίσουν» τους δρόμους από τέσσερις συμμορίες που ρημάζουν την πόλη. Οι εν λόγω κυνηγοί επικηρυγμένων δεν είναι τυχαίοι, καθώς αποτελούνται από μία πρώην κομάντο, έναν cyborg-αστυνομικό και ένα android, που πρώτα πυροβολούν και στη συνέχεια… δεν κάνουν καθόλου ερωτήσεις.
Αυτό είναι όλο και παρ’ όλο που η «πλοκή» προωθείται μέσω διαφόρων μικρών εμβόλιμων cutscenes, τα οποία περιέχουν κυρίως κείμενο τύπου briefing, δεν παίρνει καθόλου τον εαυτό της στα σοβαρά και φρόνιμο θα ήταν να πράξετε και εσείς το ίδιο. Από την άλλη, το gameplay δεν αστειεύεται καθόλου. Παίρνετε το ρόλο ενός από τους bounty hunters (ή δύο, αν παίζετε σε co-op), οι οποίοι πέρα από την εμφάνιση, διαφέρουν μονάχα στο προεπιλεγμένο όπλο που βαστούν (μικρές οι διαφορές τους, μη φανταστείτε, πάντως έχουν άπειρες σφαίρες) και σκοτώνετε όποιον βρίσκετε μπροστά σας.
Η κίνηση στο χώρο περιλαμβάνει κάμποσες πλατφόρμες και παγίδες, ιδιαίτερα όσο προοδεύετε στο παιχνίδι, ενώ υπάρχουν πραγματικά δεκάδες όπλα που μπορείτε να δοκιμάσετε, τα οποία έχουν περιορισμένα πυρομαχικά, καθώς και χειροβομβίδες ή μολότοφ, ιδανικά για crowd control. Αξιοσημείωτο είναι ότι μπορείτε να πυροβολήσετε μόνο σε ευθεία γραμμή, ενώ σε μια προσπάθεια «εκσυγχρονισμού» του παιχνιδιού, υπάρχει η δυνατότητα για covering είτε πίσω από κασόνια/βαρέλια είτε μέσα σε εσοχές (παρεμπιπτόντως, το ίδιο μπορούν να κάνουν και οι εχθροί σας). Σε συνδυασμό με την κίνηση dash που σας καθιστά άτρωτους για ένα δευτερόλεπτο, δημιουργούνται συχνά αρκετά ενδιαφέρουσες και, όσο πρέπει, χαοτικές «πολεμικές» καταστάσεις.
Φυσικά, στο τέλος κάθε πίστας σας περιμένει το boss, το οποίο απαιτεί σεβαστές ποσότητες μολυβιού για να ηττηθεί, αλλά και ανακλαστικών, μιας και το να στέκεστε στο ίδιο σημείο ενάντιά τους ισοδυναμεί με σίγουρο θάνατο. Εκτός αυτού, ανά πέντε πίστες, σας περιμένει το μεγάλο αφεντικό της εκάστοτε συμμορίας, όπου εκεί τα πράγματα σοβαρεύουν επικίνδυνα και θα χρειαστεί να επιστρατεύσετε όλη την προσοχή σας, αλλά και την υπομονή σας, αν θέλετε να περάσετε στην επόμενη πίστα.
Άλλωστε, το επίπεδο δυσκολίας του Huntdown δεν είναι καθόλου χαμηλό, απεναντίας περιέχει αρκετές στιγμές που θα σας κάνουν να βλασφημήσετε, κυρίως από την τρίτη συμμορία και έπειτα, όπου υπάρχουν μερικά «φθηνά» τρικ, για να σας κάνουν να χάσετε όλη την ενέργειά σας. Τι νομίζατε, για coin-op καμπίνα πρόκειται, όλο το χαρτζιλίκι θέλει να σας φάει.
Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι υπάρχουν αρκετά checkpoints, τα οποία συν τοις άλλοις αναπληρώνουν τη χαμένη σας υγεία, οπότε αν χάσετε (που θα χάσετε, πολλές φορές μάλιστα), δε θα χρειαστεί να επαναλάβετε όλη την πίστα από την αρχή. Εκτός βέβαια αν κυνηγάτε το high score σε κάθε πίστα, γεγονός που απαιτεί να μην σκοτωθείτε ούτε μια φορά, να μαζέψετε και τα τρία collector items (καθόλου εύκολο, σας πληροφορώ), καθώς και να μην αφήσετε κανέναν εχθρό να ξεφύγει από τα πυρά σας.
Ομολογουμένως, αν δεν σας απασχολεί το σκορ (καθώς στο Epic Store δεν υπάρχουν ακόμα achievements…), δύσκολα θα ασχοληθείτε με τη μεγιστοποίησή του – προσωπικά μιλώντας, υπήρχαν πίστες που τις πέρασα κατόπιν επίμονων επαναλαμβανόμενων προσπαθειών και το τελευταίο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως να κατορθώσω να κάνω high score.
Αν υπάρχει κάποιο σοβαρό θέμα με το Huntdown, αυτό είναι η μικρή διάρκειά του, καθώς παρ’ όλο το ανεβασμένο επίπεδο πρόκλησης, είναι εφικτό να το τερματίσετε μέσα σε ένα απόγευμα. Οι είκοσι πίστες που διαθέτει το παιχνίδι είναι μεν πανέμορφες, έξυπνα σχεδιασμένες και με αρκετές ιδέες προκειμένου να αποφευχθεί η έντονη επανάληψη του συνεχές shooting, αλλά «φεύγουν» σε ελάχιστες ώρες δε, ιδιαίτερα αν αποφασίσετε να παίξετε σε co-op (τοπικό μόνον).
Υπάρχουν βέβαια ορισμένα πράγματα για να σας απασχολήσουν μετά το πέρας του παιχνιδιού, όπως το καινούριο επίπεδο δυσκολίας ονόματι “Badass”, καθώς και το «τυράκι» του high-score που προαναφέραμε, αλλά θα λέγαμε ότι αυτά δεν είναι αρκετά για να διατηρήσουν υψηλό το ενδιαφέρον σας. Ως εκ τούτου, αν προτίθεστε να αγοράσετε το Huntdown, είναι μια παράμετρος που θα πρέπει να λάβετε υπόψη.
Από την άλλη, η Easy Trigger Games δείχνει εμφανώς το μεράκι και την αγάπη που έχει για το «παιδί» της. Προσφέρει ορισμένα από τα καλύτερα pixel-art που έχουμε δει ποτέ σε «retroπαίχνιδιο», γεμίζοντας την οθόνη με νέον χρώματα, ρευστή κίνηση και έντονη 80’s αισθητική στο περιβάλλον και στη μουσική υπόκρουση, που θα κάνουν τους άνω των -άντα gamers να κυλήσουν ένα δάκρυ νοσταλγίας. Το voice-acting δε είναι απίστευτα αστείο με τις επιτηδευμένες, cheesy, φωνές που θαρρείς ότι βγήκαν από κάποια β’ διαλογής action ταινία της εποχής.
Το Huntdown είναι ένα έξοχο δείγμα έντονης παλαιομοδίτικης δράσης και κακογραμμένης ατάκας, απλώς έχει το ελάττωμα ότι συγκαταλέγεται στην κατηγορία των «σφηνακίων». Εύγεστων μεν, σφηνακίων δε. Αξίζει όμως να το συμπεριλάβετε στο ραντάρ σας, ιδίως αν είστε fans των retro arcade shooters. Εγγυημένα, οι λίγες ώρες που θα περάσετε μαζί του θα είναι απολαυστικές.
Αρχική δημοσίευση: Ragequit