Αφού περιπλανήθηκα για κάμποσες μέρες στα μονοπάτια του συμφωνικού μέταλ είναι πιστεύω η ώρα να επιστρέψω στα αγαπημένα μου cd και ειδικά στο Iron των Ensiferum που είναι ένα από τα καλύτερα που έχω στην τεράστια συλλογή μου και έχει παίξει άπειρες φορές στο ηχοσύστημα. Ας ξετυλίξουμε λοιπόν το κουβάρι να δούμε τι εστί Ensiferum για κάποιον που πιθανόν δεν τους έχει ακούσει.
Οι Ensiferum δημιουργήθηκαν στο Ελσίνκι της Φιλανδίας το 1995 από τον κιθαρίστα Marcus Toivonen. Την επόμενη χρονιά ο φανταστικός Jari Mäenpää ήρθε στην μπάντα σαν τραγουδιστής και δεύτερη κιθάρα πίσω από τον Marcus. Άργησαν είναι η αλήθεια να βγάλουν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά, το ομώνυμο album που κυκλοφόρησε τελικά το 2001. Το Iron για το οποίο συζητάμε εδώ βγήκε το 2004 και δυστυχώς μετά από αυτό αποχώρισε ο Jari λόγω του ότι είχε ήδη ξεκινήσει το δικό του project τους φανταστικούς Wintersun.
Πάντως επειδή πρέπει να τα λέμε όλα δεν επηρέασε την εξέλιξη της μπάντας η φυγή του Jari. Μέχρι και σήμερα παραδίδουν μαθήματα ποιοτικού folk metal στους διψασμένους για το είδος οπαδούς παρά την αλλαγή αρκετών μελών από το συγκρότημα. Όλοι τους οι δίσκοι είναι εξαιρετικής ποιότητας για το folk metal και το Iron από τα καλύτερα γενικά στο είδος αυτό.
Πραγματικά δεν ξέρω τι να πρωτογράψω για τον αγαπημένο μου δίσκο, είναι τουλάχιστον άσκοπο να αναφέρω ένα προς ένα τα τραγούδια του Iron η να πω ποιά μου αρέσουν περισσότερο. Από την αρχή, τις πρώτες νότες, έως και το τελευταίο του κομμάτι είναι άψογα εκτελεσμένα. Συνθέσεις και στίχοι απόλυτα ταιριαστοί και δείχνουν το ταλέντο αυτών των μουσικών από την Φινλανδία που μου έχει προσφέρει δεκάδες μπάντες στα καλύτερα που έχω και γενικά στο μουσικό στερέωμα της μέταλ φυσικά.
Εδώ να πω ότι ευτυχώς τους Ensiferum τους βρήκα σχετικά εύκολα όταν ήθελα να τους αγοράσω σε αντίθεση με κάτι άλλες μπάντες που βρίσκονται μόνο μέσω διαδικτύου. Γιατί όταν λες γκρουπ από την Φινλανδία στον υπάλληλο ενός καταστήματος αυτός σου δείχνει φυσικά το νέο cd των Nightwish η των Amorphis για παράδειγμα κι όχι αυτό που θέλουμε. Εντάξει ευτυχώς υπάρχουν άφθονες μπάντες από κει ψηλά και φέρνουν αρκετό πράγμα κι εδώ στην μπανανία μας. Τους λέω Omnium Gatherum θέλω και μου απαντά ποιοί είναι αυτοί. Στο τέλος παίζει πολύ το online τελικά.
Επιστροφή στο Iron τώρα. Εκτός από το ομώνυμο κομμάτι και το Lai Lai Hei είναι ύμνος. Μπορεί να τραγουδούν στην γλώσσα τους και να μην καταλαβαίνω τίποτα αλλά το κομμάτι είναι έπος. Όπως κι ακριβώς όλο το cd όπως θα έχετε καταλάβει έως τώρα. Η φινλανδική μέταλ σκηνή πάντα μ΄ενθουσίαζε γιατί βρίσκω πάντοτε αυτό που θέλω εύκολα και ωραία. Θέλω folk, υπάρχουν άφθονα, θέλω melodeath παίρνω λίγο τους θρυλικούς Insomnium. Για συμφωνικό έχουμε σαν πρώτο όνομα τους Nightwish, για power λίγο από Stratovarius και Sonata Arctica. Και gothic υπάρχει αρκετό και γενικά καλύπτει όλο το φάσμα της μέταλ σκηνής.
Και δίπλα στην Σουηδία υπάρχει υλικό σ΄μεγάλη αφθονία ξεκινώντας από τους μεγάλους Dark Tranquility φυσικά. Γενικά η σκανδιναβική σκηνή είναι η καλύτερη κατά την γνώμη μου πάντα μιας και τα περισσότερα αγαπημένα γκρουπ είναι από κει ψηλά. Όχι ότι υστερεί η Ολλανδία η η Αγγλία σε ποιοτικά γκρουπ βέβαια. Και στην Γερμανία βρίσκω πολλές αγαπημένες μπάντες όπως τους θεικούς Accept για παράδειγμα. Επιστροφή στο Iron τώρα αν και νομίζω τα είπα όλα και τόνισα την ομορφιά του οπότε δεν έχει νόημα η βαθμολογία.
Άντε να του βάλω και ένα 10 με τόνο για τις ανάγκες της αξιολόγησης αλλά τι κριτική να κάνει κανείς στην αγαπημένη του μπάντα εκτός από το να την εκθειάσει. Αυτό που θα συνιστούσα βέβαια είναι το αν δεν τους έχετε ήδη στην συλλογή σας τρέξτε να τους αγοράσετε ξεκινώντας από τα 2 πρώτα album το ομώνυμο και το Iron. Μετά θα πάρετε σίγουρα και τα υπόλοιπα.