Κάτι που κυριαρχεί στον σύγχρονο κόσμο είναι η ποικιλία που προσφέρεται προς επιλογή. Παρά ταύτα, αυτό δε συμβαίνει σε όλους τους τομείς στη χώρα μας. Ένας από αυτούς τους τομείς είναι η μουσική. Στη μουσική, το σημαντικότερο είδος τέχνης, που δύναται να αλλάξει τη ζωή μας προς το καλύτερο ή το χειρότερο, παρά το ότι «διαφημίζεται» ότι υπάρχει χώρος για όλους, δεν είναι έτσι. Πλέον διανύουμε μία περίοδο στην οποία παρατηρούμε τη συρρίκνωση της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας.
Όμως, τι ακριβώς σημαίνει αυτό και ποιοι είναι οι λόγοι για τους οποίους συμβαίνει; Υπάρχει γυρισμός ή είμαστε καταδικασμένοι να ακούμε μόνο συγκεκριμένους «καλλιτέχνες»; Η αλήθεια είναι ότι το μέλλον στο πλαίσιο της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας προβλέπεται δυσοίωνο.
Τη μουσική σήμερα τη μετράμε σε views
Έχουμε ξαναπεί σε άλλο άρθρο εδώ στο lifesteps πως τα πράγματα στον κόσμο της μουσικής είναι περίεργα στις μέρες μας. Βλέπουμε όλο και συχνότερα πως μετρά περισσότερο η εικόνα που πλαισιώνει τη μουσική, παρά το ίδιο το τραγούδι. Είναι περίεργο εν ολίγοις το ότι τη μουσική σήμερα τη μετράμε σε views. Όμως, πώς συνδέεται ο εν λόγω ισχυρισμός με τη συρρίκνωση της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας;
Ας δούμε τα πράγματα λίγο πιο εξονυχιστικά. Είναι γεγονός πως πλέον η μουσική που ακούγεται δεν «παράγεται» τις περισσότερες φορές από καλλιτέχνες. Αυτό ουσιαστικά έχει ως αποτέλεσμα έναν τεράστιο κορεσμό.
Εδώ και χρόνια βλέπουμε όλο και περισσότερους τραγουδιστές να ανελίσσονται στα στρώματα της μουσικής βιομηχανίας. Πολλοί όμως από αυτούς τους “newcomers” στη μουσική στηρίζονται περισσότερο στην εικόνα τους παρά στη φωνή και γενικότερα στις γνώσεις τους επί της μουσικής. Συγκεντρώνουν με αυτόν τον τρόπο τα views αφήνοντας στην αφάνεια καλλιτέχνες, οι οποίοι όντως διαθέτουν το ταλέντο και τις γνώσεις στη μουσική.
Η συρρίκνωση της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας
Αντί να παρατηρούμε μία τρόπον τινά διόγκωση στον τομέα της μουσικής, να ακούμε και να βλέπουμε δηλαδή μία μεγάλη πληθώρα καλλιτεχνών, μένουμε σε λίγους λόγω του μάρκετινγκ που παίζεται από πίσω.
Το ποιος «μουσικός» θα γίνει viral στις μέρες μας δεν έχει να κάνει με το ταλέντο, την εξαιρετική φωνή, ένα «επαναστατικό» είδος μουσικής, μία απρόσμενη συνεργασία κλπ, αλλά με το ποιος θα προμοταριστεί στις τάσεις στις μεγάλες πλατφόρμες όπως το Spotify και το Youtube.
Όταν λοιπόν δεν έχουμε τον απαραίτητο χρόνο για να «ψαχτούμε» και να ανακαλύψουμε νέους καλλιτέχνες ή νέα κομμάτια παλιών καλλιτεχνών, καταλήγουμε να ακούμε τη μουσική που παράγει μία μικρή μερίδα ανθρώπων. Ωστόσο, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τους ακροατές γι αυτό.
Επίσης, πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο τον έχουν αναμφίβολα άτομα μικρότερης ηλικίας. Επομένως, τα «παιδιά» είναι αυτά που καθορίζουν ποιος καλλιτέχνης θα ακούγεται και ποιος όχι. Όπως μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί, ένα παιδί είναι όντως ένας αντικειμενικός κριτής. Ωστόσο, όσο μικρότερος είσαι, τόσο λιγότερες εμπειρίες, ερεθίσματα, επιρροές και γνώσεις έχεις κι επομένως είναι ευκολότερο να χειραγωγηθείς.
Αυτή η χειραγώγηση των παιδιών, δηλαδή των ακροατών που έχουν να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο στη μουσική είναι easy-peasy για τις μεγάλες εταιρείες και το τμήμα μάρκετινγκ τους.
Με το μάρκετινγκ λοιπόν προωθούνται οι τραγουδιστές, ενώ παράλληλα παραγκωνίζονται οι ερμηνευτές. Προφανώς, η πλειοψηφία των τραγουδιστών που προωθούνται προέρχονται από την τραπ σκηνή στη χώρα μας. Χρησιμοποιώντας τη διαφήμιση και γενικότερα το μάρκετινγκ για να προωθούν συνεχώς την τραπ μουσική, σημαίνει ότι σπουδαίοι καλλιτέχνες της χώρας μας μένουν στο περιθώριο και αναγκαστικά εγκαταλείπουν σιγά σιγά τον χώρο της μουσικής και αποσύρονται.
Η viral μουσική «ποδοπατά» την ποιοτική μουσική
Το ότι προωθούνται και γίνονται viral άνθρωποι, οι οποίοι δεν καταλαβαίνουν καν τη διαφορά μεταξύ τραγουδιστών και ερμηνευτών δεν είναι από μόνο του κάτι κακό. Υπάρχουν πάρα πολλοί «καλλιτέχνες» και συγκροτήματα που έχουν σκοπό να επικοινωνήσουν το χιούμορ μέσω της μουσικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι «ροχ ακρίδες» και τα «κομμένα χαρτάκια».
Όμως, τα συγκεκριμένα συγκροτήματα δε διαφημίζουν το ότι αποτελούν το διαμάντι της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας. Αντίθετα, πολλοί τράπερς ισχυρίζονται ότι θα αφήσουν πίσω τους ένα τεράστιο legacy και ότι η δουλειά τους έχει τεράστιο αντίκτυπο στη μουσική.
Αυτό, όπως είναι λογικό, φέρνει έναν τεράστιο κορεσμό στον κλάδο. Και πραγματικά δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πως θα μοιάζει η ελληνική μουσική σε λίγα χρόνια.
Ίσως οι καλλιτέχνες που ακούγαμε να εξαφανιστούν λόγω του ότι δε λαμβάνουν την προσοχή που τους αρμόζει. Και αυτό, θα έχει αν μη τι άλλο ως αποτέλεσμα η μουσική να καταστεί ένα βαρετό μέσο διασκέδασης αντίθετα με αυτό που ήταν: «ένα εξαιρετικό μέσο ψυχαγωγίας και ένας τρόπο να εξωτερικεύσουμε τα συναισθήματά μας».
Αφήστε μια απάντηση