Το ταξίδι μας στον μαγικό κόσμο του συμφωνικού μέταλ περνά από την Ελβετία και τους πολύ καλούς εκπροσώπους της, τους Lunatica, με το δεύτερο cd τους που έχει τον τίτλο Fables and Dreams από το 2004. Η μπάντα ξεκίνησε το ταξίδι της το 1998 από τον κιθαρίστα Sandro D'Incau και τον Alex Seiberl που χειρίζεται τα πλήκτρα απόλυτα πετυχημένα όπως θα διαπιστώσετε από τις αξέχαστες μελωδίες τους. Η τραγουδίστρια με την τσαχπίνικη φωνή, Andrea Dätwyler, μπήκε στο γκρουπ λίγο αργότερα, το 2001.

Μετά την έλευση της τραγουδίστριας κυκλοφόρησαν και το πρώτο τους ολοκληρωμένο cd με τίτλο Atlantis, αναζητώντας κι αυτοί με την σειρά τους την θρυλική Ατλαντίδα όπως πολλές άλλες μπάντες του συμφωνικού μέταλ. Μετά από 4 ολοκληρωμένες δουλειές στο στούντιο έχασα τα ίχνη τους κάπου στο 2009. Κρίμα θα πω γιατί είχαν δώσει δείγματα εξαιρετικής μουσικής ικανότητας και ταλέντου. Σίγουρα οι Lunatica δεν είχαν την εξέλιξη των Edenbridge από την Αυστρία π.χ. παρότι στα μέρη τους σημείωσαν κάποιες επιτυχίες, έμειναν δυστυχώς γνωστοί σε τοπικό επίπεδο, κυρίως στην Ελβετία.

Ίσως αν είχαν μια διαφορετική τραγουδίστρια να έβλεπαν κάπως μεγαλύτερη επιτυχία οι Lunatica γιατί δεν τολμώ καν να συγκρίνω την Andrea με την έξοχη Sabine Edelsbacher των Edenbridge η ακόμα περισσότερο την υπέροχη Simone Simons των φανταστικών Epica. Αλλά και πάλι δεν πιστεύω ότι αυτό από μόνο του θα έπαιζε τόσο ρόλο στην εξέλιξη της μπάντας παρά μόνο τα διάφορα κονέ τους με τις εταιρίες. Γιατί κακά τα ψέματα αν δεν έχεις τον σωστό manager δεν πας μακριά σ΄αυτή την δουλειά. Ο μουσικός από μόνος του δεν μπορεί να κάνει πολλά, τ΄αναθέτει όλα στον υπεύθυνο manager.

Πίσω στο cd μας τώρα μετά τ΄απαραίτητα στοιχεία για τους Lunatica που πιθανόν να μην ξέρουν όλοι. Στο παρόν Fables and Dreams υπάρχουν πολύ καλά κομμάτια, υπάρχουν και δυστυχώς κάποια που απλά γεμίζουν το cd για να ολοκληρωθεί η δουλειά. Αυτό είναι κάτι το πολύ συνήθες σε άπειρα γκρουπ ακόμα και πολύ μεγαλύτερης εμβέλειας και δεν θα μπορούσαν οι Lunatica να ξεφύγουν από την κύληση σε μονοπάτια φτηνής μουσικής του σωρού. Ευτυχώς τουλάχιστον τα περισσότερα τραγούδια είναι σε καλό επίπεδο. Το μόνο μου παράπονο είναι η ηχογράφηση που κυμαίνεται σε μέτρια επίπεδα για συμφωνικό μέταλ.

Δεν διάλεξαν και το καλύτερο στούντιο για την ηχογράφηση κι έτσι μου φαίνονται τα όργανα κάπως μπερδεμένα μεταξύ τους. Κρίμα γιατί οι μελωδίες είναι υπέροχες και δεν μπορούν ν΄αναδειχτούν, μου άρεσε το Hymn τραγούδι που είναι φυσικά διασκευή του εξαιρετικού κομμάτιου των Ultavox από τον δίσκο Quartet του 1982, ένα έπος του new wave τραγουδισμένο από τον υπέροχο Midge Ure με την μοναδική φωνή. Ίσως και να το διάλεξα επειδή μου άρεσε τρομερά το αυθεντικό. Από κει και κάτω δεν έχει κάτι σπουδαίο το cd των Lunatica, απλά να τελειώνουμε μου φαίνεται το πήγαν.

Αν πρέπει να κάνω ένα διαχωρισμό στο cd αυτό των Lunatica θα πω άνετα ότι προτιμώ τις μελωδίες από τα πλήκτρα που δημιουργούν την κατάλληλη συμφωνική ατμόσφαιρα. Τα φωνητικά της Andrea κάπου με κουράζουν γιατί δεν είναι και η φινετσάτη Clémentine Delauney με την θεσπέσια φωνή της που κρατά μόνη της τους θαυμάσιους Visions of Atlantis στην κορυφή των συμφωνικών μέταλ γκρουπ.

Πάντως να τονίσω ότι το εν λόγω cd των Lunatica είναι από τα καλά του είδους με μόνο πρόβλημα την μέτρια ηχογράφηση και τα κάπως βαρετά φωνητικά της Andrea. Επίσης αυτή η προσπάθεια απομίμησης άλλων συγκροτημάτων με προσπερνά όπως και η εισαγωγή που θυμίζει την μουσική του μεγάλου Γερμανού μαέστρου Hans Zimmer από την ταινία ο Βράχος με τον αείμνηστο Σον Κόνερυ και τον Νίκολας Κέιτζ.

Αν πρέπει να το βαθμολογήσω το cd των Lunatica θα έβαζα ένα 7/10 επειδή κυρίως μου άρεσε όταν το είχα ακούσει για πρώτη φορά την δεκαετία του 2000. Από τότε μεσολάβησαν πολλά και βγήκαν νέες εξαίρετες μπάντες στο προσκήνιο οπότε αυτό μπήκε στα αζήτητα. Το άκουσα προχθές μετά από πολλά χρόνια και τώρα βλέπω τα προβληματάκια του. Οπότε και να το προσπεράσετε δεν χάνετε και πολλά, υπάρχουν άλλα εξαίσια γκρουπ εκεί έξω ν΄αναζητήσετε.