Ας πάμε και πάλι στη Σκανδιναβία και πιο συγκεκριμένα στην Νορβηγία όπου θα συναντήσουμε μια από τις αγαπημένες μου μπάντες του gothic metal αυτή την φορά, τους Sirenia και το φανταστικό τους cd με τίτλο At Sixes and Sevens από το 2002. Ήταν το πρώτο τους στούντιο album και μπορώ να πω το καλύτερο έως τώρα. Όλα ξεκίνησαν όταν ο Morten Veland, ένας πολυτάλαντος Νορβηγός μουσικός εγκατέλειψε την πρώην μπάντα του τους φανταστικούς Tristania και έφτιαξε τους Sirenia έχοντας ήδη υλικό για ηχογράφηση έτοιμο.
Μάζεψε κάποιους ταλαντούχους μουσικούς και την υπέροχη Γαλλίδα τραγουδίστρια Fabienne Gondamin και να το απολαυστικό πρώτο album των Sirenia, σαν μια συνέχεια των Tristania περισσότερο παρά κάτι το καινούριο. Ο συνδυασμός των σκληρών φωνητικών του Morten με την υπέροχη και μελωδικότατη φωνή της Fabienne αλλά και η σωστή χρήση της χορωδίας δίνει κάτι το μαγικό σ΄αυτό το εξαίσιο cd. Όπως επίσης και τ΄ανδρικά καθαρά φωνητικά είναι πολύ σωστά και δίνουν ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα.
Στα 21 χρόνια της παρουσίας τους στο χώρο της καλής μέταλ μουσικής οι Sirenia έχουν αλλάξει αρκετά από τα μέλη τους και κυρίως τις τραγουδίστριες. Μπορώ πάντως να πω ότι πάντα βρίσκανε ότι πιο ταλαντούχο υπήρχε διαθέσιμο στο προσκήνιο γι΄αυτό και οι υπόλοιπες δουλειές τους είναι όλες υψηλού επιπέδου αν και σε πιο συμφωνικά μονοπάτια απ΄ότι το καταπληκτικό τους cd που συζητάμε εδώ που είναι ένα πεντακάθαρο gothic metal από τα καλύτερα που μπορούμε να βρούμε και ν΄ακούσουμε.
Να ξαναγυρίσουμε στο cd μας At Sixes and Sevens των Sirenia απ΄το οποίο δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο από τα κομμάτια του γιατί δεν θέλω ν΄αδικήσω κανένα, είναι όλα τους φανταστικά. Τα σκληρά φωνητικά του Morten είναι το καλύτερο σημείο στα τραγούδια κι αυτό που προσθέτει την απαραίτητη ατμόσφαιρα μαζί βέβαια με την απαλή και αιθέρια φωνή της Fabienne. Έχω παρατηρήσει ότι οι Γαλλίδες τραγουδίστριες έχουν την καταλληλότερη φωνή για τέτοιου είδους μουσική. Συμφωνικό μέταλ σαν τους φανταστικούς Visions of Atlantis και την υπέροχη και φινετσάτη Clementine, όπως κι εδώ στους Sirenia, μόνο που έχουμε καθαρό ατόφιο gothic metal.
Η Νορβηγία μας έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα καλής μέταλ μουσικής και οι πρώτοι που μου έρχονται στο μυαλό εκτός από τους Sirenia και τους Tristania είναι οι Theatre of Tragedy οι οποίοι στα πρώτα τους cd μεγαλούργησαν με την πολύ καλή Liv Kristine στα φωνητικά αλλά και τον δικό τους αργό ρυθμό του gothic metal που επηρέασε και μερικές ανάλογες μπάντες στην πορεία. Βέβαια μετά τα χαλάσανε με την στροφή τους σε κάτι που δεν μου άρεσε καθόλου αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Ευτυχώς που η Liv έφτιαξε την δική της μπάντα και κάπως έσωσε την κατάσταση.
Αυτό είναι το κακό με πολλές από τις μπάντες, φεύγουν ξαφνικά από τον επιτυχημένο δρόμο τους και δοκιμάζουν άλλα πράγματα που όμως δεν τους βγαίνουν στην πορεία. Καλό είναι ο πειραματισμός για μεγαλύτερη ποικιλία αλλά μέχρι εκεί, όχι να αλλοιώνεται η εικόνα της μπάντας. Ευτυχώς που οι Sirenia παρά την όποια στροφή τους προς τα συμφωνικά μονοπάτια δεν χάλασαν την εικόνα τους, ίσως με την σωστή επιλογή των μελών τους. Είπαμε να μην επαναλαμβάνονται για να μην γίνονται κουραστικοί αλλά όχι να αλλάζουν 100% το πετυχημένο στυλ τους.
Δεν υπήρχε περίπτωση να μην προτείνω το cd αυτό των Sirenia στο κοινό της καλής μέταλ. Μετά από 20 χρόνια και το ακούω σαν να είναι η πρώτη φορά, δεν παλιώνει ποτέ ούτε το βαριέμαι στο ελάχιστο. Το 10 του μου φαντάζει λίγο γι΄αυτό, ευτυχώς που βρίσκεται σχετικά εύκολα στην αγορά για να το προμηθευθείτε. Και πριν 20 χρόνια το βρήκα σχετικά εύκολα μπορώ να πω αλλά τότε είχαμε τα γνωστά μέταλ λημέρια που ξέραμε τι φέρνουν και το βρίσκαμε αμέσως στο ράφι. Τώρα με το δίκτυο γίνεται πιο εύκολα και μπορούμε να πάρουμε και ένα μπλουζάκι τους αν το επιθυμούμε. Παλιά είχε μόνο Iron Maiden, άντε και κανένα των Nightwish αν ήμασταν τυχεροί.