Πόσοι αλήθεια ζούνε σαν να μην ξέρουν ότι η σημερινή μέρα ίσως και να είναι η τελευταία τους σε αυτόν εδώ τον κόσμο;
Δεν θέλω να ξεκινήσω θέτοντας ένα αρνητικό υπόβαθρο, αλλά η πραγματικότητα είναι πως η πλειοψηφία των ανθρώπων ζούνε σαν να ξέρουν πότε έχει συμφωνηθεί να αποχαιρετήσουν τούτη τη γη που την πατούμε. Και αυτό το αντίο τους μοιάζει τόσο μακρινό και ζούνε σαν να έχουν και δεύτερη ζωή. Μα δεύτερη ζωή δεν έχει.
Αυτή η ζωή είναι μία για τον καθένα. Με τα καλά και τα κακά της είναι μία. Και θα φύγεις. Και αυτή θα συνεχιστεί. Χωρίς εσένα. Μάντεψε και τι άλλο θα γίνει. Θα παραγραφούν μέχρι και τα χρέη σου. Δεν θα είναι πια δικά σου. Δεν θα σε κυνηγήσει κανείς να τα ξεπληρώσεις. Τζάμπα το άγχος που είχες. Τζάμπα καθημερινά απαριθμούσες λογαριασμούς και μαύριζες τη μέρα από το πρωί, που μαζί με τον καφέ σου άνοιγες την τηλεόραση για να ακούσεις τα νέα ζοφερά μέτρα της κυβέρνησης. Και ξεκινούσες τη μέρα σου με αρνητικό πρόσημο. Τζάμπα λοιπόν δεν χάρηκες, τζάμπα δεν απόλαυσες, τζάμπα έπαιρνες τα πάντα τοις μετρητοίς.
Κάπου είχα διαβάσει πως ένας βασιλιάς σε μία χώρα πριν πάρα πολλά χρόνια είχε βάλει τους δούλους του να του κάνουν κάθε μέρα την «κηδεία». Καλά διάβασες, κάθε μέρα έμπαινε μέσα σε ένα φέρετρο, παρίστανε τον νεκρό και οι στρατιώτες του τελούσαν μια νεκρική λειτουργία. Όταν η εικονική αυτή λειτουργία τελείωνε ο βασιλιάς σηκωνόταν από το φέρετρο και ένιωθε περίφημα, διότι εκτιμούσε ότι ήταν ζωντανός και έτσι ζούσε την κάθε μέρα του με ευγνωμοσύνη.
Τις προάλλες επίσης, διάβασα για μια γιαγιά από την Ρωσία η οποία αποφάσισε στα 83 χρόνια της να ταξιδέψει ανά τον κόσμο. Και το έκανε. Έδινε την σύνταξή της στα ταξιδιωτικά πρακτορεία και ταξίδευε μόνη της παντού. Τι και αν δεν ήξερε τη γλώσσα της κάθε χώρας, εκείνη ζητούσε βοήθεια από τους ντόπιους και τα κατάφερνε υπέροχα. Φαγητά, δραστηριότητες, φωτογραφίες, χαμόγελα συμπλήρωσαν τα καλύτερα τελευταία χρόνια της ζωής της. Η γιαγιά αυτή και ο βασιλιάς παραπάνω αποτελούν εξαιρετικά παραδείγματα ανθρώπων που γνώρισαν τον νόημα της ζωής που τους χαρίστηκε και έμαθαν να την εκμεταλλεύονται (με την καλή έννοια).
Λίγοι είναι αυτοί που συνειδητοποιούν την παροδικότητα τους. Κάνουμε σαν να ζήσουμε για πάντα. Περιμένουμε και περιμένουμε σαν να έχουμε άπλετο χρόνο. Θέλουμε να αλλάξουμε κάποτε, αλλά όχι τώρα. Θα προσπαθήσουμε κάποτε, αλλά όχι τώρα. Πόσο τρομακτικό φαντάζει αυτό το τώρα παρόλο που είναι το μόνο που υπάρχει. Όλα τα υπόλοιπα είναι εικόνες μέσα στο μυαλό μας. Το καταφύγιό μας όπου μπορούμε να καθησυχάσουμε τον φόβο μας για τη ζωή. Αλλά η ζωή μας είναι το πρώτο και μεγαλύτερο δώρο που μας δόθηκε. Δεν είναι λίγο κουτό να μην το ανοίξουμε;
Προ ημερών σε μία συζήτηση με ένα κοντινό μου πρόσωπο συνειδητοποίησα πως ο άνθρωπος από μόνος του βάζει όρια στον εαυτό του, θέτει ταβάνι στα όνειρά του, φυλακίζει τα μπορώ του, επιβάλλει στον εαυτό του να μην ευδαιμονεί. Μου ανέφερε λοιπόν το άτομο αυτό τι θα έκανε αν ήταν αυτές οι τελευταίες του μέρες στη ζωή. Και οι μέρες αυτές έμοιαζαν με γιορτή. Με μια γιορτή που θα έπρεπε να κάνουμε καθημερινά, μια γιορτή που μπορούμε να κάνουμε καθημερινά. Μα που δεν κάνουμε. Η αντίδρασή μου κάνοντας την εικόνα στο μυαλό μου ήταν: «Τι ωραία θα ήταν». Έχουμε τόση ανάγκη να ζήσουμε καλά και εμείς απλά κοιτάμε το ρολόι και σπρώχνουμε τις ώρες να πάνε παρακάτω.
Είναι ανάγκη να ζήσουμε καλά, όχι να αποδείξουμε κάτι σε κάποιον, να ξεπεράσουμε κάποιον σε κάτι, να εκδικηθούμε, να ζηλέψουμε, να αφήσουμε περιουσία όταν εμείς δεν θα είμαστε εδώ. Είναι ανάγκη να κάνει ο καθένας αυτό το ταξίδι του να αξίζει. Όσο νωρίτερα το καταλάβουμε τόσο καλύτερα. Παρόλο που ποτέ δεν είναι αργά. Για κανέναν και για τίποτα. Σημασία έχει να τη ζήσεις έστω και για μια στιγμή αληθινά.