Φέτος έχει γίνει ο χαμός από νέες κυκλοφορίες, από παλιές και καινούριες μπάντες. Μόλις είδα Saxon καινούρια δουλειά λέω από μέσα μου, έλα ρε μεγάλε Biff να δω που μπορείς να το φτάσεις. Θεός ο τύπος, τα έχω όλα τα cd τους και είναι δεκάδες μαζί με τα greatest hits και τα lives τους. Ελπίζω να έμειναν πιστοί στα κλασικά τους της δεκαετίας του 80 και να μην μου το χαλάσουν. Τους έχω απόλυτη εμπιστοσύνη, είναι τεράστιοι μουσικοί, θρύλοι του αυθεντικού μέταλ. Τα βινύλια Crusaders, Rock the Nations και Power and the Glory κοσμούν την δισκοθήκη μου. Έχω και τα υπόλοιπα πρώτα τους βέβαια σε αυθεντικά όμορφα βινύλια.
Αν δεν κάνω λάθος αυτό που ακούω πρέπει να είναι το 24 τους ολοκληρωμένο album, αν δεν έχω ξεχάσει κανένα, που κυκλοφόρησε φέτος τον Φεβρουάριο νομίζω. Από το πρώτο τραγούδι διακρίνω την κλασική μουσική της μπάντας που είναι σαν να έχει μείνει στα παλιά ωραία ακούσματα. Νοσταλγία μου προκαλεί να τους ακούω να παίζουν μετά από τόσα χρόνια στα ίδια επίπεδα όπως και παλιά. Μπράβο τους που δεν το χαλάσανε όπως πολλοί άλλοι πιο καινούριοι που άλλαξαν τον ήχο τους σε κάτι που δεν τους πάει. Εδώ έχω τον θρυλικό Biff με την γνωστή φωνάρα να μου λέει τα ίδια ακούσματα σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από παλιά.
Και μόνο ότι παραμένουν πιστοί στον ήχο τους μου αρκεί για να τους βάλω μια υψηλή βαθμολογία. Ένα τεράστιο respect στους θρύλους του αυθεντικού ήχου. Μακάρι όλοι οι παλιοί να παίζουν τα ίδια, δεν τα βαριέμαι ποτέ. Εξάλλου εκείνη την εποχή όλα σχεδόν ήταν πολύ καλά, δεν υπήρχαν οι παραφωνίες που βλέπουμε στις μέρες μας. Υπήρχε το αυθεντικό μέταλ με τους εκπρόσωπους του, το thrash με τον δυναμισμό του και το glam-hair metal για πιο ελαφρά ακούσματα. Είχαμε και το αυθεντικό doom βέβαια με τους αυθεντικούς θρύλους Candlemass βέβαια. Τι φωνές υπήρχαν τότε σκέφτομαι και τι ακούω τώρα τελευταία από διάφορους και διάφορες στην μέταλ.
Άκουγα Bruce, Udo, Biff, Ozzy, το μέγα Dio φυσικά αλλά και τα παιδιά του thrash με τον δυναμισμό τους. Μην ξεχάσω και την φωνάρα τον τραγουδιστή των Candlemass φυσικά που παίζανε το doom που πραγματικά σε σκότωνε. Ένα μεγάλο respect σε αυτούς τους θρύλους. Ακούγοντας το Remember the Fallen από το παρόν cd μου ήρθε στο μυαλό το θρυλικό τους τραγούδι Broken Heroes και δεν θυμάμαι σε ποιο από τα πρώτα τους ήταν μέσα. Επικό τραγούδι. Α ρε Biff τι μας κάνεις πρωί-πρωί, να ψάχνω τα βινύλια να βρω παλιά κλασικά ακούσματα να βάλω στο πικάπ.
Το βρήκα τελικά ήταν στην δεύτερη πλευρά του μεγαλειώδους δίσκου τους με τίτλο Innocence Is No Excuse από το 1985, μια χρονιά γεμάτη υπέροχες κυκλοφορίες στον χώρο της μέταλ. Ας το ξαναβάλω για χιλιοστή φορά να το απολαύσω ξανά άλλη μια φορά. Rocking Again και τα μυαλά στα κάγκελα, τι βγάζανε οι άνθρωποι τότε. Δεν θέλω να τελειώσει ποτέ ο δίσκος, και να χαλάσει θα το πάρω σε cd. Αντέχει ακόμα πάντως ευτυχώς. Broken Heroes λοιπόν και λαικό προσκύνημα, που να βγουν τις μέρες μας τέτοια αριστουργήματα.
Εντώ μεταξύ περισσότερο ακούω τα παλιά παρά το καινούριο cd που εξετάζω εδώ το Carpe Diem. Συνήθως έτσι κάνω στις κλασικές μπάντες γιατί τίποτα δεν μπορεί να ξεπεράσει τα παλιά ακούσματα. Αρκεί στα καινούρια τους cd να παραμένουν πιστοί στον παλιό τους ήχο και να μην μου το γυρίζουν και έχουν εξασφαλισμένη την υψηλή βαθμολογία και μόνο για την πολύχρονη προσφορά τους στην μέταλ που τόσο αγαπώ.
Άρα στο καινούριο cd θα βάλω ένα ωραίο 9/10 και μόνο για την παραμονή τους στα παλιά καλά ακούσματα, δεν θα μπορούσε το καινούριο να βγει καλύτερο από τα αριστουργήματα του παρελθόντος. Μπράβο στον Biff και τους υπόλοιπους μουσικούς που μας προσφέρουν κάτι το απλό αλλά κλασικό που ακούγεται ευχάριστα σε μια σκηνή που έχουμε γεμίσει ατάλαντους. Κλασικό απλό heavy metal των 80 και τα μυαλά στα κάγκελα.
Το tracklist για όποιον ενδιαφέρεται είναι το ακόλουθο:
Carpe Diem (Seize The Day)
Age Of Steam
The Pilgrimage
Dambusters
Remember The Fallen
Super Nova
Lady In Gray
All For One
Black Is The Night
Living On The Limit
Η μπάντα αποτελείται από τους εξής μουσικούς:
Biff Byford / Φωνητικά
Paul Quinn / Κιθάρα
Nigel Glockler / Ντραμς
Nibbs Carter / Μπάσο
Doug Scarratt / Κιθάρα