Τα πολλά λόγια για την ιστορία των Helloween είναι περιττά για αυτό ας ρίξουμε μια ματιά στην πιο πρόσφατη δημιουργία τους στο review που ακολουθεί. Πρόκειται για τη μπάντα που ουσιαστικά δημιούργησε ολόκληρο ιδίωμα, αφενός με το speed/thrash κεραυνό “Walls of Jericho” του 1985, αφετέρου με τα δύο “Keeper of the Seven Keys” του 1987 και 1988, τα οποία είναι αδύνατον να χαρακτηριστούν ως κάτι λιγότερο από κλασικά.
Έκτοτε οι Helloween πέρασαν από δεκάδες κύματα, ο βασικός συνθέτης Kai Hansen αποχώρησε και έφτιαξε τους υπέροχους Gamma Ray, ακολούθησαν «πολεμικές δηλώσεις» εκατέρωθεν για πολλά χρόνια, ώσπου να φτάσουμε στο 2017 και στην περιοδεία “Pumpkins United”. Εκεί, παλιά και καινούρια μέλη της μπάντας, διαπίστωσαν ότι εν τέλει δεν έχουν κάτι πραγματικά να χωρίσουν, γεγονός που είχε ως συνέπεια να μπουν στο στούντιο και να κυκλοφορήσουν όλοι μαζί μια καινούρια δουλειά.
Οι «νέοι-παλιοί» Helloween αποτελούνται πλέον από επτά (!) μέλη, έχοντας δύο τραγουδιστές και τρεις κιθαρίστες, πέρα από το…συνηθισμένο rhythm section του μπάσου/ντραμς. Φυσικά, μετά την εν λόγω είδηση, οι προσδοκίες έφτασαν στο ταβάνι, ενώ η αγωνία μας έκανε να μη χρειάζεται να κόψουμε τα νύχια μας για μήνες. Εξάλλου θα ήταν η πρώτη φορά που θα ακούγαμε ξανά τη φωνή του Michael Kiske και την κιθάρα του Kai Hansen σε δίσκο των Helloween μετά από 33 (ολογράφως, τριάντα-τρία) χρόνια. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2021 και μετά από ένα χρόνο περίπου, τον ακούμε ξανά στο στερεοφωνικό και αναρωτιόμαστε. Άξιζε όλος αυτός ο ντόρος;
Εν μέρει ναι. Αναμφισβήτητα, το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό, καθώς μερικά κομμάτια είναι ήδη επιτυχίες, ενώ το 12λεπτο “Skyfall” θεωρείται πια (και όχι αδίκως) μία από τις κορυφαίες στιγμές στην καριέρα τους. Όμως, κατά την προσωπική μας άποψη, ο δίσκος δεν είναι το αριστούργημα που ίσως περιμέναμε. Κατά μία άποψη, την πιο ρεαλιστική, αυτό είναι απόλυτα λογικό: τα μυαλά που απαρτίζουν τους σημερινούς Helloween είναι κάποιας ηλικίας, έχουν ξεπεράσει προ πολλού το ζενίθ της έμπνευσής τους (τόσο με τους προ-reunion Helloween όσο και με τους Gamma Ray) και στο power metal ιδίωμα έχουν παιχτεί τα πάντα πια.
Από την άλλη άποψη, την πιο συναισθηματική, ήλπιζες ότι οι μουσικοί που θαύμαζες μικρός θα ήταν έτοιμοι να επαναπροσδιορίσουν τη μουσική τους. Προφανώς αυτό ΔΕΝ γίνεται, οπότε ακούγοντας τη μουσική τους με τα αυτιά και όχι μόνο με την καρδιά, το “Hellloween” είναι ένας πολύ αξιόλογος δίσκος, συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι πρόκειται για μια μπάντα που μετράει σχεδόν σαράντα χρόνια καριέρας.
Δυναμίτης το “Out for the Glory” (αν και προσωπικά ήθελα ένα κλικ καλύτερο ρεφρέν), κορυφαία στιγμή του Andi Deris το “Fear of the Fallen”, τρελό χιτάκι το “Best Times”, έπος το “Robot King”, ενώ για το “Skyfall” τα είπαμε ήδη. Εντούτοις, η αίσθηση που αφήνει ο δίσκος, όσον αφορά τις συνθετικό κομμάτι, είναι ότι πρόκειται για μια πιο εμπνευσμένη συνέχεια του προηγούμενου «κανονικού» δίσκου των Helloween, “My God Given Right”, απλώς έχοντας ως guests τα δύο «απολωλότα» πρόβατα (Kiske, Hansen). Λογικό, καθώς ο πρώτος δε συμμετέχει σε καμία σύνθεση, ενώ ο δεύτερος υπογράφει μόνο το “Skyfall” – τυχαίο άραγε;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι η όλη φάση του reunion είναι μια μοναδική ευκαιρία για να τους δούμε ζωντανά όλους μαζί και να χτυπηθούμε με τους δεκάδες ύμνους τους, εφόσον βέβαια το όλο εγχείρημα θα έχει συνέχεια. Καλή διάθεση να υπάρχει. Οι ίδιοι λένε συνεχώς ότι υπάρχει, φαίνεται στην εικόνα και στις κατά καιρούς δηλώσεις τους, οπότε σταυρώνουμε τα δάκτυλά μας για τον επόμενο δίσκο τους, ο οποίος μπορεί να είναι ακόμα καλύτερος. Long live Helloween!
Label: Victor Records/ Atlantic Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 18 Ιουνίου 2021
