Οι Machine Head είναι μια μπάντα με αρκετά «ups και downs» κατά τη διάρκεια της πολυετούς καριέρας της. Σαν χθες μου φαίνεται όταν το 1994 κυκλοφόρησε το ντεμπούτο “Burn My Eyes” που μας ξετίναξε τα μυαλά και ακούγεται φρέσκο ακόμα και σήμερα, με το “The More Things Change” που ακολούθησε να βρίσκεται σε παρόμοιο επίπεδο ποιότητας.
Η συνέχεια δεν ήταν ιδιαίτερα καλή, με τα πιο «εμπορικά» “Burning Red” και “Supercharger” να στοιχίζουν εν τέλει το συμβόλαιό τους με τη Roadrunner, η οποία μερικά χρόνια αργότερα, κατόπιν πολλών πιέσεων, πείστηκε να κυκλοφορήσει και το άλμπουμ-επιστροφή τους, “Through the Ashes of the Empires”. Ένας δίσκος-ορόσημο που αποτέλεσε και το εισιτήριο τους για την επάνοδο της μπάντας στο top επίπεδο της metal σκηνής, καθώς αν η κατάσταση στράβωνε και ο δίσκος δεν ήταν όσο καλός έπρεπε, τότε θα ήταν άκρως αμφίβολο αν θα ξανακούγαμε κάτι από αυτούς.
Κι όμως, ο Robb Flynn και η παρέα του μας αποστόμωσαν και μάλιστα δύο συνεχόμενες φορές, καθώς το “The Blackening” του 2007 θεωρείται (και όχι άδικα) ένας από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών. Το “Unto The Locust” του 2011 ήταν μια ακόμα εξαιρετική δουλειά των Αμερικανών, εντούτοις κάπου εκεί άρχισαν πάλι τα προβλήματα. Η αποχώρηση του ιδρυτικού μέλους και μπασίστα Adam Duce έφερε νέους τριγμούς, με το άνισο “Bloodstone & Diamonds” να μη φτάνει ούτε κατά διάνοια το επίπεδο έμπνευσης των προκατόχων του, ενώ για το “Catharsis” έχουν χυθεί δεκάδες τόνοι ψηφιακού μελανιού.
Κάποιοι το θεωρούν σκέτη καταστροφή, που οδήγησε εξάλλου στην αποχώρηση του κιθαρίστα Phil Demmel και του ντράμερ Dave McClain λόγω μουσικών διαφορών, οι οποίοι είχαν και τεράστια συμβολή στη «νεκρανάσταση» των Machine Head από το 2003 και έπειτα, ενώ κάποιοι άλλοι (λιγότεροι ίσως) καλωσόρισαν την προσπάθεια του Robb να επαναφέρει την ευθύτητα των πρώτων τους άλμπουμ.
Απλώς όχι με τόσο μεγάλη επιτυχία όσο θα περίμεναν. Η αλήθεια είναι ότι μετά από αυτές τις εξελίξεις, δεν ξέραμε τι να περιμένουμε από τον Robb Flynn, οποίος είχε απομείνει πια μόνος του, μαζί με τον αντικαταστάτη του Adam Duce, Jared MacEachern. Κάποια σκόρπια κομμάτια που κυκλοφόρησαν στο youtube έδιναν ελπίδες ότι οι Machine Head βρίσκονται πάλι στο σωστό δρόμο, γεγονός που επιβεβαιώνεται με την κυκλοφορία του “Of Kingdom and Crown”.
Πρόκειται για μια πολύ καλή δουλειά, ανέλπιστα καλή θα προσέθετα. Το “Of Kingdom and Crown” βρίσκει τους Machine Head σε φόρμα, με τραγούδια που φέρουν φαρδιά-πλατιά τη σφραγίδα της μπάντας, ενώ στιχουργικά αποτελεί τον πρώτο concept δίσκο τους, που βασίζεται αμυδρά στο anime “Attack on Titan”. Μουσικά, συνδυάζουν ιδανικά όλα τα είδη που έχουν δοκιμάσει ως τώρα, από heavy και thrash μέχρι nu-metal, πάντα κάτω από το δικό τους προσωπικό ύφος, με τον Robb να αναδεικνύει τις φωνητικές του ικανότητες στο έπακρο.
Είτε φωνάζοντας, είτε τραγουδώντας μελωδικά, είτε «θυμωμένα», ο τύπος είναι απολαυστικός και δίνει μια άλλη διάσταση στις ήδη ποιοτικές συνθέσεις.
Η μπάντα δείχνει να πιστεύει πραγματικά στο υλικό της - εξάλλου θέλει κότσια να τοποθετήσεις ως εναρκτήριο κομμάτι μια δεκάλεπτη σύνθεση, όμως το “Slaughter The Martyr” εύκολα μπαίνει στη λίστα με τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει ποτέ.
Η συνέχεια καταιγιστική, με το Slayer-ικό “Choke on the Ashes of Your Hate” που θα…πνίξει κόσμο στις συναυλίες τους και το εξίσου δυναμικό “Become The Firestorm”, ενώ στα “My Hands Are Empty” και “Unhallowed” αντιλαμβανόμαστε την υψηλού επιπέδου συνθετική άποψη που έχουν οι Machine Head. Τρομερά riffs, ακουστικά περάσματα, αλλαγές ρυθμών, τεχνικά σόλο, οι «νέοι» Waclaw Kietylka (κιθάρα) και Matt Alston (ντραμς) δείχνουν να έχουν αφομοιωθεί πλήρως. Δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι που να υστερεί, ενώ ακόμα και τα “Bloodshot” και “Rotten” που σηματοδοτούν τη (μερική) επιστροφή στον ήχο του “Burn My Eyes”, είναι τόσο πορωτικά που δεν απασχολεί καθόλου το όποιο «πισωγύρισμα».
Το “Of Kingdom and Crown” σβήνει με χαρακτηριστική ευκολία τα δύο προηγούμενα στραβοπατήματα και κατά την προσωπική μου άποψή, είναι ο δίσκος που θα έπρεπε να ακολουθήσει το “Unto The Locust”. Κάποιοι παραπονιάρηδες ίσως πουν ότι δε φτάνει το επίπεδο γραφής του “The Blackening” και ότι όλα αυτά που γράφονται είναι υπερβολές. Όμως ας έχουμε υπόψη μας ότι τέτοιοι δίσκοι είναι μοναδικοί και γράφονται εφάπαξ – είναι σαν να ζητάς από τους Metallica να ξαναγράψουν το “Master of Puppets”. Ας είμαστε λίγο ρεαλιστές λοιπόν και ας ακούσουμε την καλύτερη εκδοχή των Machine Head εν έτει 2022. Νομίζω θα την απολαύσετε όσο και ‘γω.
Βαθμός: 9/10
Playlist:
1 Slaughter The Martyr 10:26
2 Choke On The Ashes Of Your Hate 4:06
3 Become The Firestorm 5:00
4 Overdose 0:59
5 My Hands Are Empty 5:30
6 Unhallowed 6:30
7 Assimilate 1:00
8 Kill Thy Enemies 5:40
9 No Gods, No Masters 4:19
10 Bloodshot 4:21
11 Rotten 4:33
12 Terminus 1:13
13 Arrows In Words From The Sky 5:55
Total playtime: 59:31
Label: Nuclear Blast
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 26 Αυγούστου 2022