Έξι χρόνια ήταν πολλά. Μετά το καταπληκτικό “Dystopia”, τόσα χρειάστηκαν για να καταφέρει ο Dave Mustaine να υλοποιήσει το επόμενο βήμα των τεράστιων Megadeth, οι οποίοι έφτασαν αισίως στο 16ο δίσκο τους. Βέβαια, στο ενδιάμεσο μεσολάβησαν διάφορα πράγματα που δικαιολογούν τη μεγάλη αυτή απόσταση (τη μεγαλύτερη που έκαναν ποτέ) μεταξύ των δύο κυκλοφοριών: αφενός το ζήτημα υγείας του… MegaDave με την επάρατη νόσο, από την οποία βγήκε νικητής, αφετέρου το «μικρούλι» σεξουαλικό σκάνδαλο με τον έτερο Dave, τον κ. Ellefson, τον μέχρι πρότινος μακροβιότερο μπασίστα της μπάντας.
Για το πρώτο (και σοβαρότερο) θέμα δε χρειάζεται να σχολιάσουμε κάτι πέρα από το ότι ευχόμαστε ο άνθρωπος να είναι πάντα υγιής, ενώ για το δεύτερο, η απόλυση του Ellefson δεν του βγήκε και σε τόσο κακό, όπως φαίνεται. Ο λόγος είναι ότι η θλιβερή αυτή ιστορία, πείσμωσε τον Mustaine και τον ώθησε στην πρόσληψη του κορυφαίου session βιρτουόζου του μπάσου, του Steve DiGiorgio, ο οποίος κάλυψε με το παραπάνω τις απαιτήσεις της θέσης.
Σε συνδυασμό με το υπόλοιπο line-up, όπως τον καταπληκτικό Kiko Loureiro που συνοδεύει άψογα τον Dave στα, υψηλότατης τεχνικής, κιθαριστικά θέματα και τον ντράμερ-οδοστρωτήρα Dirk Verbeuren, το τελικό αποτέλεσμα που θα περίμενε κανείς δε θα έπρεπε να ήταν τίποτε λιγότερο από ισοπεδωτικό. Είναι όμως έτσι; Κατά μεγάλο ποσοστό, ναι. Το “The Sick, The Dying…and the Dead” είναι ένας από τους δυνατότερους δίσκους της μετέπειτα πορείας της μπάντας, που στέκεται επάξια δίπλα σε δουλειές όπως το “The System has Failed”, “Endgame” και “Dystopia”.
Ο Dave βρίσκεται σε μεγάλα κέφια, συνθέτοντας μια σειρά από heavy/thrash ύμνους που θα καταπλήξουν κυρίως τους παλαιότερους οπαδούς, σε κομμάτια όπως το “Life in Hell”, το “Nightstalkers” (με τη συμμετοχή του Ice T) ή το “We’ll be Back”, ενώ ακόμα και όταν επιλέγει να ρίξει τους τόνους και τις ταχύτητες (“Mission to Mars”, “Killing Time”), τα καταφέρνει περίφημα. Καταιγιστικά και ευφάνταστα riffs, σαρωτικά solos που «μιλάνε», τα γνωστά ένρινα, «ειρωνικά», φωνητικά του Mustaine που αγαπήσαμε (ή αγαπάμε να μισούμε), τα πάντα βρίσκονται εδώ στις ιδανικές ποσότητες, σε ένα δίσκο που «φωνάζει» Megadeth από χιλιόμετρα μακριά.
Η αλήθεια είναι ότι οι εντυπώσεις μας θα ήταν μεγαλύτερες, αν έλειπε η «κοιλίτσα» που εντοπίζεται στα μισά του δίσκου με τα σχετικά μέτρια “Sacrifice” και “Junkie” ή αν υπήρχαν ένα-δύο πιο «πιασάρικα» κομμάτια στο ύφος του “Mission to Mars”. Παρ’ όλα αυτά, αφού περάσουν τα 55 λεπτά για το πέρας του δίσκου, το επόμενο, αναπόφευκτο, βήμα είναι να πατήσεις ξανά το play προκειμένου να απολαύσεις εκ νέου τη συνθετική ευφυΐα του Dave Mustaine. Το ”The Sick, The Dying…and the Dead” γίνεται καλύτερο με κάθε ακρόαση, πριν το αντιληφθείς, κολλάς μαζί του και είναι φορές που αναρωτιέσαι πως καταφέρνει και σκαρφίζεται ακόμα τέτοια riffs, μετά από τόσα χρόνια καριέρας. Ένα καθαρά ρητορικό ερώτημα, μην περιμένετε κάποια απάντηση.
Συνεπώς, αν σας αρέσουν οι Megadeth και θεωρείτε ότι οι τελευταίες δουλειές τους είναι αξιόλογες, τότε είναι πάρα πολύ δύσκολο έως αδύνατον να απογοητευτείτε από το “The Sick, The Dying…And the Dead”. Για πολλούς θεωρείται ήδη δίσκος της χρονιάς, κατά την άποψή μου, «χτυπάει» άνετα μια καλή θέση μέσα στην πρώτη δεκάδα. Και αυτό δεν είναι καθόλου μικρό επίτευγμα.
Βαθμός: 8/10
Label: Universal
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 02 Σεπτεμβρίου 2022
Playlist:
1 The Sick, The Dying... And The Dead! 5:04
2 Life in Hell 4:12
3 Night Stalkers 6:38
4 Dogs of Chernobyl 6:14
5 Sacrifice 4:08
6 Junkie 3:39
7 Psychopathy 1:20
8 Killing Time 5:13
9 Soldier On! 4:54
10 Célebutante 3:51
11 Mission to Mars 5:24
12 We'll Be Back 4:29
Η σύνθεση της μπάντας έχει τους εξής:
Dave Mustaine - Βασικά φωνητικά και κιθάρα
Kiko Loureiro - Κιθάρα
James LoMenzo - Μπάσο
Dirk Verbeuren - Ντραμς
Συνολική διάρκεια cd: 55:06