Προτού ξεκινήσω να γράφω αυτό το άρθρο ανέτρεξα στην ετυμολογία της λέξης «έρωτας» στο διαδίκτυο. Ως γνωστόν άνοιξα αρκετά «παράθυρα» και κατέληξα σε κάμποσα αποφθέγματα τα οποία εξυμνούσαν τον έρωτα ως αποτέλεσμα της σύμπραξης δύο ατόμων. Αυτό είναι το λογικό, δεν αντιλέγω. Σε αυτό το άρθρο όμως, θα μιλήσουμε για τον έρωτα που προηγείται της γνωριμίας με ένα άλλο άτομο. Τον έρωτα προς τον εαυτό μας. Την αρχή όλων.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων όταν γνωρίζουν ένα άτομο που τους ενδιαφέρει προσπαθούν να το κατακτήσουν προβάλλοντας τον καλύτερο εαυτό τους. Πολλές φορές προσποιούνται, φοράνε το μόνιμο χαμόγελο της ευτυχίας μαζί με τα πιο όμορφα ρούχα τους, παρουσιάζουν τη ζωή τους ωραιοποιημένη και αποφεύγουν να αναφέρουν κάθε τι δυσάρεστο που ίσως θα μπορούσε να απομακρύνει το αντικείμενο του πόθου τους. Και ως επί το πλείστων οι περισσότερες σχέσεις λήγουν κάπως έτσι: «Εγώ άλλον άνθρωπο γνώρισα στην αρχή». Γιατί το κάνουμε όμως αυτό; Και κυρίως γιατί δεν το κάνουμε πάντα αυτό;
Γιατί να μην φοράμε κάθε μέρα το χαμόγελο μας σε όλους τους ανθρώπους, στην ταμεία στο σούπερ μάρκετ, στην πωλήτρια στο κατάστημα ρούχων, στον σερβιτόρο στο καφέ και κυρίως στον ίδιο μας τον εαυτό. Παρατήρησε τη φάτσα σου στον καθρέφτη του μπάνιου σου μόλις ξυπνάς. Είναι λες και κοιτάς έναν άνθρωπο που μισείς. Πότε του χαμογέλασες τελευταία φορά;
Αγοράζεις ρούχα και τα κλείνεις στην ντουλάπα για εξαιρετικές περιπτώσεις. Εκείνα μένουν άθικτα και εσύ μαραζώνεις. Φοράς όλο τα ίδια και τα ίδια τόσο που δε χρειάζεται καν να σε κοιτάξεις στον καθρέφτη, το ίδιο είδωλο κάθε μέρα. Καμία διαφορά.
Σε ταΐζεις πρόχειρα κάθε μέρα, τρως στο πόδι, βιάζεσαι να βυθιστείς στις σκέψεις σου. Οδηγείς το μυαλό σου σε ξένα μονοπάτια για να μη βρεθεί στο δικό σου και τρομάξεις. Σιχαίνεσαι τη μοναξιά σου, τη φοβάσαι. Ελπίζεις οι άλλοι να χάσουν και όχι εσύ να παίξεις και ίσως να κερδίσεις. Θα είσαι ευτυχισμένος μόνο αν ξεραθεί και το χορτάρι του γείτονα αντί να σηκωθείς και να ποτίσεις το δικό σου.
Γενικά η ζωή μας εξαρτάται από τους άλλους. Το ίδιο και ο έρωτας. Αλλά αυτό είναι ένα από τα πιο δυνατά συναισθήματα. Δεν το ξεγελάς εύκολα. Και δεν θα το νιώσεις μόνο κατά συνθήκη. Πρέπει να κάνεις αγώνα για αυτό. Προσωπικό αγώνα συνεχώς. Πρέπει πρώτα από όλα να ερωτευτείς τον εαυτό σου. Να σου αρέσεις, να σε προσέχεις, να σε φροντίζεις.
Να σε ντύνεις καθημερινά με τα πιο ωραία σου ρούχα ακόμη και αν δεν πρόκειται να σε δει κανείς. Θαύμασε τον εαυτό σου στον καθρέφτη, τα δυνατά σου σημεία αλλά και τα αδύνατα που σε κάνουν να ξεχωρίζεις. Φτιάξε ένα γεμάτο γεύμα και σέρβιρε το στον εαυτό σου. Πρόσφερέ του ό,τι χρειάζεται για να είναι υγιής και δυνατός. Προπόνησέ τον καθημερινά. Το σώμα σου είναι ο ναός σου. Ποιος θέλει να ζει σε ένα ερειπωμένο βασίλειο;
Θέλει αγώνα να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του, να τον αποδεχτεί και να τον ερωτευτεί τόσο που θα τον ενδιαφέρει μόνο η δική του χαρά και θα βάζει στην άκρη την ικανοποίηση όλων των άλλων. Αλλά αξίζει. Είναι πολύ κουραστικό να αναζητάς τα θέλω σου μέσα σε έναν άλλον άνθρωπο όταν εσύ ο ίδιος τα κουβαλάς μέσα σου. Η εύκολη λύση είναι να πιαστείς από ένα άλλο χέρι αλλά αν δεν μάθεις να κρατιέσαι από το δικό σου κάποια στιγμή θα πέσεις. Δεν μπορείς να έχεις τον απόλυτο έλεγχο για κανέναν άλλον παρά μόνο για τον εαυτό σου. Πόνταρε σε αυτόν, γίνε φίλος μαζί του και ερωτεύσου τον πριν ερωτευτείς τους γύρω σου.
Αφήστε μια απάντηση