Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται τα κομπλιμέντα; Η αλήθεια είναι πως η εποχή μας, υπό τους φρενήρεις ρυθμούς της τεχνολογικής εξέλιξης, έχει μετατρέψει τους ανθρώπους σε παθητικούς δέκτες και ανήμπορους για ενεργή συμμετοχή και δια ζώσης αλληλεπίδραση. Κάθε έκφρασή τους μεταδίδεται μέσω του διαδικτύου. Μία οθόνη είναι αρκετή ώστε οι άνθρωποι πλέον να χάνονται πίσω της και να αποφεύγουν κάθε εξ επαφής συνύπαρξη και επικοινωνία.
Θα σου αναφέρω ένα γνωστό παράδειγμα. Δεν σου έχει τύχει να στείλεις γραπτό μήνυμα σε κάποιον έναν σιδηρόδρομο από «χαχαχα» και τη στιγμή που το πληκτρολογείς το πρόσωπο σου να είναι πιο παγωμένο και από την κατάψυξή σου; Πιστεύω πως ναι. Έχουμε χάσει τη χαρά της έκφρασης. Τη μοναδική αυτή ικανότητά μας να ερχόμαστε κοντά με τους συνανθρώπους μας και να γινόμαστε αντιληπτοί μέσω της έκφρασης όλου του σώματος.
Το πρόσωπό μας έχει πολλούς μύες, όλοι συμβάλλουν κάπου. Ανάμεσα σε αυτούς είναι και ο «γελαστήριος» μυς, ο οποίος με την ενέργειά του φέρνει τη γωνία του στόματος προς τα έξω δημιουργώντας το χαμόγελο. Η φύση ξέρει περισσότερα και μας έχει προσφέρει άπειρες δυνατότητες για να εκμεταλλευτούμε προς όφελός μας.
Έρμαια της σύγχρονης τεχνολογίας επομένως, υπνωτίζουμε μαζί με τις εκφράσεις μας και τα όνειρά μας. Στόχος μας είναι να είμαστε διαρκώς ενήμεροι για το τι γίνεται γύρω μας και αφήνουμε για αύριο τι συμβαίνει στις ζωές μας. Τα θέλω μας κάπου εκεί μπερδεύονται και στη συνέχεια χάνονται. Απλά υπάρχουμε, δεν αναζητάμε, δεν εξερευνούμε, παύουμε να είμαστε ενεργοί.
Το πρόσωπό μας είναι ανέκφραστο πλέον παντού. Στην τράπεζα, στο λεωφορείο, στο δρόμο. Βιαζόμαστε να γυρίσουμε σπίτι μας και να χαθούμε ξανά πίσω από την οθόνη. Είναι η ασφαλής μας ζώνη. Από την άνεση του καναπέ μας, πίσω από μία στατική φωτογραφία προφίλ με κολλημένο ένα στημένο χαμόγελο ακριβώς για αυτόν τον σκοπό εκφραζόμαστε και επικοινωνούμε με άλλους χρήστες του διαδικτυακού χάους.
Και μέσα σε όλα αυτά έρχεται ο φόβος της έκφρασης. Φοβόμαστε ή ακόμη δεν ξέρουμε πως να έρθουμε κοντά με τον άνθρωπο. Η τετ α τετ επαφή φαντάζει αγχωτική. Πόσο μάλλον η οπτική επαφή. Για τον λόγο ούτε λόγος. Προτιμάμε να εκφραστούμε μέσω κοινωνικών εφαρμογών ακόμη και σε ανθρώπους που μπορεί να συναντάμε καθημερινά.
Αν κάνεις κάποιον άλλον να χαμογελάσει κοιτάζοντάς τον αυτόματα θα χαμογελάσεις κι εσύ. Αν του κάνεις ένα κομπλιμέντο θα είναι σαν να το κάνεις στον εαυτό σου. Φοβόμαστε να κάνουμε τους άλλους να χαμογελάσουν γιατί δεν ξέρουμε την αντίδρασή τους. Αλλά όλοι έχουμε τις ίδιες ανάγκες. Όλοι έχουμε ανάγκη το χαμόγελο. Έναν όμορφο λόγο, μία έκφραση θαυμασμού. Είναι η βενζίνη του ανθρώπινου σώματος. Αλλά αυτή δεν κοστίζει τόσο ακριβά. Κοστίζει τόσο όσο το να το ξεστομίσεις. Μια στιγμή. Να κάνεις αυτό που θα ήθελες να σου κάνουν. Όλα από κάπου πρέπει να ξεκινήσουν. Ας είσαι εσύ αυτός που θα κάνει την αρχή.
Φαντάζει τόσο θλιβερό το πιο κοινωνικό ον να είναι πλέον τόσο απομονωμένο. Τόσο κλεισμένο στο καβούκι του, στα ακουστικά του, στις παρωπίδες του. Η ευχαρίστηση και η επικοινωνία προέρχονται μέσα από μία οθόνη ενώ έξω υπάρχει η πραγματική ζωή που μόνο αυτή μπορείς να νιώσεις με όλες σου τις αισθήσεις.
Να εκφράζεις τον καλό σου λόγο. Όλοι τον έχουν ανάγκη. Και ας μην σου τον ανταποδώσουν. Στο τέλος της ημέρας θα είσαι εσύ πιο καλά με εσένα. Να μην φοβάσαι την απόρριψη, να φοβάσαι που είχες τόσα να πεις μα δεν τα είπες…
Αφήστε μια απάντηση