Πολύ doom έχει εμφανιστεί τελευταία στις νέες κυκλοφορίες, σήμερα θα ασχοληθούμε με τους Famyne από την Αγγλία που παίζουν και το ανάλογο στυλ που μας έχουν συνηθίσει οι γνωστές μπάντες από το Ηνωμένο Βασίλειο. Έχουν καθαρά φωνητικά και στην αρχή μου θύμισαν σαν να ακούω τους παλιούς The Cult σε doom είδος. Βέβαια είναι σχετικά αργός ο ρυθμός σε σχέση με τα δυναμικά death doom που άκουγα τελευταία. Πάμε να δούμε μερικές λεπτομέρειες για την μπάντα παρακάτω.
Διαβάζω πάλι σε κείμενα ότι το θεωρούν ως το καλύτερο doom cd της χρονιάς. Ε μην λέμε και υπερβολές τώρα εκτός αν κάποιος δεν έχει ακούσει τίποτα άλλο φέτος που έχει άφθονες κυκλοφορίες που όμως οι περισσότερες κινούνται στον χώρο του underground ήχου οπότε μην περιμένουμε και πολλά. Εκτός αν κάποιος είναι φαν μόνο του αγγλικού doom οπότε θεωρεί καλύτερα τα δημιουργήματα από εκεί.
Από τα 50 περίπου doom που έχω ακούσει τα περισσότερα είναι από νέες μπάντες και προσπαθούν να βρουν ακόμα τον ήχο τους για αυτό και είμαι εξαιρετικά επιεικής στις βαθμολογήσεις που τους κάνω. Αν ήταν μια παλιά μπάντα θα λάμβανε και τον ανάλογο βαθμό βέβαια αναλόγως πως τα έχει πάει. Και επειδή λείπουν και οι μεγάλες μπάντες φέτος από τις κυκλοφορίες δεν έχω αποφασίσει ακόμα πιο cd θα πάρει τον άτυπο τίτλο του καλύτερου της χρονιάς.
Το παρόν cd των φίλων μας έφτασε στην μέση και άρχισα να κουράζομαι από το αργό του τέμπο. Βαρετό είναι δυστυχώς και η πλάκα είναι ότι δεν είναι funeral doom που ούτως η άλλως έχουν αυτήν την ικανότητα να σε κοιμίζουν η να σε κουράζουν με τον βαρύ τους ήχο. Εδώ είναι περισσότερο προς το prog doom παρά στο αυθεντικό αγγλικού στυλ τύπου Paradise Lost και My Dying Bride. Αργό σαν τους Anathema αλλά τα προτιμώ πιο γρήγορου τέμπο για να πω την αλήθεια.
Δεν είναι ένα άσχημο cd για το είδος αλλά και ούτε κάτι το ιδιαίτερο για να το θεωρούν και δίσκο της χρονιάς. Έχουν πέσει φαίνεται οι απαιτήσεις των κριτικών από τα τόσα παλτά που κυκλοφορούν που σπρώχνουν μέτρια cd για τα ψηλά ράφια. Να τονίσω ότι αυτό είναι το δεύτερο cd των παιδιών μετά από ένα ep και το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Θα είμαι επιεικής μαζί τους για πρώτη γνωριμία αλλά περιμένω να βελτιωθούν πολύ σε επόμενη κυκλοφορία.
Όπως λένε και στο bandcamp τους έχουν βάλει στον ήχο τους στοιχεία από stoner rock, ψυχεδέλεια και λοιπά. Ναι αλλά θα πρέπει να ακολουθήσουν κάτι το βασικό και να μην περιφέρονται από είδος σε είδος γιατί κουράζει αυτό. Θα βάλω ένα 5/10 για αρχή γιατί με έκανε να νυστάζω το cd με το αργό του τέμπο αλλά και γιατί δεν θέλω να βάλω πιο χαμηλά για πρώτη γνωριμία.
Ελπίζω στην επόμενη κυκλοφορία να έχουν βρει τον δρόμο τους οι φίλοι μας και να καθιερώσουν συγκεκριμένο είδος για να μπορούμε να τους κατατάξουμε κάπου και εμείς. Δεν είμαστε στο 60 και 70 όπου ο καθένας τραγουδούσε ότι του κατέβαινε στο μυαλό αβίαστα και γινόταν hit. Άλλο οι θρυλικοί Led Zeppelin και άλλο τα παιδιά εδώ γιατί κάποιος τόλμησε να κάνει και σύγκριση.
Πάντως η παραγωγή και η εκτέλεση σε πολύ καλά επίπεδα αλλά η ποιότητα που είναι;. Αυτή είναι που μετράει περισσότερο στην μουσική. Ακούστε τους και αποφασίστε αν σας κάνουν τα παιδιά. Το εξώφυλλο του cd τους είναι πάρα πολύ όμορφο πάντως.
Το tracklist του cd είναι το ακόλουθο:
1. Defeated
2. Solid Earth
3. Gone
4. A Submarine
5. Babylon
6. Once More
7. The Ai
8. For My Sins
Η σύνθεση της μπάντας αποτελείται από τους εξής μουσικούς:
Chris Travers – Μπάσο
Micheal Ross – Ντραμς
Tom Vane – Φωνητικά
Martin Emmons – Κιθάρα
Tom Ross – Κιθάρα
Το cd κυκλοφόρησε στις 13 Μαίου του 2022 από την εταιρεία Svart Records.
Είδος: Doom metal
Η συνολική διάρκεια του cd είναι περίπου 44 λεπτά.
Μπορείτε να το αγοράσετε από εδώ.