Νέο άλμπουμ για τους Αμερικανούς groove-metallers, Lamb of God σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα από το προηγούμενό τους, γεγονός που μάλλον είναι φυσιολογικό, αν συνυπολογίσουμε ότι μεσολάβησαν τα χρόνια της πανδημίας. Η περίοδος αυτή μπορεί να ήταν καταστροφική για τους περισσότερους μουσικούς, καθώς δεν είχαν τη δυνατότητα να περιοδεύσουν ή να παίξουν ζωντανά, εντούτοις τους ώθησε να διοχετεύσουν τη συσσωρευμένη ενέργειά τους στη σύνθεση νέας μουσικής.
Σε κάποιες μπάντες, ο εγκλεισμός τους γαλήνεψε και τους επέτρεψε να πειραματιστούν περισσότερο, σε κάποιες άλλες όμως, δημιούργησε θυμό. Πολύ θυμό. Οι Lamb of God είναι μία από τις μπάντες που ούτως ή άλλως περιλαμβάνουν πολλή οργή στους στίχους και στη μουσική τους, μόνο που στο “Omens” ακούγονται κατιτίς παραπάνω οργισμένοι. Σε σύγκριση δε με το σχετικά μέτριο (για τα δεδομένα τους) ομότιτλο άλμπουμ του 2020, ο νέος δίσκος μπορεί να συνοψιστεί με την έκφραση «γροθιά στο στομάχι».
Στο “Omens” λοιπόν βρίσκουμε τους Αμερικανούς σε μεγάλη φόρμα. Δέκα κομμάτια γεμάτα τρομερά ξεσηκωτικά riffs, γκρούβα που είναι αδύνατον να μη σε παρασύρει στο να κουνάς ρυθμικά το σβέρκο σου, ενώ τα σκισμένα φωνητικά του Randy Blythe, παρ’ όλη την ηλικία του, ακούγονται καλύτερα παρά ποτέ. Πραγματικά άξιο απορίας πως τα καταφέρνει τόσο καλά σε ένα τέτοιου είδους απαιτητικό είδος, γιατί εκτός της θηριώδους δύναμης του wall of sound που πλημμυρίζει τα ηχεία μας μόλις πατήσουμε το play, οι Lamb of God μουσικά είναι και μεγάλοι «παίκτες».
Ακόμα και μετά την αποχώρηση του οδοστρωτήρα/ντράμερ Chris Adler, ο νέος κύριος ονόματι Art Cruz είναι το ίδιο ισοπεδωτικός, με εξαιρετικά γεμίσματα και τρομερή αίσθηση του ρυθμού. Δεν υφίσταται κάποια σύνθεση που να υπολείπεται κάποιας άλλης, αλλά θα κάνουμε ιδιαίτερη μνεία σε κάποια από αυτά. Το “Nevermore” και το “Ditch” είναι απλά, λιτά, κατανοητά, κομματάρες.
Το ομότιτλο του δίσκου αποδεικνύει την αξία του “less is more” και το πως μια τόσο απλή ακολουθία ακόρντων μπορεί να δημιουργήσει ένα τόσο «κολλητικό» τραγούδι. Σε αντιπαραβολή με το κύκνειο άσμα του δίσκου, το εξάλεπτο “September Song”, που αποτελεί ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και καλοστημένα τραγούδια που έχουν κάνει ποτέ.
Το “Omens” άκοπα μπαίνει και αυτό σε μια από τις πιο δυνατές κυκλοφορίες της χρονιάς. Μιας εντυπωσιακής (μουσικά μόνο) χρονιάς, που θα μας δυσκολέψει πολύ στο να φτιάξουμε τη top-10 λίστα μας. Μακάρι τα μόνα προβλήματά μας να ήταν τόσο ευχάριστα.
Βαθμός: 8,5/10
Label: Nuclear Blast
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 07 Οκτωβρίου 2022
Playlist:
1 Nevermore 4:36
2 Vanishing 4:49
3 To the Grave 3:44
4 Ditch 3:38
5 Omens 3:48
6 Gomorrah 4:12
7 Ill Designs3:41
8 Grayscale 4:00
9 Denial Mechanism 2:38
10 September Song 6:00
Lineup:
John Campbell – bass (1994–present)
Randy Blythe – vocals (1995–present)
Mark Morton – lead guitar (1994, 1997–present)
Willie Adler – rhythm guitar (1999–present, US only 2022–present)
Art Cruz – drums (2019–present)
Total playtime: 41:05