Πώς πιστεύεις λέγεται εκείνο το συναίσθημα που διακατέχει πολλούς ανθρώπους οι οποίοι πιστεύουν πως οτιδήποτε καλό «πρέπει» να εκλείπει από τη δική τους ζωή; Ίσως ηττοπάθεια, ίσως ενοχικότητα, ίσως παιδικά τραύματα, ίσως εγωισμός. Ίσως πάλι και όλα αυτά μαζί.
Λογικά θα έχεις γνωρίσει ανθρώπους των οποίων η σταθερή απάντηση στην ερώτηση «Τι κάνεις;» είναι πάντα: «Τι να κάνω, όλα στραβά μου πάνε». Ίσως αν το καλοσκεφτείς να είσαι και εσύ αυτός ο άνθρωπος. Είναι συνήθεια να απαντάμε κατ’ αυτόν τον τρόπο ή μήπως μοιρολατρούμε και προδιαγράφουμε ένα δυσοίωνο για εμάς μέλλον;
Ας παραδεχτούμε πολλά θα πάνε στραβά στην πορεία της ζωής μας και όπως πολύ σωστά αναφέρει ο νόμος του Μέρφυ: «Οτιδήποτε μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά». Αυτό ισχύει για όλους. Είναι η σταθερά. Η μεταβλητή είναι ο τρόπος αντιμετώπισης. Άλλος δέχεται το στραβά και προσπαθεί να το ισιώσει και άλλος μαλώνει μαζί του.
Όταν λοιπόν δίνουμε έμφαση και σημασία σε οτιδήποτε στραβό μας φέρνει η ζωή αυτομάτως το κάνουμε κομμάτι μας. Χωρίς να το θέλουμε το αποδεχόμαστε, αρνητικά μεν, αλλά το εντάσσουμε στη ζωή μας. Και τότε δημιουργείται μία νέα ενέργεια. Η οποία προσελκύει και άλλα τέτοια αρνητικά περιστατικά. Δημιουργείται έτσι, ένας φαύλος κύκλος ο οποίος τροφοδοτείται από εμάς τους ίδιους και την έκρηξη ντοπαμίνης μας κάθε φορά που κάτι κακό θα μας συμβεί. Ας μην ξεχνάμε πως η χαρά και η στεναχώρια είναι από τα πιο έντονα συναισθήματα και αν και βρίσκονται στα δύο άκρα συναντιούνται στο μέτρο της έντασης.
Όταν επομένως, μετατρεπόμαστε σε μαγνήτη αρνητικών εμπειριών αλλάζουν σταδιακά η συμπεριφορά και ο χαρακτήρας μας. Υποδουλωνόμαστε στα εξωτερικά ερεθίσματα και τα αφήνουμε να μας καθορίσουν. Πιστεύουμε πως αξίζουμε όλα τα αρνητικά και αποδιώχνουμε από τη σφαίρα μας την αποδοχή θετικών καταστάσεων.
Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι. Σίγουρα θα έχεις δημιουργήσει αποτυχημένες σχέσεις ή σχέσεις που δεν ευδοκίμησαν ή σε πρόδωσαν. Ακόμα θα έχεις αδικηθεί σε δουλειές ή θα έχεις ξεγελαστεί. Αρχικά συγχαρητήρια. Αυτό σημαίνει ότι τουλάχιστον προσπάθησες. Και ίσως πάνω από μία ή δύο φορές.
Θέλει σθένος να αποτυγχάνεις και να προσπαθείς από την αρχή. Αλλά μεγαλύτερο σθένος θέλει να είσαι ένας σταθερός χαρακτήρας ο οποίος θα αλλάξει μόνο τα σημεία του εκείνα για να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Δε γίνεται σε κάθε αναποδιά να αλλάζεις τον εαυτό σου με βάση αυτή. Το να μετατρέπεσαι σε πλαστελίνη κάθε φορά που έρχεσαι αντιμέτωπος με εξωτερικά ερεθίσματα τελικά θα σε κάνει μία άμορφη μάζα.
Επιπλέον, αντί να αναπτύσσεις την ενοχικότητά σου ανέπτυξε την κριτική σου σκέψη. Η εύκολη λύση είναι πάντα ή να ρίξουμε το φταίξιμο σε κάποιον άλλον ή σε εμάς τους ίδιους. Και στις δύο περιπτώσεις θριαμβεύει ο εγωισμός. Θέλει χρόνο και διάθεση ώστε να ξεχωρίσεις στο μυαλό σου τους ιούς που έρχονται από το εξωτερικό περιβάλλον και τα ασφαλή προγράμματα που αν τα εγκαταστήσεις θα αναβαθμίσεις το λογισμικό σου.
Όταν προδιαγράφεις το μέλλον σου δυσοίωνο, διώχνεις τις ευκαιρίες, μειώνεις την προσπάθεια και χάνεις την ελπίδα σου. Μοιάζεις με ένα ανθρωπάκι που καθώς περπατάει έχει από πάνω του ένα γκρίζο συννεφάκι έτοιμο ανά πάσα στιγμή να σε βρέξει. Και αυτό το σύννεφο είναι ορατό και στους γύρω σου. Είναι η ενέργεια που λέγαμε. Ποιος λοιπόν, να θέλει να σταθεί δίπλα σου με αυξημένη την πιθανότητα να βρεχτεί και αυτός; Άσε που ούτε εσύ θέλεις δίπλα σου κανέναν.
Τα καλύτερα αξίζουν σε όλους. Υπομονή και θέληση θα σε οδηγήσουν τελικά εκεί που θέλεις. Ή και κάπου καλύτερα. Τα γκρίζα συννεφάκια πάντα θα υπάρχουν. Και πρέπει να τα αποδεχόμαστε. Αλλά όχι κάθε μέρα. Ίσα να ρίξουν τη βροχή τους και μετά να τα διώχνουμε. Και να παίρνουν τη θέση τους ουράνια τόξα. Ό,τι σημαίνει αυτό για τον καθένα!