Η λίστα μου με τις περσινές κυκλοφορίες, που ξεχώρισα, περιλαμβάνει μουσικές για όλες τις ώρες και διαθέσεις. Τα άλμπουμ της χρονιάς 2022, σύμφωνα πάντα με το προσωπικό μου γούστο, δεν τα παρουσιάζω με σειρά προτίμησης και έτσι δεν υπάρχει και αρίθμηση. Έκλεψα και λίγο, καθώς δεν σκάρωσα δεκάδα όπως ο Rock Hero και ο Γιώργος Δεμπεγιώτης! Συνεχίστε, να διαβάζετε και θα καταλάβετε…
Röyksopp - Profound Mysteries I, II & III
Το διάσημο νορβηγικό δίδυμο της ηλεκτρονικής μουσικής επέστρεψε μέσα στο 2022 όχι με ένα αλλά τρία άλμπουμ και έναν καταιγισμό από βίντεο! Θα συμπεριλάβω τα Profound Mysteries I, II και III ως ένα ενιαίο σύνολο. Ακούω έτσι κι αλλιώς το ένα πίσω από το άλλο για περίπου τρεις ώρες με εναλλαγές από χορευτικούς ρυθμούς σε ατμοσφαιρικές συνθέσεις.
Οι Röyksopp επιστρατεύουν για ακόμη μία φορά την αγαπημένη μου Susanne Sundfør, την οποία και μου έμαθαν οι ίδιοι πριν από αρκετά χρόνια και τους ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό, και τον Jamie Irrepressible με την εύθραυστη φωνή. Συνεργάζονται για πρώτη φορά με τη δυναμική Alison Goldfrapp και την πιο ποπ Astrid S και άλλους γνωστούς ή όχι και τόσο ερμηνευτές.
A-ha - True North
Ας παραμείνουμε στη Νορβηγία! Οι δόξες του παρελθόντος έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και οι σημερινές έφηβες δε γεμίζουν τους τοίχους των δωματίων τους με αφίσες του Morten Harket. Οι A-ha, που έκλεισαν φέτος 40 χρόνια από την ίδρυσή τους, συνεχίζουν παρόλα αυτά, να συνθέτουν μουσική και κυκλοφόρησαν τον περασμένο Οκτώβριο το ενδέκατο άλμπουμ τους.
Η φωνή του εξηντατριάχρονου πλέον frontman του συγκροτήματος παραμένει αναλλοίωτη και εύκολα αναγνωρίσιμη, οι στίχοι έχουν πάντα μία ποιητικότητα, οι μελωδίες, που δεν τις λες πιασάρικες, είναι κυρίως ήρεμες έως μελαγχολικές, αλλά υπάρχουν και κάποιες εξάρσεις. Το True North είναι ό,τι πρέπει για βραδινή ακρόαση, τώρα που χειμώνιασε -λέμε τώρα!- και στον Νότο!
David Maxim Micic - Bilo IV
Έχει περάσει περίπου ενάμισης μήνας από τότε, που κυκλοφόρησε η όγδοη δισκογραφική δουλειά του τριανταδιάχρονου συνθέτη, κιθαρίστα, πιανίστα και γενικότερα πολυοργανίστα David Maxim Micic από τη Σερβία. Το Bilo IV με έχει γοητεύσει τόσο, ώστε κέρδισε μία θέση στα άλμπουμ της χρονιάς 2022, πετώντας έξω δίσκους, που βγήκαν πριν από πολύ καιρό!
Γρήγορα progressive metal/ rock κομμάτια χωρίς στίχους και την κιθάρα του Micic να κελαηδάει, αλλά και τραγούδια χορταστικής διάρκειας με τις πολύ καλές φωνές της Aleksandra Djelmas και του Vladimir Lalić διαδέχονται ορχηστρικές και με κινηματογραφική αίσθηση συνθέσεις με τη μελωδία τους να ταξιδεύει τον ακροατή στην Άπω αλλά και την Εγγύς Ανατολή. Οικείοι ήχοι στους λαούς της βαλκανικής χερσονήσου προκύπτουν εδώ και εκεί. Επέλεξα δύο διαφορετικά μεταξύ τους κομμάτια ως δείγματα της ποικιλίας του Bilo IV, για να πλαισιώσω την περιγραφή.
Lacrimorta - Lacrimorta
Γνώρισα τη Nikoletta Winters και το project της Lacrimorta χάρη στο άρθρο του Rock Hero, που δημοσιεύτηκε στα τέλη Οκτωβρίου! Το ομώνυμο άλμπουμ κυκλοφόρησε στα τέλη Αυγούστου και περιλαμβάνει τραγούδια, τα οποία συνέθεσε η Winters κατά τη διάρκεια της απομόνωσης στο σπίτι εξαιτίας της καραντίνας και, όπως δηλώνει η ίδια, είναι επηρεασμένα από το ιαπωνικό καλτ συγκρότημα Malice Mizer.
Η φωνή της είναι ζεστή και αγέρωχη χωρίς ερμηνευτικές υπερβολές. Θα χαρακτήριζα στο σύνολό τους τη δουλειά της, που κινείται στα είδη Darksynth, Gothwave και Gothic Metal, εθιστική, σε βαθμό που το Lacrimorta να παίζει πολλές φορές σε λούπα, όποτε πατώ το play!
Sonja – Loud Arriver
Βάζω κοντά κοντά το Lacrimorta και το Loud Arriver, αν και είναι δύο δίσκοι, που ανήκουν σε διαφορετικά είδη, γιατί οι δημιουργοί τους έχουν κάτι κοινό. Η Nikoletta Winters και η Melissa Moore, γυναίκες πλέον αμφότερες ύστερα από την αλλαγή φύλου, γράφουν πολύ προσωπικούς στίχους χωρίς περιστροφές, εκφράζοντας τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν, τις αγωνίες, τις απογοητεύσεις, τις επιθυμίες τους...
Η διαφορά έγκειται στο ότι η Moore και η παρέα της τους κλείνουν μέσα σε hard rock! Ο Γιώργος Δεμπεγιώτης εκθείασε το πρώτο άλμπουμ από τους Sonja, το συμπεριέλαβε στη λίστα του με τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς και το review του με καλύπτει απόλυτα!
Antimatter - A Profusion of Thought
Καπάκι έρχεται και το A Profusion of Thought, ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε αθόρυβα στα μέσα Νοεμβρίου ύστερα από απουσία τεσσάρων ετών των Antimatter από τη δισκογραφία! Η dark rock και οι στίχοι του Βρετανού Mick Moss, που ύστερα από την αποχώρηση του Duncan Patterson βρίσκεται εδώ και χρόνια μόνος του στο τιμόνι, δε δημιουργούνται, για να μας φέρουν στο τσακίρ κέφι.
Η εξαιρετική φωνή, που παρομοιάζεται από πολλούς με εκείνη του Eddie Vedder των Pearl Jam, και η συχνά σπαρακτική ερμηνεία του Moss αγγίζουν ευαίσθητες χορδές!
Tales Under The Oak - The Swamp Kingdom και The Toad Folk
Το Dungeon Synth το ανακάλυψα πρόσφατα και σκαλίζω συχνά παλιές και νέες κυκλοφορίες του είδους. Το προτιμώ μάλιστα πλέον συχνά, όταν θέλω να ακούσω μουσική χωρίς στίχους! Το άλμπουμ The Toad Folk από το γερμανικό project Tales Under The Oak είναι φρέσκο, μιας και κυκλοφόρησε μόλις στις 17 Δεκεμβρίου από την εταιρεία Dark Age Productions και αποτελεί μέρος μίας τριλογίας.
Το The Toad King προηγήθηκε τον Νοέμβριο του 2021 και για τυπικούς λόγους δεν το συμπεριέλαβα στη λίστα. Το Swamp Kingdom βγήκε τον Αύγουστο του 2022. Κοινό στοιχείο στα πολύ όμορφα φιλοτεχνημένα από τον Vitaliy Ilyin (Barandash) εξώφυλλα όλων τους είναι ένας επιβλητικός αν και κακομούτσουνος μπάκακας!
Τα κομμάτια είναι σκοτεινά και ταυτοχρόνως ονειρικά και θα μπορούσαν κάλλιστα, να ντύσουν ένα βιντεοπαιχνίδι. Στο The Toad Folk έχουμε και αφήγηση με τη ζεστή φωνή του ηθοποιού Peter Walters κάτι, που δεν υπήρχε στα δύο προηγούμενα άλμπουμ.
Droid Bishop - Nights
Πάμε σε ένα ακόμη σόλο project και ένα μικρής διάρκειας άλμπουμ. Το Nights περιλαμβάνει για την ακρίβεια τα singles, τα οποία κυκλοφόρησε μέσα στο 2022 ο Αυστραλός, αλλά μόνιμα εγκατεστημένος στο Μαϊάμι James Bowen. Χρησιμοποιεί το όνομα Droid Bishop στον καλλιτεχνικό χώρο.
Η synthwave, που δημιουργεί ο συνθέτης, κιθαρίστας και κιμπορντίστας είναι εξαιρετικά ευχάριστη, ενίοτε άκρως χορευτική και φέρνει στο μυαλό soundtrack αγαπημένων ταινιών από τη δεκαετία του ‘80.
Dance with the Dead - Driven to Madness
Κλείνω με μία ακόμη επιλογή από τη synthwave και ένα άλμπουμ, που παρουσιάστηκε επίσης μέσα από το LifeSteps. Η μουσική των Dance with the Dead είναι θα έλεγα απειλητική με πιο αγριεμένες κιθάρες και οπωσδήποτε λιγότερο... χαριτωμένη από εκείνη του Droid Bishop, αλλά δε χάνει σε ρυθμό και ‘80s αίσθηση.
Προσφέρεται οπωσδήποτε και για χορό, όπως επεσήμανε ο Rock Hero στο review του, αλλά θα έχετε πότε πότε και τον νου σας μην πεταχτεί από το σκοτάδι το φρίκουλο του εξωφύλλου ή θα ρίχνετε μία ματιά πίσω σας μήπως και πλησιάζει κάποιο ζόμπι, όταν θα ακούτε για παράδειγμα το March of the Dead!
Και του χρόνου, να είμαστε πάλι εδώ για τα Άλμπουμ της χρονιάς 2023!
