Όταν λέμε σεξιστικά αστεία εννοούμε εκείνα τα "αστεία" τα οποία έχουν ως κύριο θέμα τους ένα συγκεκριμένο φύλο. Και ως επί το πλείστων, το γυναικείο φύλο. Πως προέκυψαν όμως και κυρίως πως αντιμετωπίζονται αυτού του είδους τα «αστεία»;
Τα σεξιστικά αστεία υφίστανται εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ακούγονταν παλιά στα καφενεία μεταξύ αντρών, ακούγονται ακόμη μέχρι και σήμερα. Διασώζονται και κάποιες φορές επαναδιατυπώνονται με τέτοια θέρμη που σπάνια καταλαβαίνεις αν έχουμε προοδεύσει κοινωνικά και συναισθηματικά σαν λαός και όχι μόνο.
Η γυναίκα στα πολύ παλαιότερα χρόνια αντιμετωπίζονταν ως υποδεέστερη των αντρών. Δηλαδή δεν είχε δικαίωμα να εργαστεί εκτός σπιτιού ή να μορφωθεί ενώ, ο μόνος σκοπός της ήταν η δημιουργία οικογένειας. Ακόμη, η αξία της μετριόταν όχι στην ιδιοσυγκρασία και τις ικανότητές της αλλά στην εμφάνισή της. Όφειλε να «συμμορφώνεται» στα γυναικεία πρότυπα της κάθε εποχής. Ίσως να ακούγονται (μάλλον διαβάζονται) υπερβολικά αλλά αποτελούσε πραγματικότητα.
Αυτή λοιπόν, η πραγματικότητα είναι που δημιούργησε και τα σεξιστικά αστεία. Τα αστεία δηλαδή τα οποία αναφέρονται στις γυναίκες που δεν «υπακούν» στο παραπάνω μοντέλο ζωής. Τις γυναίκες που μεγαλώνουν, που δεν έχουν οικογένεια, αυτές που έχουν «διαφορετική» εμφάνιση από την εκάστοτε νόρμα. Και δυστυχώς αυτό βλέπουμε να συνεχίζει να αποτελεί συχνά αστείο ακόμη και σήμερα.
Ενώ η γυναίκα έχει καταφέρει να κάνει ένα σπουδαίο άλμα και να δείξει την αξία της πέρα από την εμφάνιση και την αναπαραγωγική της αποστολή πολλοί είναι εκείνοι που θα χλευάσουν το γεγονός μέσα από αυτά τα αστεία.
«Μέσα από την πλάκα λέγονται οι μεγαλύτερες αλήθειες», λέει ο σοφός λαός και έτσι είναι. Οι γυναίκες ακόμη δέχονται σχόλια για τον τρόπο που οδηγούν, πως το πλύσιμο των πιάτων θα έπρεπε να ήταν κύριο μέλημά τους, η δημιουργία οικογένειας είναι ακόμη αυτοσκοπός, η ανάληψη θέσεων εργασίας υψηλών ευθυνών καλό θα ήταν να αποφεύγονται, τα παραπάνω κιλά σε κάνουν αυτομάτως μη επιλέξιμη από το αντρικό κοινό.
Όλα αυτά δίνουν και παίρνουν μεταξύ συζητήσεων ακόμη και τώρα που μιλάμε. Το πιο θλιβερό είναι ακόμη, ότι υπάρχουν γυναίκες οι οποίες συμφωνούν και πολλές φορές κάνουν οι ίδιες αναμετάδοση αυτών των σχολίων. Σε αυτό οφείλεται ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός για τον οποίο θα μπορούσαμε να μιλήσουμε σε κάποιο επόμενο άρθρο.
Πώς αντιμετωπίζουμε όμως αυτού του είδους τα αστεία όταν βρισκόμαστε αποδέκτες τους;
Πολλές γυναίκες «παγώνουν» όταν λαμβάνουν τέτοια σχόλια και δεν γνωρίζουν τι πρέπει να απαντήσουν. Είτε τα αγνοούν, είτε ξυπνάει μέσα τους το ενοχικό πνεύμα το οποίο εκλογικεύει την αποδοχή τέτοιων σχολίων. Κάποιες από αμηχανία ίσως γελάσουν αν και μέσα τους γνωρίζουν πως έτσι δημιουργούν πόλεμο με τον εαυτό τους.
Η αλήθεια είναι πως καμία γυναίκα δεν θέλει να λαμβάνει τέτοια σχόλια ή αστεία για το φύλο της. Θέλει να αντιμετωπίζεται σαν ισότιμος άνθρωπος ο οποίος κρίνεται από τις πράξεις του. Επομένως, καλό θα ήταν να αντιδρούμε σε τέτοιου είδους αστεία. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να δεχόμαστε ό,τι κάποιος άλλος άκριτα μας "πετάξει". Σε αυτό το σημείο τα όρια είναι υποχρεωτικά.
Κάθε συζήτηση έχουμε το δικαίωμα να τη λήξουμε όταν σε κάποιο σημείο της αισθανθούμε άβολα. Όσο κοντινός και αν μας είναι αυτός ο άνθρωπος κάθε τι που παραβαίνει την αξία και την ηθική μας καλό είναι το απομακρύνουμε. Πρέπει να καθησυχάσουμε το ενοχικό μας πνεύμα το οποίο πιστεύει πως για όλα φταίμε εμείς και οφείλουμε να τα έχουμε με όλους καλά.
Ακόμη θα μπορούσαμε να απαντήσουμε είτε είμαστε γυναίκες είτε άντρες. Να εκφράσουμε την δυσαρέσκειά μας και τον αρνητισμό μας στο να ακούμε τέτοιου είδους «αστεία» . Ώστε την επόμενη φορά να μην επαναληφθεί. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αποδείξουμε την αξία μας στον άλλον για να μας «εκτιμήσει» αλλά είμαστε υποχρεωμένοι στον εαυτό μας να μην δεχόμαστε υποτιμητικά σχόλια μόνο και μόνο εξαιτίας του φύλου που είμαστε ή μπορεί κάποιος να νιώθει.
Αν δεν είναι δυνατό να λυθεί μια είδους σχέση που σε κάνει να έρχεσαι σε αμηχανία με τα σχόλια της τότε κόψε τον δεσμό. Άλλωστε, ό,τι δεν λύνεται κόβεται.