Έχεις δει ποτέ στο γυμναστήριο κάποιον να σηκώνει τα βάρη κάποιου άλλου για χάρη του; Λογικά όχι. Ο καθένας προσπαθεί να σηκώσει τα δικά του. Να σε πληροφορήσω πως μεταφορικά συνήθως αυτό δεν ισχύει. Άθελά μας όλοι σηκώνουμε εκτός από τα δικά μας «βάρη» και βάρη άλλων. Αλλά δεν τα σηκώνουμε μόνο για δύο ώρες όπως στο γυμναστήριο ίσα για να δυναμώσουμε. Τα σηκώνουμε μια ολόκληρη ζωή με αποτέλεσμα να αποδυναμωνόμαστε εντελώς.
Πολλοί είναι εκείνοι που σηκώνουν ήδη από τη γέννησή τους τα βάρη της οικογένειάς τους. Ένα συγκεκριμένο μοντέλο ζωής «πρέπει» να διαιωνίζεται και στα παιδιά τα οποία καλό θα ήταν να μην παρεκκλίνουν από αυτό. Το status ή η επαγγελματική πορεία κάποιων αποτελεί αλυσίδα για τους απογόνους τους, οι οποίοι επωμίζονται υποχρεώσεις που ίσως να μην επιθυμούσαν αν είχαν τη δυνατότητα μιας απολύτως ελεύθερης επιλογής.
Αλλά εκτός από τα επαγγελματικά κάποιοι επωμίζονται από την οικογένειά τους και τα προσωπικά μονοπάτια. Ανοίγει λοιπόν αυτός ο κύκλος των προσωπικών και παύουν να είναι τόσο προσωπικά εφόσον οι γονείς «θέλουν» τα παιδιά τους να αποκατασταθούν και εκεί με τον τρόπο που αυτοί θεωρούν σωστό. Κάποιοι θέλουν τα παιδιά τους να ακολουθήσουν το ίδιο μονοπάτι στην εύρεση συντρόφου με αυτούς και κάποιοι στην εύρεση εντελώς αντίθετου συντρόφου με αυτόν που έχουν αυτοί. Και στις δύο περιπτώσεις αυτοί καθ-οδηγούν.
Μεγαλώνοντας αποκτάμε επιπλέον βάρη. Αυτά της κοινωνίας. Με κοινό παρονομαστή το εύρος τους τα κάνουμε αυτομάτως «δικά μας». Είμαστε απολύτως υπεύθυνοι για την επαγγελματική μας αποκατάσταση και κυρίως για την απουσία αυτής. Είμαστε υπεύθυνοι για την παιδεία μας, την ιατροφαρμακευτική μας περίθαλψη, τις πολιτικές αποφάσεις, τις εθνικές υποδομές. Φυσικά και είμαστε. Αλλά και όχι. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι ότι σε ψυχολογικό επίπεδο έχουμε επηρεαστεί νιώθοντας ενοχές και συναισθήματα ήττας με τη ζυγαριά μας να ανεβάζει συνεχώς βάρη.
Προχωρώντας στο πλαίσιο των διαπροσωπικών σχέσεων πολλοί είναι εκείνοι που θα επωμιστούν και εκεί όλα τα βάρη. Οι ενοχές για τις οποίες έχουμε αναφερθεί σε παλαιότερο άρθρο αποτελούν συχνά τροχοπέδη στο να δούμε με διαύγεια τα πράγματα και να αναλάβουμε τις πραγματικές μας ευθύνες. Η ανάγκη για συντροφικότητα, είτε λόγω κοινωνικών νορμών είτε για την κάλυψη συναισθηματικών κενών, κάνει κάποιους να βαραίνουν κουβαλώντας αυτοί όλο το βάρος σε μία σχέση. Το πόσο ευάλωτοι μπορεί να είναι βγαίνει συχνά στην επιφάνεια και αυτό συνήθως είναι κάτι που εύκολα μπορεί να τον μετατρέψει σε αποδιοπομπαίο τράγο και υπεύθυνο για κάθε δεινό.
Τέλος, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στα βάρη του παρελθόντος μας. Αυτά τα βάρη που ξεφορτώνεσαι πιο δύσκολα από όλα. Αυτά που ζουν μέσα σου και μπροστά σε κάθε ανάλογη περίσταση έρχονται στο προσκήνιο ξανά. Μαθήματα του παρελθόντος τα οποία οι περισσότεροι ονομάζουν «λάθη» δένουν σφιχτά το μυαλό τους και την καρδιά τους με αλυσίδες ενώ οι ίδιοι αυτομαστιγώνονται. Παραμένουν ζωντανά στο παρόν για να μας θυμίσουν πως πράξαμε λάθος άρα είμαστε λάθος και θα κάνουμε πάντα λάθη. Αισθήματα κατωτερότητας μας κατακλύζουν αντί για συναισθήματα αυτογνωσίας και εμπειρίας.
Τα βάρη είναι πολλά αλλά κουβαλώντας τα θα γύρεις, θα δημιουργήσεις καμπούρα και στο τέλος θα βλέπεις μόνο κάτω το χώμα και όχι ευθεία τον τερματισμό και ψηλά τον ουρανό. Τα βάρη των άλλων και του παρελθόντος σου δεν πρέπει να παρασιτούν μέσα σου. Εκεί ανήκουν μόνο η δημιουργικότητα και ένας χώρος υποδοχής νέων στιγμών που η ζωή θα σου φέρει. Είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο να απαλλαγείς από αυτά τα βάρη. Χρειάζονται αποφάσεις οι οποίες ίσως για κάποιους να μην είναι ευχάριστες αλλά, όπως έχουμε πει ξανά προτιμάς να τα έχεις καλά με όλους και να δυσαρεστείς το παιδί που κρύβεις μέσα σου ή να σεβαστείς και να αγαπήσεις τον ένα και μοναδικό εαυτό σου που είναι πάντα εκεί μαζί σου σε όλα;