Ο φόβος αποτελεί ένα αρχέγονο συναίσθημα το οποίο έχει κληρονομηθεί μέσω των γονιδίων και μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Έτσι, χωρίς να το θέλουμε είμαστε κάτοχοι αυτού του δυσάρεστου συναισθήματος από τη γέννησή μας. Πως δημιουργήθηκε όμως ο φόβος στον άνθρωπο;
Οι πρωτόγονοι είχαν αναπτύξει το συναίσθημα του φόβου καθώς καθημερινά δέχονταν απειλές για τη ζωή τους. Κατά τη διασφάλιση της ασφάλειας και της τροφής τους έρχονταν αντιμέτωποι με άγρια θηρία. Αυτό τους έκανε να αναπτύξουν το συναίσθημα αυτό για την επιβίωσή του και επομένως να το μεταβιβάσουν και στους απογόνους τους.
Το νέο μοντέλο ανθρώπων όμως, δεν δέχεται τέτοιες απειλές στην καθημερινότητά του. Ο φόβος, όμως, παρατηρούμε να διοχετεύεται σε άλλες πτυχές της ζωής του. Αναπτύσσεται ο φόβος της αποδοχής, ο φόβος της προσπάθειας, ο φόβος της αποτυχίας.
Καθώς ο φόβος της επιβίωσης (συνήθως) δεν υφίσταται, ο άνθρωπος άρχισε να δίνει σημασία στην εικόνα του, τον τρόπο ζωής του, την άποψη των άλλων, την περιουσία του. Περισσότερο φοβάται μην γελοιοποιηθεί στους γύρω του παρά αν θα επιβιώσει.
Ο «νεότερος» λοιπόν, φόβος στον οποίο αναφερόμαστε σε αυτό το άρθρο έχει σε αντίθεση με τον πρωτόγονο άνθρωπο ως συνέπεια την αδράνεια. Οτιδήποτε φοβόμαστε το αποφεύγουμε. Οι υπέρμετρες ευκαιρίες που προσφέρει η σημερινή εποχή μας έχει κάνει έρμαια της αλλαγής πλεύσης σε κάθε πιθανό μελτέμι.
Αυτή η τακτική όμως, ανεπαίσθητα δημιουργεί μία νέα συμπεριφορά μέσα μας. Μία συμπεριφορά που δεν αποδιώχνει τον φόβο, που δεν ρισκάρει, που δεν προσπαθεί. Αντί να αποδιώξουμε τα αρχέγονα γονίδια εμείς από την άλλη τα διαιωνίζουμε.
Στην εποχή μας ο σκοπός του ανθρώπου δεν είναι η επιβίωση αλλά η αναγνώριση και η επιτυχία. Η εισβολή των κοινωνικών μέσων δικτύωσης έχει εντείνει τα τελευταία χρόνια ακόμη πιο πολύ αυτήν την τάση. Έτσι από την μία μεριά βλέπουμε ανθρώπους να πασχίζουν για αναγνώριση και από την άλλη βλέπουμε ανθρώπους θλιμμένους και καταπτοημένους που δεν μπορούν να γίνουν ό,τι και οι άλλοι.
Όπως έχουμε αναφέρει πάλι η συνήθεια έχει τεράστια δύναμη μέσα μας και μόλις γίνει σταθερά δύσκολα μπορούμε να την νικήσουμε. Έτσι λοιπόν, αν συνηθίσουμε να «φοβόμαστε» αυτό το συναίσθημα θα μας ακολουθεί παντού. Θα φοβόμαστε να εμπιστευτούμε, να ανοιχτούμε, να ερωτευτούμε, να αλλάξουμε τη ζωή μας, να εργαστούμε, να κάνουμε το χόμπι μας επάγγελμα, να προβάλουμε τον εαυτό μας.
Οι περισσότεροι άνθρωποι πλέον, έχουν εκπαιδευτεί στο να δημιουργούν ασφαλείς ζώνες. Είτε αυτές αφορούν τοποθεσίες, εργασία, ανθρώπους. Προτιμούν τη στασιμότητα από την πιθανή εξέλιξη. Φοβούνται το ρίσκο γιατί πιστεύουν πως δεν θα πετύχουν. Φοβούνται την γελοιοποίηση. Ουσιαστικά σαμποτάρουν τον ίδιο τους τον εαυτό.
Όλα όσα έχω αναφέρει ως τώρα όμως, είναι απλά εικασίες. Είναι σκέψεις, άυλες και αόρατες που δεν είμαστε σίγουροι ότι θα συμβούν. Αυτό είναι ο φόβος, μια αόρατη σκέψη με αόρατα δεσμά τα οποία μας κρατάνε φυλακισμένους στην αδράνεια. Είναι δύσκολο να ξεκινήσεις αν δεν ξέρεις που θα φτάσεις. Μα σημασία έχει η διαδρομή, μην την υποτιμάς. Ο προορισμός θα έρθει και αν δεν έρθει δεν πειράζει και πάλι.
Λαμβάνουμε τόσο σοβαρά υπόψιν την άποψη του κάθε διπλανού μας που θα κρίνει όπως και να έχει. Κλειδώνουμε τα θέλω μας και τα όνειρά μας γιατί φοβόμαστε το πως θα αντιδράσει κάποιος άλλος αν προσπαθήσουμε για αυτά και ίσως αποτύχουμε. Το ρίσκο είναι αυτό που ξυπνάει τις αισθήσεις σου. Αυτό που σε κάνει πιο διορατικό και εφευρετικό ενώ ταυτόχρονα ενισχύει την αυτοπεποίθησή σου.
Ενώ ο φόβος; Ο φόβος είναι η φωνή που σου φωνάζει: «Βολέψου, που πας να μπλέξεις τώρα, θα γίνεις ρεζίλι, θα χάσεις όσα έχεις» και σιγά σιγά σε τρώει σαν το σαράκι για όλα όσα τόλμησες να ονειρευτείς αλλά δεν τόλμησες να φτάσεις. Για αυτόν τον λόγο μάθε να δαμάζεις τις τρομοκρατικές σκέψεις μες στο μυαλό σου και μπες στην δράση. Όσοι δρουν είναι δυνατοί. Όσοι νικούν απλά θα χαρούν μια στιγμή παραπάνω!