Είχα αρκετό καιρό να παρουσιάσω κάτι το καλό στην αγαπημένη μου συμφωνική μουσική αλλά τώρα που μου εστάλη το νέο cd από τις αγαπητές κοπέλες των Exit Eden λέω να το κάνω αν και δεν μου αρέσει να ασχολούμαι με cover μπάντες και τα συναφή. Την μπάντα την έμαθα από τα πολύ καλά covers που έχουν από τραγούδια που αγάπησαν όλοι κατά την θρυλική δεκαετία του 80' που ακόμη πηγαίναμε σχολείο και τα ακούγαμε στο ραδιόφωνο τότε. Αν θυμάμε καλά το πρώτο τους τραγούδι που άκουσα ήταν το Question of Time από τους φανταστικούς Depeche Mode. Γενικά το πρώτο τους cd ήταν γεμάτο από covers γνωστών τραγουδιών.
Πάμε τώρα στο παρόν cd που είναι το δεύτερο τους και που πάλι έχει πολλά γνωστά τραγούδια σε συμφωνικό μέταλ στυλ παιγμένα. Θα σταθώ κυρίως στο κομμάτι Désenchantée από την πολύ καλή τραγουδίστρια Mylene Farmer και που βέβαια μόνο μια αυθεντική Γαλλίδα θα μπορούσε να το ερμηνεύσει σωστά. Εδώ έρχεται και η αγαπητή μου Κλημεντίνη (Clémentine Delauney) με την σοπράνο φωνάρα της που την έχουμε απολαύσει σαν frontwoman και στους Visions of Atlantis και απογειώνει το τραγούδι όπως μόνο αυτή μπορεί να κάνει. Να μην λησμονούμε βέβαια ότι μαζί της βρίσκονται και οι υπερταλαντούχες Marina La Torraca and Anna Brunner που ανεβάζουν στα ύψη τον πήχυ της ποιότητας με την ερμηνεία τους.
Αλλά και τα υπόλοιπα τραγούδια δεν πάνε πίσω από πλευράς ποιότητας με πρώτο το τεράστιο Separate Ways των αγαπητών μου Journey. Μα καλά θα πει κάποιος δεν θα πουν και κάτι δικό τους να τους κρίνουμε πιο αντικειμενικά. Εγώ πάλι παρόλο που δεν πολυπάω τα cover κομμάτια εδώ κάνω μια μεγάλη εξαίρεση γιατί τα κορίτσια είναι πολύ καλές τραγουδίστριες και τα δίνουν όλα με απόλυτο σεβασμό στους αυθεντικούς ερμηνευτές των τραγουδιών. Δεν είναι μια ελεύθερη εκδοχή παιγμένη για να είναι απλώς ένας συμφωνικός ήχος αλλά είναι πολύ σωστά δοσμένη ώστε να ικανοποιήσει και τα πιο απαιτητικά ώτα σαν και τα δικά μου.
Και εδώ θα πω ότι τον επόμενο μήνα έρχονται δύο μεγάλες για μένα τουλάχιστον κυκλοφορίες στον χώρο του συμφωνικού μέταλ. Το νέο cd από την ιταλική μπάντα Alterium που είναι η νέα προσπάθεια της αγαπητής Νικολέτας που μετά την διάλυση της προηγούμενης μπάντας της, των Kalidia, κάνει μια καινούρια αρχή τρέχοντας παράλληλα και την εξαιρετική συμμετοχή της στους φανταστικούς Walk in Darkness που μου αρέσουν πολύ. Δεύτερη κυκλοφορία έρχεται από τους Leave's Eyes, την πρώην μπάντα της αγαπητής Liv Kristine που μετά την φυγή της ανέλαβε η εκπληκτική φινλανδή τραγουδίστρια και δεύτερη ξαδέρφη του θρύλου των Nightwish Tuomas Holopainen, Elina Siirala.
Στους Leave's Eyes βέβαια κάνει κουμάντο ο μαέστρος Alexander Krull που έπεσε διάνα στην επιλογή της Elina σαν βασική τραγουδίστρια της μπάντας μετά την φυγή της Liv που ήταν και πρώην συζυγος του. Κατά την γνώμη μου τώρα είναι και ακούγονται καλύτεροι από παλιότερα τουλάχιστον στον συμφωνικό ήχο που είναι το σήμα κατατεθέν της μπάντας μετά από κάτι πειραματισμούς σε πιο παραδοσιακά folk μονοπάτια. Άλλο η θαυμάσια σοπράνο φωνή της Ελίνα και άλλο η γλυκούλα και τσαχπίνα φωνούλα της Liv.
Ας ξαναγυρίσω όπως κάνω πάντοτε και στον δίσκο μας που τον ακούω για τέταρτη φορά στην σειρά γιατί τα κομμάτια είναι από τα αγαπημένα μου και ειδικά μετά το Separate Ways, το Alone των Heart από τις αδελφές Wilson (Ann και Nancy) που με αυτά μεγάλωσα. Έχουν και συναισθηματική αξία εκτός των άλλων φυσικά. Και το τραγούδι Poison του θρύλου της ροκ μουσικής Alice Cooper το πήγανε πολύ καλά. Σαν cover μπάντα τους βρίσκω καταπληκτικούς αν όχι τους καλύτερους από όσες έχω μέχρι στιγμής ακούσει. Τρία κορίτσια με τεράστιο ταλέντο δεν γίνεται να περάσουν απαρατήρητα από κανέναν ελπίζω.
Τελικό μου συμπέρασμα ακούγοντας την δεύτερη δημιουργία τους είναι ότι είναι εξαιρετικές και αξίζουν τα εύσημα από όλους για την πολύ καλή μεταφορά του κλίματος των 80' σε συμφωνικό μοντέρνο ήχο που θα ηχήσει ευχάριστα στα αυτιά των νεότερων φίλων του είδους.Θα πω ένα μεγάλο μπράβο στις κοπέλες και θα βάλω ένα 9/10 στο cd τους. Η έλλειψη του ενός βαθμού είναι λόγω του ότι τα κομμάτια δεν είναι και δεν τα έγραψαν οι ίδιες ή κάποιος καινούριος στιχουργός. Η επιλογή των τίτλων ήταν πάντως εξαιρετική αφού όλα σχεδόν τα original ήταν στα αγαπημένα μου. Και μόνο που ακούω κάτι από Marillion μου φέρνει νοσταλγία.
Αφήστε μια απάντηση