Πολύ αγαπημένη μπάντα οι Rotting Christ και ένας από τους κυριότερους λόγους που η ελληνική metal σκηνή κατάφερε να γίνει γνωστή και εκτός συνόρων. Και όχι μόνο περιορισμένη στα «στεγανά» του black metal, όπου ούτως ή άλλως εκεί έδωσαν το δικό τους στίγμα με τα αριστουργηματικά “Thy Mighty Contract” και “Non-Serviam”, αλλά και στις πιο μελωδικές/ατμοσφαιρικές τους στιγμές που ακολούθησαν (εποχή Century Media). Είναι από τις μπάντες που δεν φοβήθηκαν να πειραματιστούν, αδιαφορώντας αν θα χάσουν οπαδούς, καθώς κάθε κυκλοφορία ήταν ειλικρινής και μουσικά εξέφραζε ακριβώς αυτό που ένοιωθε εκείνη τη στιγμή ο ιθύνων νους τους, Sakis Tolis.
Και πραγματικά, οι δίσκοι τους μέχρι και το “Theogonia” του 2007, «έλιωναν» στο στερεοφωνικό μου και, ειδικά ως προς το τελευταίο, δεν πρέπει να ήμουν και ο μοναδικός που το έκανε αυτό. Βλέπετε, στο “Theogonia” οι Rotting Christ ανακάλυψαν ένα μοτίβο που είχε πολύ μεγάλη απήχηση (καλλιτεχνική και εμπορική) στο κοινό του εξωτερικού, με συνέπεια να ακολουθήσουν μια σειρά από δίσκοι που είχαν ως κοινό παρονομαστή το επικό στοιχείο, τις μυστικιστικές απαγγελίες και τις εντυπωσιακές χορωδίες, χαρακτηριζόμενα συχνά από κοφτά riffs ή ακόμα και την έλλειψη αυτών, με το rhythm section να έχει τον πρώτο λόγο.
Τα άλμπουμ που ακολουθήσαν του “Theogonia” αναμφίβολα είχαν τις δυνατές στιγμές τους, ενώ εμπορικά έγιναν ακόμα πιο πετυχημένα. Ιδιαίτερα ο διάδοχός του “Aealo” διέθετε κομμάτια που έμειναν κλασικά (π.χ. «Δαιμόνων Βρώσις»), αλλά και στα επόμενα τρία άλμπουμ που ακολούθησαν, μπορούσε να βρει κάποιος πολύ καλές στιγμές, μέχρι να φτάσουμε στο 2024 και στο “Pro Xristou”.
Όπως πιθανότατα να έχετε αντιληφθεί, ούτε αυτή τη φορά αλλάζει το μοτίβο που ακολουθούν οι Rotting Christ τα τελευταία δεκατέσσερα χρόνια, γεγονός που δεν θα ήταν και τόσο κατακριτέο, αν υπήρχε λίγη παραπάνω έμπνευση στο περιεχόμενό του.
Και αναφερόμενοι στη λέξη «έμπνευση», εννοούμε ότι, παρ’ όλο που το “Pro Xristou” πράγματι ακούγεται πολύ ευχάριστα στην ολότητά του και δεν κουράζει, διακατέχεται από μια εκνευριστική αύρα τύπου «το έχουμε ξανακούσει αυτό από τους ίδιους». Είναι τόσο έντονη η αίσθηση του “deja-vu” που δεν είναι λίγες οι φορές που ακούς μια συγκεκριμένη μελωδία και σιγοτραγουδάς το αρχικό κομμάτι απ’ όπου την έχει «δανειστεί».
Ωστόσο, μπορεί στην ουσία ο Sakis να «δανείζεται» ιδέες από τον εαυτό του (φευ, ακόμα και οι παρόμοιες μελωδίες ακούγονται μέσα στον ίδιο δίσκο, όπως συμβαίνει με το “The Apostate” και το “Pix Lax Dax”) και όχι να κλέβει κατάφωρα άλλες μπάντες, αλλά όσο καλές προθέσεις και αν έχει, χρειάζεται ένα ηλεκτροσόκ προκειμένου οι Rotting Christ να πάψουν να ακούγονται τόσο, μα τόσο, προβλέψιμοι. Το πως θα γίνει αυτό, δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω, αλλά πιθανόν να βοηθούσε την κατάσταση, αν συμμετείχαν και άλλοι συνθέτες στον εκάστοτε δίσκο.
Πάντως, αν κάποιος τους ακούσει για πρώτη φορά, εκτιμώ ότι θα πάθει σοκ. Το “Pro Xristou” είναι καλοπαιγμένο, με άψογη παραγωγή, ψαρωτικές απαγγελίες και μερικές πραγματικά πολύ δυνατές μελωδίες (αγαπημένο μου το “The Sixth Day”, που όμως είναι σχεδόν ίδιο με το “My Salvation” του προσωπικού δίσκου του Σάκη Τόλη). Για κάποιον όμως που τους παρακολουθεί για πάνω από 25 χρόνια, το “Pro Xristou” είναι ένας δίσκος που θα ακουστεί μεν πολλές φορές, αλλά σύντομα θα μπει στο «ράφι» δε, και θα μείνει στην ιστορία ως μια ακόμα αφορμή για μια σαρωτική περιοδεία (είναι γνωστό το πόσο καλοί είναι στα live).
Συνεπώς, κρίνοντας καθαρά από τη δική μου οπτική, ο βαθμός δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερος από αυτόν που βλέπετε στο τέλος του άρθρου.
Βαθμός: 6/10
Playlist:
1. Pro Xristou (Προ Χριστού) 01:29
2. The Apostate 05:01
3. Like Father, Like Son 04:35
4. The Sixth Day 03:56
5. La letra del Diavolo 04:01
6. The Farewell 06:15
7. Pix Lax Dax 04:33
8. Pretty World, Pretty Dies 04:51
9. Yggdrasil 05:04
10. Saoirse 06:17
11. Primal Resurrection 05:32 (Bonus Track)
12. All for One 03:37 (Bonus Track)
Total playtime: 55:15
Label: Season of Mist
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 24 Μαΐου 2024