Το νέο άλμπουμ της αγαπητής μου καλλιτέχνιδος Charlotte Wessels από την εποχή των Delain ακόμα, με το όνομα The Obsession, μόλις ήρθε στα χέρια μου και επιβεβαιώνει τη μετάβασή της από μια από τις κορυφαίες εκπροσώπους του symphonic metal σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες της σύγχρονης μουσικής σκηνής μαζί με τις άλλες αξιόλογες κοπέλες του μέταλ για να μην τις ξεχνάμε. Η δουλειά της συνδυάζει ένα ποικιλόμορφο κράμα από μοντέρνο progressive rock, gothic και symphonic pop-metal όπως αρέσει σε όλους τους νέους φάνς με έντονο βέβαια το στοιχείο της ραδιοφωνικής εκδοχής, εύπεπτα τραγουδάκια μικρά σε διάρκεια με έντονες επιρροές από art rock παλιότερης εποχής και ηλεκτρονική μουσική συνδυαζόμενα περίτεχνα μπορώ να πω. Το άλμπουμ σαν σύνολο αν το δούμε ξεχωρίζει για τον πολυσύνθετο χαρακτήρα του, με ποικιλία ήχων που αναδεικνύουν τη δημιουργικότητά της.
Ξεχωρίζουν κομμάτια όπως το Dopamine που φαίνεται αν μελετήσει κάποιος τους στίχους του ότι είναι και βιωματικό γραμμένο από την ίδια την Σάρλοτ όπου σε συνδυασμό με την άλλη μεγάλη περσόνα του συμφωνικού ήχου, την εξαιρετική Simone Simons των Epica φυσικά, που συνδυάζει τις μελωδικές φωνές τους με το βαρύ riff από την κιθάρα. Επίσης, το Ode To The West Wind, μια συνεργασία με την γνωστή μας πια περσόνα την γλυκύτατη Alissa White-Gluz των Arch Enemy που επιτέλους εδώ ξεχνάει τα σκληρά φωνητικά της και μας αφήνει να απολαύσουμε την πραγματική της φωνή δείχνοντας μας το τεράστιο ταλέντο της, αποτελεί έναν δυναμικό pop-metal ύμνο. Από τις πιο καθηλωτικές στιγμές είναι και το τραγούδι The Exorcism, ένα βαρύ και δραματικό κομμάτι που αναδεικνύει τις φωνητικές ικανότητες της Σάρλοτ, όπως επίσης και το καλό The Crying Room, το οποίο εναλλάσσει ήρεμες στιγμές με έντονες κιθαριστικές εκρήξεις.
Η Σάρλοτ σε αυτή την δουλειά μας αποδεικνύει ότι εξελίσσεται διαρκώς ως καλλιτέχνιδα πηγαίνοντας με τα νερά της εποχής βέβαια για να τραβήξει νέους κυρίως ακροατές που αρέσκονται σε ραδιοφωνικού τύπου μελωδίες, με το The Obsession σαν σύνολο να αποτελεί μια εξαιρετική προσθήκη στη δισκογραφία της, αναδεικνύοντας τη μουσική της πολυπλοκότητα και καινοτομία. Θα βάλω σαν βαθμολογία ένα 8/10 γιατί σίγουρα μπορεί καλύτερα αλλά έχοντας συνηθίσει στην μαγεία των υπέροχων Delain μου έχει κάνει εντύπωση να την βλέπω να το παλεύει μόνη της ουσιαστικά.
Δεν είναι καθόλου κακό το αποτέλεσμα του cd για αυτό θα πρότεινα να του ρίξετε ένα τουλάχιστον άκουσμα πριν το αγοράσετε. Βίντεο έχουν βγει αρκετά στο youtube για να ακούσετε τα singles του δίσκου. Φαίνεται πάντως ότι η Σάρλοτ περνάει μια καλή και δημιουργική περίοδο αφήνοντας πίσω το ζοφερό παρελθόν που είχε ξυρίσει και το κεφάλι της φεύγοντας από τους Delain και μας βύθισε τότε σε σκέψεις. Θέλω να δω και κυρίως να ακούσω πως θα εξελιχθεί η όλη υπόθεση αυτή πριν αποφασίσω για την τελική μου ετυμηγορία.
Το cd είναι πολύ φρέσκο, ουσιαστικά κυκλοφορεί κανονικά την Παρασκευή που έρχεται (αύριο δηλαδή) αλλά είχα την χαρά να το ακούσω νωρίτερα. Η Σάρλοτ είναι εγγύηση όπως ήταν και η αξιολάτρευτη Simone οπότε είναι δύσκολο να κάνει λάθος κάποιος που θα επενδύσει πάνω της. Εγώ από την μεριά μου της εύχομαι και εις ανώτερα και γιατί όχι να την δούμε ξανά σε μια από τις κορυφαίες μπάντες του συμφωνικού μέταλ τώρα ειδικά που μεγάλωσαν και οι άλλες κοπέλες και γίνονται ανακατατάξεις στις συνθέσεις τους.
